συνέντευξη στη Μαρία Μυλωνά
H Φαίη Ξυλά δεν πιστεύει στο μεταφυσικό, μα μοιάζει να διαθέτει μια μαγική ενέργεια πάνω στη σκηνή, αλλά και στον τρόπο που συνομιλεί μαζί σου. Η μουσικότητα της κερκυραϊκής καταγωγής της κυλάει στο αίμα της, όπως και η Τέχνη εν γένει. Λατρεύει τον γιο της, τη θάλασσα, τις μεγάλες πόλεις και τις θεατρικές περιοδείες. Με αφορμή τη φετινή καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Ο Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και τη στάση της στην πόλη μας, μας εξηγεί γιατί η υποκριτική ήταν μονόδρομος στη ζωή της, ενώ μας μιλά για όσα τη διαμόρφωσαν από τα χρόνια του Εθνικού μέχρι και σήμερα, τον απαιτητικό ρόλο της μητρότητας, αλλά και την εμπιστοσύνη της στη νέα γενιά.
Γεννήθηκες στη Νέα Υόρκη, μεγάλωσες στην Κέρκυρα και έχεις καταγωγή από την Ικαρία. Σίγουρα μιλάμε για ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα από προσλαμβάνουσες. Είναι κάτι που επηρέασε και διαμόρφωσε την προσωπικότητά σου;
Σίγουρα έχω επηρεαστεί από τους τόπους καταγωγής μου. Μεγάλωσα στην Κέρκυρα, αλλά περνούσα πολλά από τα καλοκαίρια μου στην Ικαρία. Στη Νέα Υόρκη δεν έχω ζήσει, παρά μόνο για διακοπές. Είναι, όμως, η αγαπημένη μου πόλη. Μου αρέσουν πολύ οι μεγάλες πόλεις και σίγουρα να ζω στο κέντρο τους. Όταν πήγα πρώτη φορά στα δώδεκα, με μάγεψε. Δεν έτυχε αλλά και δεν το επεδίωξα να μείνω ποτέ μόνιμα εκεί.
Αγαπώ πολύ τη θάλασσα και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που μεγάλωσα στην Κέρκυρα, γιατί είναι πραγματικά ένα υπέροχο νησί, σαν κινηματογραφικό σκηνικό. Φυσικά, το κατάλαβα όταν έφυγα από εκεί, γιατί παλιότερα δεν το πολυεκτιμούσα. Η Ικαρία μου αρέσει πολύ για την άγρια ομορφιά της, αλλά και τους ανθρώπους της. Λένε ότι ζουν και περισσότερα χρόνια… Μακάρι να έχω πάρει κι εγώ λίγο από αυτό! (γέλια)
Μεγαλώνοντας στην Κέρκυρα, νομίζω ότι η επαφή μου με τη μουσική είναι έντονη -αυτό ισχύει και για όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν στο νησί- καθώς ακούς παντού συνέχεια γύρω σου κλασική μουσική από τις φιλαρμονικές. Τώρα που μεγάλωσα εκτιμώ ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό.
Απόφοιτος του Εθνικού και αναρωτιέμαι αν αυτό για έναν ηθοποιό κρύβει μέσα του, ίσως, μια άλλη βαρύτητα προσδοκιών. Ισχύει ή ένιωσες ποτέ κάτι τέτοιο; Τι θυμάσαι πολύ έντονα από εκείνα τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τις σπουδές και τις πρώτες σου δουλειές;
Παλιότερα έπαιρναν σε παραστάσεις του Εθνικού τους αποφοίτους του ίδιου του Εθνικού. Από τη δική μου εποχή και μετά αυτό έπαψε να ισχύει. Οπότε, έδινες κανονικά οντισιόν μαζί με αποφοίτους από άλλες σχολές θεάτρου, και αυτό θεωρώ ότι είναι και το σωστό. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και πέρασα στην πρώτη μου οντισιόν για παράσταση με το Εθνικό, αλλά όταν βγήκα από τη Σχολή κατάλαβα πόσο προστατευμένοι ήμασταν. Δηλαδή, όταν είδα ότι υπήρχαν άλλα χίλια άτομα στην οντισιόν, θεώρησα απίθανο ότι θα περάσω. Πιστεύω ότι ήμουν πολύ τυχερή τότε, μαζί με ακόμα μία συμφοιτήτριά μου που περάσαμε μαζί. Θεωρώ ότι η Σχολή μού έδωσε πολλά εφόδια, τα οποία κατάλαβα εκ των υστέρων. Το σίγουρο είναι ότι στο Εθνικό μάθαινες να είσαι σωστός επαγγελματίας.
Έχεις πει πως ήσουν ένα σχετικά κλειστό παιδί και ότι το θέατρο ένιωσες από νωρίς να αποτελεί για εσένα έναν τρόπο έκφρασης. Θα έλεγες ότι ήταν με κάποιον τρόπο μονόδρομος το να εξελιχθεί σε επάγγελμα; Ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που θεωρείς ότι σου χάρισε αυτή σου η επιλογή;
Νομίζω ότι, όντως, ήταν μονόδρομος, παρ’ όλο που στην αρχή προσπαθούσα να το αποφύγω και να κάνω κάτι άλλο, λόγω της αβεβαιότητας για το αν θα βρω δουλειά και όλες τις γνωστές ανασφάλειες που έχουν όσοι ασχολούνται με καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Ισχύει ότι είναι δύσκολο και εγώ οφείλω να πω ότι ήμουν ένα τυχερό παιδί σε αυτό. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο το πόσο πολύ δουλεύεις, αλλά τουλάχιστον για την αρχή παίζει τεράστιο ρόλο και η τύχη. Είμαι πολύ ευλογημένη που κατάφερα να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει, γιατί συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο ότι αυτό μου δίνει τεράστια χαρά.
Είναι πολύ σημαντικό να ασχολείσαι επαγγελματικά με κάτι που αγαπάς πολύ. Για μένα η δουλειά μου είναι πολύ μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μου και, ευτυχώς, που τελικά δεν ασχολήθηκα με κάτι άλλο και ξεπέρασα τον αρχικό δισταγμό. Πρέπει να ακούμε πάντα τη φωνή που μας καλεί σε αυτό που επιθυμεί η καρδιά μας. Στην Ελλάδα τα παιδιά καλούνται να πάρουν μια τόσο σημαντική απόφαση για το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, σε πολύ μικρή ηλικία. Μπορεί να μην έχεις καταλάβει ποια είναι η κλίση σου και δεν βοηθάει και το σχολείο σε αυτό.
Πόσο άλλαξε η μητρότητα τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή και τα πράγματα γύρω σου; Τελικά, η γονεϊκότητα είναι ο πιο απαιτητικός ρόλος για έναν ηθοποιό;
Σίγουρα, όταν γίνεσαι γονιός είναι πολύ ευτυχισμένη στιγμή και σου δίνει τρομερή χαρά, αλλά ενέχει και τεράστια ευθύνη, η οποία δεν τελειώνει ποτέ. Μπαίνεις σε άλλη «πίστα», καμία σχέση με το πριν. Εμένα η μητρότητα μού λειτούργησε θετικά σε όλα τα επίπεδα, στο να προσπαθώ διαρκώς να γίνομαι όσο καλύτερη μαμά και άνθρωπος μπορώ.
Ζούμε σε μία παράξενη εποχή, ίσως διαφορετική για εμάς που ανήκουμε σε μια γενιά πιο αθώα, ανέμελη, χωρίς έντονη την παρουσία της τεχνολογίας… Νιώθεις κι εσύ ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ πια σε σχέση με το παρελθόν; Τι βλέπεις εμπειρικά από το μεγάλωμα του γιου σου;
Εγώ είμαι πολύ υπέρ της τεχνολογίας και θεωρώ ότι παίζει ρόλο το πώς χρησιμοποιείς το οτιδήποτε. Καμαρώνω τα νέα παιδιά, κυρίως τους νέους ηθοποιούς με τους οποίους συναναστρέφομαι. Δεν θεωρώ καθόλου, όπως άλλοι, ότι δεν έχουν ευαισθησίες… Ίσως επειδή είναι καλλιτέχνες να λειτουργεί λίγο διαφορετικά. Εγώ αυτό που βλέπω, πάντως, είναι και ευαισθησία και μία φοβερή εξυπνάδα και ταχύτητα, που εμείς δεν είχαμε στη δική μας γενιά.
Βλέπω ότι και τα μικρά παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα. Συναισθηματικά, ίσως, να μην μπορούν να επεξεργαστούν εύκολα τόση πληροφορία, και εκεί είναι λίγο ένα gap. Είναι ακόμη μικρά παιδιά, οπότε το να ισορροπήσουν συναισθηματικά παράλληλα με τόση πληροφορία… Χρειάζεται λίγη παραπάνω προσοχή.
Αυτό το καλοκαίρι σε απολαμβάνουμε στο αριστούργημα του Κάρλο Γκολντόνι, «Ο Υπηρέτης δύο Αφεντάδων», μια από τις πιο απολαυστικές κωμωδίες της παγκόσμιας δραματουργίας, με συμπρωταγωνιστή τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και έναν πολύ πλούσιο θίασο. Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο σε αυτή τη δουλειά και τι γεύση θα έχει πάρει το κοινό με το πέρας της παράστασης;
Εμένα μου αρέσει πολύ ο Γκολντόνι γιατί μέσα από το χιούμορ, με πλάγιο τρόπο θίγει και πολλά άλλα ζητήματα. Το έργο δεν είναι απλώς μια ευχάριστη κωμωδιούλα. Νομίζω ότι αυτό το έχει αναδείξει με εξαιρετικό τρόπο ο Γιάννης Κακλέας, ο σκηνοθέτης μας. Δηλαδή έχει κρατηθεί στη βάση όλο το κομμάτι της κλασικής Commedia dell’arte με μία, όμως, πολύ σύγχρονη ματιά, δένοντας το σύγχρονο με το παλιό με έναν απίστευτο τρόπο. Θεωρώ ότι αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία της παράστασής μας.
Είστε ήδη σε περιοδεία με το έργο και θα ήθελα να σου ζητήσω να μας δώσεις μια γεύση από το πώς είναι για έναν ηθοποιό να ταξιδεύει τόσο συχνά για να παρουσιάσει μια δουλειά, τις δυσκολίες αλλά και τη χαρά που ενέχει όλο αυτό.
Ότι είναι δύσκολο είναι, καθώς κάθε μέρα είμαστε και σε άλλη πόλη, σε άλλο θέατρο… Οπότε πρέπει κάθε φορά να προσαρμοστούμε στον εκάστοτε χώρο. Εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ οι περιοδείες. Σίγουρα αν ήμουν ηθοποιός και σε μια άλλη ζωή, θα ήμουν σε μπουλούκι. Έχω μεγάλη χαρά για τη φετινή περιοδεία γιατί για αρκετά χρόνια απέφευγα να κάνω περιοδείες, καθώς ο γιος μου ήταν πιο μικρός και ήταν δύσκολο. Οπότε τώρα που έχει μεγαλώσει και μπορούμε να τα τακτοποιήσουμε αλλιώς τα πράγματα, είναι αλλιώς. Σε κάποια μέρη θα έρθει κι εκείνος. Φυσικά, όταν δεν μπορεί να είναι με τους φίλους του (γέλια).
Τετάρτη 25 και Πέμπτη 26 Ιουνίου θα είστε στην πόλη μας, στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης», αλλά τον Σεπτέμβριο στο Θέατρο Δάσους. Έχεις έρθει υποθέτω κι άλλες φορές στη Θεσσαλονίκη. Τι αίσθηση σου αφήνει η πόλη και το κοινό της;
Εγώ υπήρξα για έναν χρόνο στο ΚΘΒΕ, οπότε την έζησα την πόλη σε μεγάλο βαθμό, αλλά και στη συνέχεια με περιοδείες, ενώ το πρώτο μου σήριαλ ξεκινούσε γυρίσματα από τη Θεσσαλονίκη. Καταλαβαίνεις ότι έχω ένα άλλο δέσιμο με την πόλη και πάντα, όταν έρχομαι, είμαι θετικά προδιατεθειμένη.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι αυστηρό αλλά και πολύ θερμό. Μου αρέσει πολύ αυτό. Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη γιατί εκτός από το τέλειο φαγητό της, είναι μια πόλη που συνδυάζει τα πάντα και είναι όλα δίπλα σου. Μου αρέσει πολύ και η διαδρομή που μπορείς να κάνεις στη Νέα Παραλία με το ποδήλατο, κάτι που συνήθιζα να κάνω όσο ήμουν στο ΚΘΒΕ.
Θα ήθελες να μοιραστείς μία από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές αναμνήσεις της ζωής σου μέχρι σήμερα; Εκτός από την περιοδεία το φετινό καλοκαίρι θα έχει καθόλου ξεκούραση;
Επειδή ο μπαμπάς μου έκανε ιστιοπλοΐα και πηγαίναμε πάντα με το ιστιοφόρο διακοπές, η πιο έντονη ανάμνηση είναι η στιγμή που ξυπνούσα και έπεφτα κατευθείαν στη θάλασσα. Το να κολυμπάω καθώς έβγαινε ο ήλιος. Αυτό θυμάμαι πολύ έντονα σαν την πιο όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση.
Ευτυχώς, έχουμε μεγάλα κενά ανάμεσα στην περιοδεία, οπότε θα κάνω διακοπές με τον γιο μου.
Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω αν είσαι ένας άνθρωπος που κάνει σχέδια για το μέλλον ή προτιμά να ζει το σήμερα. Πιάνεις ποτέ τον εαυτό σου να κάνει manifest για κάτι που επιθυμεί πολύ να συμβεί;
Νομίζω ότι πάντα ζω το σήμερα, αλλά ονειρεύομαι. Δεν κάνω ακριβώς σχέδια. Πιστεύω πως όταν σκεφτόμαστε κάτι έντονα, δρομολογούμε και τον εαυτό μας προς τα εκεί, οπότε ίσως και γι’ αυτό να συμβαίνει τελικά. Όχι μαγικά.
*** Οι Θεσσαλονικείς θα απολαύσουν την παράσταση «Ο Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στις 25 & 26 Ιουνίου στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης», αλλά και στις 9 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Δάσους.
