του Γιάννη Παπαδόπουλου
«Άιντε, κάντε όλοι στην μπάντα, να βγει να χορέψει, ο Σαλονικιός. Άιντε, κάντε του λεζάντα, την βραδιά να κλέψει, ο Σαλονικιός. Άιντε, κάντε όλοι στην μπάντα, γέμισε την πίστα, ο Σαλονικιός»
Έχεις τραγουδήσει, έχεις χορέψει αλλά ξέρεις ποιο πρόσωπο κρύβεται πίσω από το τραγούδι του Στράτου Διονυσίου που λατρεύτηκε και θα συνεχίσει να τραγουδιέται για πάντα;
Η νύχτα δεν χωράει μαγκιές, οι παρεξηγήσεις δεν μένουν αναπάντητες, και το σκοτάδι κρύβει καλά αυτά που πρέπει να μείνουν κρυφά.
Η νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης για πολλά χρόνια υπάκουε στους κανόνες μια φιγούρας που όποιος έβλεπε έπρεπε να σκύβει το κεφάλι, για να αποφύγει το μαχαίρι του Σαλονικιού.
Ο Γιάννης Γκουλιόβας από τον Κολλινδρό Πιερίας, από πολύ μικρός αποφάσισε πως δεν θέλει να κοπιάσει για να βγάλει τα προς το ζην. Δεν “έπαιρνε τα γράμματα”, αλλά δεν ήθελε να μάθει και κάποια τέχνη.
Έτσι ένας δρόμος έμενε για να βγάλει λεφτά. Ο κόσμος της παρανομίας δεν τον υποδέχτηκε με στρωμένα χαλιά, αλλά ο ίδιος τους ανάγκασε να φοβούνται κάθε του βήμα.
Πριν καν κλείσει τα 18 κλέβει μια μοτοσικλέτα, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί πολλοί θα περίμεναν να σωφρονιστεί και να βγει ένας νέος που θα άφηνε πίσω το έγκλημα για πάντα.
Όμως ο Σαλονικιός δικτυώνεται, παρατηρεί και αποφασίζει να γίνει ο φόβος και ο τρόμος της νύχτας στη Θεσσαλονίκη. Η φήμη του εξαπλώνεται σε κάθε άκρη της πόλης. Τραβάει πιστόλι, η το αγαπημένο του πιστόλι ακόμα για μια παρεξήγηση.
Η χαρακτηριστική του κίνηση είναι μόλις κάτσει κάπου να αφήνει πάνω στο τραπέζι το πιστόλι εκτεθειμένο για ξέρουν οι γύρω του, ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει όποτε το θελήσει.
Τα νυχτερινά μαγαζιά, πληρώνουν προστασία. Προστασία από τον ίδιο. Κανείς δεν θέλει μπλεξίματα μαζί του. Το παρουσιαστικό του είναι επιβλητικό. Ψηλός, γεροδεμένος, με γένεια, και με βλέμμα ψυχρό και συνεχώς θυμωμένο.
Η λίστα στην αστυνομία μεγαλώνει συνεχώς. Ξυλοδαρμοί, μαστροπεία, παράνομη χαρτοπαιξία, σωματικές βλάβες, κλοπές είναι τα κατορθώματα που τον ακολουθούν σε όλη την πορεία του.
Όσο μεγάλωνε η φήμη του, μεγάλωνε και το πάθος του για τα λεφτά. Τα “κορίτσια” του κρύβονταν στις σκοτείνες γωνίες της πόλης, πουλούσαν το κορμί τους και έδιναν όλες τις εισπράξεις τους στον Σαλονικιό για να τα παίζει στον ιππόδρομο και στα χαρτιά.
Όποια έκρυβε χρήματα, κέρδιζε το γνωστό χαράκωμα, σήμα κατατεθέν του, στο πρόσωπο. Μήνυμα για όποιον ήθελε να παρακούσει τις εντολές του.
Ένα από τα θύματα του ήταν και η πασίγνωστη Μπέμπα Μπλανς, η οποία έντρομη κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα, ζητώντας προστασία από τον Σαλονικιό.
Λίγο ο αστυνομικός κλοιός που έσφιγγε, λίγο η απληστία του, κατεβαίνει και στην Αθήνα. Μια νύχτα ενώ παρκάρει έξω από ένα νυχτερινό κέντρο, κλείνει τον δρόμο και εμποδίζει ένα περιπολικό να περάσει. Οι αστυνομικοί ψάχνουν τον οδηγό και όταν του ζητούν τα στοιχεία του, εκείνος τους επιτίθεται και τους τραυματίζει με ένα μπουκάλι.
Καταφέρνει να γλιτώσει τη σύλληψη, αλλά πλέον η αστυνομία έχει ενοχληθεί και τον κυνηγά παντού.
Μια πληροφορία πως ο Σαλονικιός βρίσκεται σε μια χαρτοπαικτική λέσχη κινητοποιεί όλη την ελληνική αστυνομία που στέλνει μια πολυάριθμη δύναμη να τον συλλάβει.
Φυσικά η λέξη σύλληψη δεν ήταν στο λεξιλόγιο του Σαλονικιού, ο οποίος επιτίθεται να μαχαιρώσει έναν από τους αστυνομικούς. Όμως μια σφαίρα τον σταματάει και τον οδηγεί στο νοσοκομείο όπου λίγες ώρες αργότερα άφηνε την τελευταία του αναπνοή. Ο τελευταίος χορός του δεν είχε λουλούδια και χειροκροτήματα, παρά μόνο την μυρωδιά του αίματος και τη παγωνιά του χειρουργείου.
