Πέρασε καιρός από τότε που με πήρες απ’ το χέρι, που άγγιξες τον καρπό μου και το παράθυρο έμεινε κλειστό στην κάμαρα. Άκουγα τη μουσική από το διπλανό δωμάτιο κι εσύ δεν ήθελες να ταξιδέψεις – το θαμπό γυαλί, η τελειωμένη κολώνια και τα γαρύφαλλα είναι οι μοναδικές μου αγάπες πλέον, ιστορίες ενός έρωτα που έπαυσε. Σου έχω στείλει ένα γραμματόσημο, θα του γλύψεις την πλάτη και θα το κολλήσεις στο φάκελο με το γράμμα που θα μου στείλεις – στη Σβώλου θα βρεις ένα ταχυδρομείο και θα στείλεις τις λέξεις σου.
Τα παιδιά παίζουν στα πάρκα, το καλοκαίρι κάθεται κουρασμένο σε ένα παγκάκι κι εγώ θα σε περιμένω στη Σβώλου. Αδημονώ να δω το βλέμμα σου, να πιάσω στο χέρι μου το χέρι σου και να φιλήσω το πρόσωπο με τα 40 καλοκαίρια και το ένα χαμόγελο.
Ο καφές μας περιμένει, θα πάρουμε και βιβλία – του Τάσου και του Οδυσσέα που τα έχουμε ξεφυλλίσει αμέτρητες φορές και κάπου στις 457 πρώτες λέξεις έχουμε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μας – θα φορέσουμε μια γκαμπαρντίνα και θα πάμε για cafe et aperitif. Είμαστε στις Βερσαλλίες και παίρνουμε το τσάι μας, καθόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο στο μικρό αλλά γλυκό χώρο – σου χαϊδεύω το σβέρκο. Κι επειδή ένας καφές δεν είναι ποτέ αρκετός, θα περπατήσουμε στο πεζοδρόμιο με τα χίλια κουτάκια και θα μιλήσουμε με φίλους και γνωστούς στο δρόμο, ο Κ. έχει παχύνει και η Α. κουβαλάει έναν άγγελο στην κοιλιά της. ‘
Στο Bulldogs n The Beast πλέον ο λαός έχει μαζευτεί κι ένα κουστούμι κάθεται αναπαυτικά δίπλα στο φούτερ με το skateboard. Η συνοχή του χώρου είναι εξαιρετική κι εγώ βουλιάζω στον καναπέ ευχαριστημένος. Έχει μία άνετη δόση μουσικούλας η οποία χαϊδεύει δίχως να γρατσουνάει κι εμείς μιλάμε στον Α. για το καλοκαίρι – καιρός είναι να φανεί ο ήλιος, να βγάλουμε τα δαχτυλάκια έξω και να κάνουμε μασάζ στις πατούσες. Θυμάσαι εκείνο το πρωί που σου έπιασα τα πόδια στα δύο μου χέρια και εσύ ντράπηκες; Ήθελα μόνο να απαλύνω τα χιλιόμετρα που περπάτησες όταν τριγυρνούσες στο μυαλό μου..
Μετά θα πεινάσεις, θα μου τραβάς το μπλουζάκι και θα λες ότι δεν σε προσέχω. Ο έρωτας περνάει από το στομάχι κι εμείς θα καθίσουμε με τα νιάτα για μία κρέπα
σοκολάτας και ψίχουλα μπισκότου που κολλάνε στα χείλη και αναγκάζεσαι να τα φιλήσεις
για να μην πάνε χαμένα, θα τσιμπολογήσουμε και μια μπουγάτσα για να γλυκαθούμε
και θα γράψουμε λόγια στον τοίχο με κιμωλία. Η ζωή στο δρόμο σίγουρα θέλει ενέργεια
και γι’ αυτό δίνουμε πίσω το άδειο πιάτο για να μας το ξαναγεμίσουν. Κάτι νιάτα
περνάνε από δίπλα με τα fluorescent χρώματα στο δέρμα και μου θυμίζει μια διαφήμιση της Benetton που μιλάει για ισότητα.
Το τηλέφωνο δεν ξεχνάει να χτυπήσει και μας προσκαλούν να συνεχίσουμε την οινοποσία στη Ζώγια– εκεί που θα βρεις νεαρούς να ψιθυρίζουν στο αυτί ενός κοριτσιού και να πίνουν μπίρα με το ένα χέρι στη τσέπη.αφήνουμε το κρασί μας στο τραπέζι με τα πολύχρωμα πλακάκια και φωτογραφίζουμε τη ζωή μας. Εσύ χαμογελάς, πιάνεις το κεφάλι με το ένα χέρι και το στόμα κάνει εκείνο το στρογγύλεμα που με τρέλανε από την πρώτη μέρα. Ένας καινούριος πόνος έρχεται να με σώσει από τον παλιό – δεν θέλω να σε χάσω, θέλω να σε έχω δίπλα όχι από απληστία αλλά από λαχτάρα. Τα φωτάκια βοηθάνε στο μασκάρεμα της στιγμής κι εμείς γαργαλάμε το λαιμό με κρασί και χάδι.
Η πείνα δεν αργεί να μου χαϊδέψει το στομάχι πάλι – δεν ξέρω ίσως να ήταν το χέρι σου αλλά εγώ απολαμβάνω αυτό το πονηρό γουργουρητό της. Προτείνω να χωρέσουμε την αγάπη μας σε ένα ταβερνάκι. Μικρό αλλά να χωράει πολλή νοστιμιά, τσιμπάς και πίνεις μία γουλιά, θυμάσαι τα καλοκαιρινά φεγγάρια – απέναντι είναι ένας κύριος με καρώ πουκάμισο που τρώει λαίμαργα. Μέσα στο σεσουλάκι βρίσκουμε εκπλήξεις, μας εξηγεί ο σερβιτόρος την προέλευση της κάθε μας μπουκιάς και το τσιπουράκι καταφθάνει στο τραπέζι. Έχουμε γλυκαθεί πολύ, μία ο έρωτας μία τo ξυδάτο χταπόδι και το σκουμπρί, είμαστε έτοιμοι για βόλτες – παίρνουμε μαζί μας δώρο τη γεύση και τρέχουμε να πάρουμε κάτι για την εορτάζουσα.
Το μολύβι μου είναι κλεμμένο μα έχει ζωγραφίσει το αύριο, έχω σκέψεις για καφέ και λόγια
θα σε τρατάρω και θα σου φιλήσω τα χείλη που έχουν βουτήξει στη σοκολάτα μιας
κρέπας κι ύστερα θα με πιάσεις από τη μέση και θα μου λες να σε μεθύσω. Κάπου
εκεί στα πεζοδρόμια της Σβώλου σε ποθώ και σου υπόσχομαι να ανεβαίνουμε μαζί κάθε
βράδυ στον ουρανό για να μετρήσουμε τα αστέρια. Ίσως εκεί βρίσκεται το σύνορο,
στο σύννεφο…
Ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα, σκίρτησε η ψυχή μου από τη χαρά – θα κάνουμε τατουάζ τα φιλιά μας, αυτά που σε φίλησα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν. Στο Wild Cat είδα σχέδια πολλά, έχει χρώματα του ουρανού και φως της θάλασσας και τα παιδιά έχουν βραβεία πολλά. Στο studio το φως είναι άπλετο, καθαρό λευκό και έντονα χρωματιστά μοτίβα – εδώ κάνεις ένα καλό branding στον εαυτό σου σκέφτηκα – τα παιδιά πάντως μην τα φοβηθείς, γατούλες είναι!
Τέλος, αποκαμωμένοι από τη μέρα μας, βαδίζουμε προς το γενέθλιο πάρτι – για μπίρες και για να ζωντανέψουμε πάλι. Έξω η νύχτα απλώνει το μυστήριο και στο Pulp 100 μπίρες και κάμποσοι φίλοι χορεύουν το χορό της γεύσης από ένα μπουκάλι. Στους τοίχους διαφημίσεις από τα παλιά τα χρόνια φέρνουν στο προσκήνιο συζητήσεις ανάμεσα σε γραφίστες κι άλλους θνητούς, ο Elvis και ο Costello χορεύουν και φλερτάρουν με τη Μέριλιν. Σου πιάνω το χέρι, κρατάς το ρυθμό της καρδιάς μου και σου δείχνω το αυστηρό κοκκινόμαυρο μοτίβο στον τοίχο. Κτυπάει πιο δυνατά η καρδιά μου όταν έρχεσαι κοντά να με φιλήσεις, ιδρώνει το χέρι μου και θέλω να σου ανήκω. Οι σκιές από τα μακρινά φώτα ρίχνουν το φινάλε κι εμείς θα γίνουμε ένα. Γι’ αυτό σου λέω, έλα μαζί μου απόψε. Θα ζήσουμε όμορφα στη Σβώλου, παρέα οι δυο μας με όλο τον κόσμο απέναντι.
