Δράμα, 2012, Γερμανία, 105 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ
Παίζουν: Νίνα Χος, Ρόναλντ Ζέρφελντ, Ράινερ Μποκ, Κριστίνα Χέκε
Καλοκαίρι, 1980. Η Μπάρμπαρα, είναι γιατρός κι έχει κάνει αίτηση για βίζα για να φύγει την Ανατολική Γερμανία. Ως τιμωρία, έχει μετατεθεί από το Βερολίνο, σε ένα πολύ μικρό νοσοκομείο στην εξοχή, μακριά από οτιδήποτε. Ο Γιοργκ, ο εραστής της από τη Δύση, σχεδιάζει ήδη την απόδραση της. Η Μπάρμπαρα περιμένει υπομονετικά κλεισμένη στον εαυτό της. Το νέο διαμέρισμα, οι γείτονες, το καλοκαίρι, η εξοχή δε σημαίνουν τίποτα για εκείνη. Στη δουλειά της, ως χειρούργος παιδίατρος, υπό την επίβλεψη του Αντρέ, είναι πολύ τρυφερή απέναντι στους ασθενείς της, αλλά ψυχρή προς τους συναδέλφους της. Αλλά ο Αντρέ την μπερδεύει
Αλλάζει άραγε η φυσική ομορφιά ενός μικρού τόπου αν το κράτος, που υπάγεται, είναι
κομμουνιστικό ή καπιταλιστικό; Και αν ναι, το καταλαβαίνει αυτό ένα παιδί; Γιατί πίσω από την ιστορία της Μπάρμπαρα κρύβονται οι παιδικές αναμνήσεις του Πέτζολντ, μέχρι οι δικοί του να μετακομίσουν στη Δυτική Γερμανία, από τον τόπο που γεννήθηκε, γεμάτο δάση και δυνατούς ανέμους λόγω της κοντινής θάλασσας. Έναν τέτοιο τόπο κινηματογραφεί εδώ, ένα υπέροχο εκ πρώτης όψεως καταφύγιο που ανθρώπινη συμπεριφορά το μετατρέπει σε κόλαση για τους διαφωνούντες όπως η Μπάρμπαρα. Η οπτική του Πέτζολντ είναι εντελώς αντίθετη από την ταινία που παρομοιάζουν πολλοί, τις Ζωές των Άλλων. Εκεί το περιβάλλον είναι μουντό, γκρίζο, χλωμό και επιφέρει τον ηρωισμό του κεντρικού χαρακτήρα, εδώ όλα είναι φωτεινά και ζωντανά εκτός από τους κατοίκους.
Τα πάντα αλλάζουν για την αφήγηση όταν ο Αντρέ, προϊστάμενος της Μπάρμπαρα, σταδιακά βγάζει μια προσωπικότητα εξίσου γοητευτική με το τοπίο, χωρίς να κάνει απαραίτητα κάτι ηρωικό. Είναι το σημείο που από τον εξωτερικό χώρο η κάμερα εστιάζει όλο και περισσότερο στη συμπεριφορά και τις εκφράσεις της πρωταγωνίστριας (η μόνιμη συνεργάτιδα του σκηνοθέτη, Νίνα Χος, πιο όμορφη από ποτέ), που προσπαθεί να διαχειριστεί το δίλημμα της. Ο Πέτζολντ φροντίζει να μην κάνει κήρυγμα ως προς το ποια απόφαση θα είναι η καλύτερη και αποφεύγει να μετατρέψει οποιαδήποτε από τις δυο σε πολιτικό σχόλιο, κάτι που είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς στην προηγούμενη ταινία του, το Yella. Αντιθέτως μιλά για ζητήματα καρδιάς, παίζει έξυπνα με το επάγγελμα της ηρωίδας του, που ως καλή γιατρός οφείλει να φροντίζει τους γύρω της όπου και αν είναι αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της, και δίνει αντί μιας πρόχειρης ανατομίας ενός συνόλου, μια περίπτωση όπου άτομο και σύνολο συνυπάρχουν χωρίς να ταυτίζονται οι θέσεις τους.
