Κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Όπως υπάρχουν δύο όψεις για κάθε νόμισμα έτσι υπάρχουν δύο αναγνώσεις για αυτή την ταινία. Μπορεί το μενού να προσφέρει κοτόπουλο με δαμάσκηνα αλλά αυτό δεν προϋποθέτει πως θα γευτείς απαραίτητα κάτι γλυκό και τρυφερό. Μπορεί η πιρουνιά που πήρες να σε ξεγελάσει και ξαφνικά να νιώσεις στο βάθος του ουρανίσκου σου μια πίκρα. Αφήνωντας πίσω τις αλληγορικές περιγραφές σας λέω άφοβα να δοκιμάσετε το μενού αυτής της ταινίας. Η πρώτη γεύση της ένα μελοδραματικό παραμύθι. Με χιούμορ, με συναίσθημα, με αξιολάτρευτους χαρακτήρες, με συγκίνηση.

Όσο όμως αναλύεις την γεύση της πρώτης, της δεύτερης, της τρίτης μπουκιάς η γλύκα δίνει την θέση της σε μια πίκρα. Το παραμύθι που φανερώνει την αγάπη για τα σπουδαία πράγματα της ζωής γίνεται μια έξοχη αλληγορία. Μια αφήγηση για μια χώρα που κάποτε ειχε και ευτυχισμένους ανθρώπους αλλά αφού ζουν σε ένα διαρκές σκοτάδι. Η γοητευτική Ιράν και ο ευαίσθητος Νασέρ Αλί είναι το επίκεντρο αυτής της αλληγορίας με κώδικες και συμβολισμούς εμφανείς στον θεατή. Το χαμένο βιολί, η χαμένη ζωντάνια και τα χαμένα όνειρα πλέον έχουν αντικατασταθεί με μια σύμβαση που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην προάσπιση και στην συνέχιση μιας μαγικής ονειροπόλησης και μιας όμορφης ζωής.

Ισότιμη με την Περσέπολη η νέα ταινία των Σατραπί-Παρονό, λιγότερη ευθύβολη λόγω της αλληγορίας της αλλά αρκετά ζουμερή. Με υπέροχες ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και εφέ που ξεγελάνε το μάτι του θεατή και λατρεμένη μουσική από τον Ολιβιέ Μπερνέ!

Όπως και να γευτείς αυτό το πιάτο (ή αλλιώς αυτή την ταινία) οφείλεις να αφεθείς στις αισθησείς σου και να ζήσεις την εμπειρία που σου προσφέρει. Κι όταν τελειώσει το παιχνίδι της γεύσης έχεις πολλά να σκεφτείς…