Ο Πέτρος Λαγούτης ανήκει σε εκείνες τις μοναδικές περιπτώσεις ανθρώπων που, καθώς συνομιλείς μαζί τους -ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζεις προσωπικά- σκέφτεσαι ότι υπό άλλες συνθήκες και περιστάσεις, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλοί φίλοι σου. Άμεσος, ανοιχτός, ετοιμόλογος και με διάθεση να μοιραστεί τις αλήθειες του, τοποθετεί την κουβέντα μέσα σε ένα πλαίσιο, στο οποίο δε χωράει η αποστασιοποίηση και η αμηχανία. Με αφορμή την παράσταση «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», η οποία καταφτάνει στη Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε για την ειλικρίνεια, τις επιλογές, τη νοσταλγία και την αιώνια παιδικότητα.
συνέντευξη στην Μαρία Μυλωνά / φωτογραφίες: Έπη Παπαπετρίδου
Δεν κρύφτηκες ποτέ για οτιδήποτε, είτε αφορούσε τα επαγγελματικά είτε τα προσωπικά σου, ενώ μάλιστα μοιράστηκες μια σκοτεινή φάση της ζωής σου ανοιχτά, σε μια κοινωνία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι κρύβονται πίσω από μία ψεύτικη τέλεια εικόνα. Αυτό το μοίρασμα ήταν κάτι που σε χαρακτήριζε πάντα; Κοιτώντας πίσω Θα έλεγες σου βγήκε σε καλό;
Σίγουρα πάντα όλοι κάτι κρατάμε για τον εαυτό μας, αλλά νομίζω ότι αυτός που μοιράζεται όσα νομίζει ότι θέλει να μοιραστεί, το κάνει πρωτίστως για τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί ο ίδιος νιώθει καλύτερα έτσι. Οπότε πια, κοιτώντας πίσω, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πω ότι μου βγήκε σε καλό ή κακό, διότι τη δεδομένη στιγμή που έκανα το οποιοδήποτε μοίρασμα ήταν γιατί ένιωθα καλά με το να κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό είναι που έχει σημασία και όχι να το κοιτάμε αναδρομικά. Γιατί μετά θυμίζει κάπως αυτό που έλεγαν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας «Αχ, να είχα τα χρόνια σου με το μυαλό που έχω σήμερα!» Δε γίνεται, και αυτό ακριβώς είναι και η ομορφιά της ζωής, ότι καλείσαι να πάρεις αποφάσεις δεδομένες χρονικές στιγμές, με τον τρόπο που σκέφτεσαι τότε.
Δε μετανιώνω για τίποτα απ’ όσα έχω πει ή μοιραστεί, και δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις. Νιώθω πολύ καλά με αυτό.
Είσαι ενεργός στα social media, τα οποία είναι πια βασικό κομμάτι της ζωής για τους περισσότερους από εμάς. Ένιωσες ποτέ να πέφτεις στην παγίδα του κοιτάζω τα σχόλια -καλά ή κακά- και επηρεάζομαι από αυτά; Πώς κρατάς ισορροπίες;
Προσπαθώ να είμαι ενεργός, κυρίως λόγω της δουλειάς μου. Από την άλλη, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των social media συμβαίνουν και πολλά άσχημα. Δε μιλάω για τα σχόλια, αλλά για τον χρόνο που οι ίδιοι μας σπαταλάμε, αντί να κάνουμε κάτι πιο ουσιαστικό, όπως το να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να μιλήσουμε με έναν φίλο. Εγώ αυτό θεωρώ μεγαλύτερο κακό, τον χρόνο που ξοδεύουμε στα social media. Aπό εκεί και πέρα, αυτή η ασυδοσία των σχολίων που βλέπεις και η ευκολία με την οποία κάποιοι γράφουν κακεντρεχή σχόλια, είναι κάτι που προσπαθώ να μη με αγγίζει σε βαθύτερο επίπεδο. Αν είναι να ακούσεις κάποια ουσιαστικά σχόλια, καλύτερα να τα ακούσεις διά ζώσης, και από ανθρώπους που πραγματικά σε αφορούν.
Η παρουσίαση είναι πια κομμάτι σου και σίγουρα ένα νέο και ίσως πολύ διαφορετικό κεφάλαιο, με άλλους όρους και συνθήκες. Πώς νιώθεις για αυτόν τον νέο ρόλο; Είναι τελικά κάτι που νιώθεις ότι το υπηρετείς ακριβώς όπως το είχες φανταστεί;
Νιώθω πολύ ωραία, καθώς είναι κάτι που ήθελα καιρό να κάνω. Με αφορά και μου αρέσει πολύ ως διαδικασία. Όπως και στους ρόλους μου, δεν προικονομώ το πώς θα είμαι. Προσπαθώ κάθε φορά να καταλάβω την ουσία της δουλειάς που έχω να κάνω, να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται και σίγουρα μέσα στον χρόνο να βελτιώνομαι, ώστε να φτάσω σε ένα σημείο να πω ότι νιώθω ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι δουλειές, και η παρουσίαση μέσα σε αυτές, πέρα από το όποιο ταλέντο και ένστικτο, περιέχουν μέσα τους τη διαδικασία της τεχνικής.
Υπάρχει ένα είδος «τσαγκαρικής» όπως και στην υποκριτική, που χρειάζεται να βάλεις κάτω κάποια δεδομένα και να κάνεις τη δουλειά με κάποια «εργαλεία», τα οποία σου δίνονται και πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω στο κομμάτι της παρουσίασης, όπως και στους ρόλους μου.
Πάντως, στην παρουσίαση μου αρέσει πολύ και το κομμάτι της μοναχικότητας που ενέχει. Στο θέατρο είναι έντονο το στοιχείο της συνδιαλλαγής με άλλους ανθρώπους και η δημιουργία ενός κοινού κώδικα. Στην παρουσίαση είσαι εσύ και ένα κοινό, που συνήθως δεν το βλέπεις και πας ψάχνοντας μόνος σου. Αυτό κρύβει μέσα του και μια αδρεναλίνη, την οποία εγώ είναι γνωστό ότι αγαπώ. (γέλια)
Ξέρω ότι ένας αγαπημένος σου στίχος ανήκει στον Ελύτη: «Μόνη μας πατρίδα η παιδική μας ηλικία». Αλήθεια τι θυμάσαι πιο έντονα από αυτήν την πατρίδα και πώς πιστεύεις ότι διαμόρφωσε αυτό που είσαι σήμερα;
Νομίζω τα πάντα διαμόρφωσε. Είναι εκείνα τα χρόνια, που ακόμα κι αν κάποιοι δεν τα θυμούνται με νοσταλγία, είναι τα χρόνια που μας έχουν σημαδέψει και χαρακτηρίσει στην πορεία της ζωής μας. Τα χρόνια που κάναμε τους καλύτερούς μας φίλους, εκεί που μπαίνουν τα θεμέλια για την εσωτερική φωνή που ξεδιπλώνεται στην ενήλικη ζωή μας. Εκείνα τα χρόνια πήραμε τις μεγαλύτερες χαρές, είχαμε τη μεγαλύτερη ανεμελιά, τότε ονειρευτήκαμε πιο πολύ και αθώα από ποτέ… Μεγαλώνεις και κυνηγάς να ξαναφέρεις στη ζωή σου όλα αυτά, που τότε είχες αβίαστα.
Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», τη θεατρική μεταφορά της θρυλικής πια ταινίας του Σταύρου Τσιώλη, μίας ταινίας του 1998 που μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο. Θα τη χαρακτήριζες διαχρονική; Ποιο είναι εκείνο το συστατικό που τη δένει με το σήμερα;
Νομίζω ότι η πορεία αυτής της ταινίας μέσα στον χρόνο είναι πολύ πιο σημαντική, απ’ ό,τι όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες το 1998. Βλέπεις σήμερα νέους ανθρώπους, οι οποίοι τότε δεν είχαν καν γεννηθεί, αλλά τη γνωρίζουν. Υπάρχουν ατάκες της ταινίας που έχουν μείνει, γιατί ακριβώς περιγράφουν μια Ελλάδα, που σε εμάς τους παλιότερους είναι γνωστή, και που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι θα μοιάζει κάποτε μακρινό παρελθόν.
Οι δε νεότεροι, επειδή έχουν ακούσει ιστορίες και έχουν μεγαλώσει με τους ανθρώπους που έζησαν αυτή την Ελλάδα, ξαφνικά βλέπουν τη γραφική, την αθώα, την αστεία πλευρά της, που ξέρουν μόνο από διηγήσεις. Πάντως, ναι, η ταινία χωρίς να το έχει επιδιώξει, κατάφερε να έχει κάτι το ηθογραφικό, που σήμερα όλοι το νοσταλγούμε. Οι χαρακτήρες αυτοί που ήταν κάποτε παντού ανάμεσά μας, σήμερα τείνουν να γίνουν ιστορία. Αυτό μέσα σε όλα μας λυπεί κιόλας, θα μπορούσα να πω.
Για τους νεότερους όλο αυτό είναι ένας χαβαλές, με τις αστείες ατάκες της ταινίας που ως memes έχουν γίνει viral στα social media, αλλά μέσα από την παράσταση συνειδητοποιεί κανείς πόσα πολλά κρύβονται από πίσω. Μέσα από την αγνότητα και τη λαϊκότητα αυτών των ηρώων, ακούει κανείς αλήθειες βγαλμένες από την ίδια τη ζωή. Όλο αυτό το κομμάτι της ανδρικής φιλίας, του κεραυνοβόλου έρωτα, των δυσκολιών απέναντι στα βάρη της οικογένειας… Όλη αυτή η ηθογραφία μιας εποχής που πέρασε, κάνει την παράσταση θελκτική για κάθε ηλικία, καθιστώντας τη διαχρονική.
Η υπόθεση αφορά ένα ταξίδι τριών ανδρών που, αποφεύγοντας τη ρουτίνα και τις ευθύνες τους, αναζητούν για λίγο το όνειρο. Αλήθεια τι ρόλο παίζει η αντρική φιλία στη δική σου ζωή; Προσέγγισες τον ρόλο μέσα από δικά σου βιώματα;
Η φιλία γενικότερα παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου, όχι μόνο η αντρική, καθώς έχω και πολλές φίλες γυναίκες. Σε ένα πρόσφατο reunion, το οποίο οργανώσαμε πέντε φίλοι που είμαστε μαζί από παιδιά, νιώσαμε και πάλι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Γιατί έχουν ενωθεί τα μυαλά και οι ψυχές σε μια ηλικία που δεν υπάρχει η σκοπιμότητα, αλλά η αληθινή επιθυμία να είσαι μαζί με τους φίλους σου. Αυτό όταν το βρίσκεις ξανά, είναι μαγικό.
Στη δουλειά μας, η μεταφορά του εαυτού σου μέσα σε έναν ρόλο γίνεται υποσυνείδητα. «Κουβαλάς» τον εαυτό σου έτσι κι αλλιώς πάνω στη σκηνή. Οπότε, ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα έχει να κάνει με το ποιος είσαι.
Ως μπαμπάς δύο ενήλικων πια γιων, έχεις κάποιους προβληματισμούς ή διερωτήσεις που μόνο ένας μπαμπάς θα μπορούσε να καταλάβει; Αλήθεια τι τύπος μπαμπά είσαι;
Αυτό μάλλον θα πρέπει να το απαντήσουν άλλοι… (γέλια) Αυτό που προσπαθώ να κάνω από τότε που τα παιδιά ήταν μικρά, είναι να αφουγκραστώ τις δικές τους επιθυμίες και ανάγκες και όχι να τους φορτώσω τις δικές μου. Το μέλημά μου ήταν πάντα να τους κατανοώ και να μπαίνω στα δικά τους «παπούτσια». Το ίδιο ακριβώς προσπαθώ να κάνω και σήμερα. Σίγουρα, οι ανησυχίες αλλάζουν με τα χρόνια. Έχουν πάρει τον δρόμο τους και ο ρόλος μου είναι μικρότερος πια. Κυρίως, θα έλεγα ότι τους απολαμβάνω να γίνονται ενήλικοι άνθρωποι. Χαίρομαι γιατί βλέπω ότι μάλλον κάτι καλό κάναμε με τη μαμά τους. Φυσικά, όταν ζητηθεί η γνώμη μου θα τους την πω, αλλά πάντα με γνώμονα αυτό που επιθυμούσα πάντα, να είναι χαρούμενοι με ό,τι επιλέγουν.
Υπάρχει κάποια σκέψη για το παρόν ή το μέλλον που κυριαρχεί στο μυαλό σου και σχετίζεται με όσα επιθυμείς;
Νιώθω ότι είμαι σε μία ηλικία που απολαμβάνω περισσότερο τη δουλειά μου, συγκριτικά με παλιά. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που τα βρίσκουμε και θέλουμε να πάμε τη δουλειά παρακάτω. Βλέπω μέλλον σε αυτό. Στην προσωπική μου ζωή βλέπω ταξίδια. Είναι όνειρό μου να ταξιδέψω στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Κυνηγάω, όμως, γενικά την καθημερινότητα, υπό την έννοια ότι δεν θέλω να χάνω άσκοπα τις μέρες μου, αλλά να κάνω αυτό που με ευχαριστεί περισσότερο τη δεδομένη στιγμή. Νομίζω ότι αυτό είναι ό,τι πιο κοντά στην ευτυχία, η οποία είναι μια μεγάλη έννοια, μα ο πυρήνας της συντίθεται από πολλά μικρά πράγματα.
Ο Πέτρος Λαγούτης με μία λέξη;
Αιώνιο παιδί.
*** Η παράσταση «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» ανεβαίνει από 31 Οκτωβρίου στο Art box Fargani στη Θεσσαλονίκη.
Κείμενο: Σταύρος Τσιώλης
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης
Σκηνικά: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Μουσική σύνθεση-επιμέλεια: Μιχάλης Χατζηαναστασίου
Παίζουν: Πέτρος Λαγούτης, Τάσος Τζιβίσκος, Νικόλας Βασιλειάδης, Νικίτα Ηλιοπούλου, Μαγδαληνή Μπεκρή.
Θέατρο: Art box Fargani
Αγίου Παντελεήμονος 10, (Αρχή Ιασωνίδου, Καμάρα)
Τηλ.: 2310 208 007
