Special Screening | Επτά Ψυχοπαθείς

Ένας σεναριογράφος που παλεύει με την έμπνευση, ζητά τη βοήθεια ενός απατεώνα ηθοποιού ώστε να βρει ιστορίες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την επόμενη ταινία του. Άθελά του μπλέκει σε μια υπόθεση απαγωγής σκύλου ενός μαφιόζου μέσα από την οποία συνειδητοποιεί ότι οι θεωρητικά φανταστικές ιστορίες που έμαθε από τον ηθοποιό δεν είναι και τόσο φανταστικές.

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα εμπνεύστηκε το Αποστολή στην Μπριζ από ένα ταξίδι του στην ομώνυμη πόλη, μετατρέποντας την συνεχή εσωτερική του πάλη ανάμεσα στην βαρεμάρα και τον θαυμασμό σε 2 έξοχους αλληλοσυγκρουόμενους χαρακτήρες. Η έμμεση αυτή ένωση της πραγματικότητας με τον κόσμο που δημιούργησε, ήταν τελικά μόνο η αρχή καθώς η πολύπλοκη σχέση που έχουν οι κόσμοι του μυαλού του συγγραφέα με τον εξωτερικό του περιβάλλον, γίνεται εδώ εμμονή. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που ένας δημιουργός μεταλάσσει την απουσία έμπνευσης σε έμπνευση, υπάρχει το τρανταχτό παράδειγμα του Οκτώμισι, οι πολλαπλές αναφορές του θέματος στη φιλμογραφία του Γούντι Άλλεν, ακόμη και το πιο σύγχρονο Adaptation του Σπαϊκ Τζονζ. Ο ΜακΝτόνα προσθέτει εδώ κάτι καινούριο, τις επιμέρους δυσκολίες που έχει ένας Ευρωπαίος που λόγω της επιτυχίας του βρίσκεται στις ΗΠΑ.

Η κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ υπήρξε ανέκαθεν χωνευτήρι για μεγάλα καλλιτεχνικά μυαλά από όλο τον κόσμο, που δούλεψαν για τον αμερικανικό κινηματογράφο χτίζοντας μεγάλες καριέρες. Αυτοί που απέτυχαν πάντως στις ΗΠΑ, ερχόμενοι ως πετυχημένοι από αλλού, δεν ήταν λίγοι καθώς με τα χρόνια τα στερεότυπα που προέκυψαν μεταξύ ευρωπαϊκού και αμερικανικού κινηματογράφου φάνηκαν να ταλαιπωρούν πρωτίστως τους δημιουργούς, στην προσπάθεια τους να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στον τρόπο που είχαν συνηθίσει να δουλεύουν και το πιο αυτοματοποιημένο μοντέλο του Hollywood. Συμβάσεις του στυλ να το κάνουμε πιο ευρωπαϊκό φαίνεται να ταλαιπωρούν από τώρα τον ΜακΝτόνα που μέσω του φιλμ του καταφέρνει να μεταδώσει όχι μόνο τον φόβο του για τη δημιουργική απραξία αλλά και τη γενικότερη απαισιοδοξία για το μέλλον της καριέρας του, προσπαθώντας να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα μεγάλα budgets και την καλλιτεχνική δημιουργία.

Η μαυρίλα πάντως του Βρετανού, όπως και στην Μπριζ, είναι μπολιασμένη με σπαρταριστό χιούμορ που μοιάζει – και μάλλον είναι – η αυτοάμυνα του δημιουργού στα όσα δύσκολα σκέφτεται ή περιμένει. Η όλη διαδικασία του συγγραφικού αδιεξόδου παρουσιάζεται εδώ με διαλόγους για φανταστικά σενάρια που συνήθως δεν οδηγούν πουθενά, συνεχείς αναφορές στην λογική της αντιγραφής ως φυσικό επακόλουθο για μια νέα ιστορία αλλά και το αδιανόητο μπέρδεμα που προκύπτει όταν ζωή και τέχνη γίνονται ένα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ για τον δημιουργό που λατρεύει την τέχνη που ασκεί, που θα πέθαινε γι' αυτή και αντιμετωπίζει κάθε νέα δουλειά του ως εμπειρία ζωής και όχι σαν αναπόφευκτη διαδικασία.