Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival στην πόλη του κινηματογράφου, με προβολές ταινιών μικρού μήκους με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.
Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2024 στην Ετεροτοπία (Προσέλευση από τις 18:45) και Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 στον πολυχώρο WE (Προσέλευση από τις 20:30).
Επίσης, τους μήνες Ιανουάριο/Φεβρουάριο, θα προβληθούν ΔΩΡΕΑΝ, επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ online, στο κανάλι του Thessaloniki Free Short Festival στο YouTube.
Σε συνεργασία με τον Εξώστη, οι δημιουργοί των ταινιών που συμμετείχαν στην φετινή διοργάνωση μιλούν για τις δημιουργίες τους:
- “Το Σφύριγμα/The Whistle” – Επίσημη Επιλογή (Best Local Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Θανάσης Πρωτάτος
Σενάριο: Σωτηρία Ιωαννίδου, Θανάσης Πρωτάτος
Διανομή:
Αίγλη Κατσίκη, Μομώ Βλάχου, Δημήτρης Τσιλινίκος, Σοφία Φιλιππίδου, Λευτέρης Αγγελάκης, Μάνος Μιχαηλίδης, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Πέτρος Φραγκόπουλος, Παυλίνα Παπαδοπούλου, Μάριος Αποστολακούλης, Στελλίνα Βογιατζή, Ελένη Σινιάρη, Μαρία Περάκη, Ιωάννης Αδαμίδης.
Ο Θανάσης Πρωτάτος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ερωτεύτηκε τη φωτογραφία στην εφηβεία του. Έχει σπουδάσει και εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος μηχανικός ενώ παράλληλα ο συνέχισε να αναπτύσσει τις δεξιότητές του και το πάθος του για τη φωτογραφία και το βίντεο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αρχές της δεκαετίας του 2000, παρακολούθησε όσα περισσότερα σεμινάρια φωτογραφίας και κινηματογράφου μπορούσε να βρει στη γενέτειρά του. Είναι αυτοδίδακτος φωτογράφος και κινηματογραφιστής, ως επί το πλείστον. Από το 2004 εργάζεται ως φωτογράφος και βιντεογράφος στο χώρο του ντοκιμαντέρ, της διαφήμισης και του τύπου. Αν και το Whistle είναι η πρώτη του επίσημη απόπειρα στη μυθοπλασία προηγούμενα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Έχει βραβεύτηκε με το περίφημο Βραβείο Αριστείας για το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του “The Journey” (2013) , από τον Accolade Film Competition (ΗΠΑ). Η τελευταία του δουλειά, το Whistle Project είναι ένα πείραμα στην οπτική τέχνη. Εξερευνά έννοιες όπως η συλλογική αφήγηση, ενσωματώνοντας διαφορετικά είδη οπτικών μέσων, σε μια ιστορία. Είναι επίσης DP, μοντέρ, εικαστικός καλλιτέχνης fx και μουσικός.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Σκέψεις, ιδεές και διαφόρων ειδών σχέδια θα μπορούσε κανείς να πει πως κατοικούν μόνιμα στο κεφάλι ενός δημιουργικού ανθρώπου. Υπάρχει μόνιμα μια κατάσταση αναζήτησης. Μια περιέργεια για τη ζωή γενικά. Είναι λοιπόν δύσκολο να πω με σιγουριά πως ακριβώς προκύπτει μια ιδέα όχι μόνο για μια ταινία σαν το Σφύριγμα αλλά και γενικά για κάθε καλλιτεχνικό έργο. Είτε αυτό είναι ένα βιβλίο, ένας ζωγραφικός πίνακας ή κάποιο τραγούδι… Είναι επίσης θέμα συγχρονισμού. Timing που λέμε. Μια συνάντηση με την καλή φίλη και συγγραφέα Σωτηρία Ιωαννίδου, ήταν η αρχή. Η ίδια μελετά, ερευνά και γράφει για τους λαικούς μύθους της Ελλάδος. Folklore, σκοτεινές κυρίως ιστοριες που έχουν ξεχαστεί εδώ και αιώνες. Ιστορίες που ζούν μέσα από τον προφορικό λόγο, σε μέρη και περιοχές που κανείς δεν ξέρει. Δεισιδαιμονίες, ξωτικά, κακές γριές και ζόμπι made in Greece. Η Σωτηρία ταξιδεύει, τις μαζεύει και τις διατηρεί ζωντανές μέσα από τα βιβλία και τiς ζωντανές αφηγήσεις της. Αγαπω τις σκοτεινες ιστορίες. Όταν λοιπόν η Σωτηρία μου μίλησε για τη δεισιδαιμονία του σφύρίγματος και για την ιστορία που ετοίμαζε να προσθέσει στη συλλογή της “Μυθοσκορπίσματα” σκέφτηκα, να μια ωραία ιδέα για κάποιου είδους έργο. Τί έργο όμως; Στο μυαλό μου υπήρχαν πολλά. Η ταινία ήταν ένα μόνο μέρος. Μιας και η ερώτησή σας περιορίζεται σε αυτή, θα μείνω και εγώ εδώ. Μετά ήρθε η μετατροπή της βασικής ιστορίας σε σενάριο, η αναζήτηση ηθοποιών και κατάληλλων τοποθεσιών, πρόβες, σχεδιασμός κοστουμιών και πολλά ακόμα. Tα υπόλοιπα είναι ιστορία στη μεγάλη οθόνη…
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η δράση του Σφυρίγματος τοποθετεί το στοιχείο του φανταστικού, όπως οι προκαταλήψεις και οι δεισιδαιμονίες, σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη αφήγηση που παίζει με τους λαϊκούς μύθους και την πραγματικότητα. Η ταινία αγγίζει ένα θέμα που αποτελεί ακόμη και σήμερα ταμπού, στο χώρο της τέχνης. Μπορεί η φωνή ενός καλλιτέχνη-δημιουργού να ακουστεί σε έναν κόσμο τέχνης φαινομενικά ελεύθερο και ανοιχτό ή μήπως η φωνή αυτή χάνεται μέσα στο αχανές τοπίο μιας βιομηχανίας που κυβερνάτε από ένα πολύπλοκο σύστημα “αξιών”; Δεν θα ηθελα να κάνω spoilers για αυτούς που δεν έχουν δει ακόμα την ταινία. Να σημειώσω όμως πως η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Θεσσαλονίκη και η προβολή της στο Thessaloniki Free Short Festival αποτελεί πρεμιέρα για την πόλη! Μη την χάσετε λοιπόν…
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Το Σφύριγμα είναι μια καθαρά χειροποίητη ταινία. Αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν indie cinema. Επείδη όμως πολλές παραγωγές indie πλέον φέρουν την υποστήριξη φορέων και θεσμών με τη μορφή παραγωγών και πραγματοποιούνται με χρηματοδοτήσεις που πολλές φορές φτάνουν αρκετές χιλιάδες ευρώ, θα σας πω πως στην περίπτωση του Σφυρίγματος θα πρέπει να αρνηθώ αυτόν τον τίτλο και να παραμείνω στο όρο χειροποίητο σινεμά. Ένα σινεμά μηδενικού προϋπολογισμού, σύμφωνα με τη νόρμα της αγοράς του κινηματογράφου. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, όλοι οι συντελεστές της ταινίας δούλεψαν εθελοντικά συμβάλλοντας καθένας με το ταλέντο του ώστε να υλοποιηθεί η ιδέα. Μια ουτοπική ιδέα, μιας και τα πράγματα δεν δουλεύουν έτσι στον πραγματικό κόσμο του σινεμά. Παρόλα αυτά επαγγελματίες από όλους τους τομείς της παραγωγής (ηθοποιοί, σκηνογράφοι, οπερατέρ, φωτογράφοι, μουσικοί κτλ) συνεργάστηκαν σαν μια ομάδα, με πολύ αγάπη, για πολλούς μήνες ώστε να κάνουν πραγματικότητα ένα έργο όπως το ονειρεύτηκαν οι ίδιοι και όχι κάποιο είδους σύστημα. Λέγοντας σύστημα εννοώ το υπαρκτό κατεστημένο του χώρου της τέχνης. Εταιρείες παραγωγής, φορείς, ιδρύματα, φεστιβάλ και trends… Θέματα γνωστά αλλά κανείς δεν θέλει να μιλά για αυτά. Αυτό που πάντα με συγκινεί σε όλα τα συνεργατικά πρότζεκτ που έχω συμμετάσχει είναι η αίσθηση της κοινότητας και το μεράκι με το οποίο αφιερόνονται όλοι σε αυτό και στην περίπτωση του Σφυρίγματος είδα πως ακόμα και τώρα, στην τόσο περίεργη εποχή που ζούμε, ένα πραγματικά συνεργατικό και έλευθερο έργο μπορεί να συμβεί και να συμβει καλά. Μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν το Σφύριγμα πραγματικότητα.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Δεν θεωρώ τα κινηματογραφικά φεστιβάλ σημαντικά πλέον. Ειδικά για τους πραγματικά ανεξάρτητους δημιουργούς. Αυτούς δηλαδή που δεν διαθέτουν τη συνθήκη: προγράμματα, φορείς, συμπαραγωγοί και συνεταίροι κάθε λογής, pitchings, και δείπνα με σημαντικούς ανθρώπους και σημαντικούς εκπροσώπους εκπροσώπων. Πριν από πολλές δεκαετίες τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είχαν μια διαφορετική αίγλη. Ήταν τότε που λειτουργούσαν με κριτήρια περισσότερο καλλιτεχνικά και όχι εμπορικά. Σήμερα κάθε ταινία που παράγεται μέσα από την ¨επίσημη¨ οδό έχει προδιαγεγραμμένη πορεία εξ αρχής. Ξέρει πως και που θα διανεμηθεί, πωληθεί, προβληθεί πριν καν αρχίσει η παραγωγή της. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η καλλιτεχνική της αξία έρχεται δεύτερη, με πρώτη αξία την εμπορικότητα. Απήχηση σε ευρύ κοινό με στόχο το μέγιστο οικονομικό όφελος. Δεν μπορώ να αναπτύξω μέσα σε ένα σύντομο κείμενο λίγων λέξεων την πολυπλοκότητα του θέματος φυσικά. Παρόλα αυτά είναι μια πραγματικότητα (η εμπορικότητα) που η πλειονότητα των φεστιβάλ εκεί έξω υποστηρίζει πλέον. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Όπου υπάρχει η λέξη κινηματογράφος, μπορείτε να βάλετε το αντίστοιχο προΐον τέχνης που σας ικανοποιεί, με την ιδιαιτερότητα ότι η "κινηματογράφος" σαν προϊόν έχει κατοχυρώσει την δυνατότητα να υπερκοστολογείται. Για τους υπόλοιπους ρομαντικούς, τα φεστιβάλ είναι χώροι στους οποίους ένας δημιουργός μπορεί να παρεβρεθεί, αν επιλεγεί, μπορεί να δει το έργο του στην μεγάλη οθόνη μιας κλειστής αίθουσας ή ενός open air χώρου. Να ανεβάσει για λίγο το εγώ του μιλώντας σε άλλους δημιουργούς, μέχρι και να λάβει δάφνες, official selections και κάθε λογής διακρίσεις χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα με την ελπίδα να αναγνωριστεί και το δικό του έργο μια μέρα.
Βρίσκόμαστε λίγες ημέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα του τέταρτου Thessaloniki Free Short Festival. Η προβολή της ταινίας το Σφύριγμα θα αποτελέσει την πρώτη συμμετοχή μου στο φεστιβάλ, σαν σκηνοθέτης. Δεν έχω ακόμη πλήρη εικόνα της εμπειρίας ώστε να κάνω μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση του θεσμού. Παρόλα αυτά γνωρίζω πως πρόκειται για ένα αυτο-οργανωμένο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, η παραγωγή του οποίου πραγματοποιείται χωρίς καμία πηγή χρηματοδότησης, από μια πολύ αφοσιωμένη ομάδα ανθρώπων με μεγάλη αγάπη για το σινεμά. Με κύριο στόχο την ποιότητα και όχι την εμπορικότητα, προσφέρουν στο σινεφίλ κοινό της Θεσσαλονίκης πρόσβαση σε ταινίες ιδιαίτερες και ασυνήθιστες που δεν θα δει κάποιος στα mainstream φεστιβάλ. Δύο ημέρες γεμάτες με δεκάδες ταινίες από Ελλάδα και εξωτερικό με ελέυθερη πρόσβαση για όλους. Όσοι έχουν ασχοληθεί με οτιδήποτε συνεργατικό/εθελοντικό ξέρουν καλά την δυσκολία που έχει η υλοποίηση μιας τέτοιας ιδέας. Από την πλευρά μου υπάρχει πάντα μεγάλη εκτίμηση και υποστήριξη σε τέτοιους θεσμούς. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα το Thessaloniki Free Short Festival. Πολλά μπράβο σε όλους τους διοργανωτές και εθελοντές.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Η αιώνια ερώτηση ενός δημιουργού. Πώς θα ακουστεί η φωνή μου; Δυστυχώς είναι κάτι πολύ δύσκολο. Υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά. Παρόλα αυτά οι ταινίες μικρού μήκους αναφέρονται παραδοσιακά σε ένα πολυ συγκεκριμένο κοινό. Πρόκειται για ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το είδος, τους αρέσει και ψάχνουν να το βρουν και να το δουν φυσικα. Για παράδειγμα, αν μιλήσουμε για τηλεόραση, προβολές σε αίθουσες και δικτυα τύπου Netflix, Cinobo κτλ. το φορμάτ της μικρού μήκους είναι σχεδόν ανύπαρκτο με εμπορικούς όρους. Κοινώς δεν πουλάει και είναι λογικό. Μια ταινία μικρού μήκους δεν μπορεί να έχει την απήχηση της μεγάλου. Να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη και να κρατήσει το ενδιαφέρον σου για ώρα. Είναι όπως ένα διήγημα σε σχέση με ένα μυθηστόρημα. Γιαυτό και πολλά διηγήματα εκδίδονται σε συλλογές. Αυτά όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, δηλαδή το οικονομικό όφελος. Υπάρχουν όμως και άλλοι οδοί που κάποιος μπορεί να βρει και να δει ταινίες μικρού μήκους εξαιρετικές. Τα φεστιβάλ, μιας και μιλάμε για αυτά. Σχεδόν κάθε πόλη πλέον, έχει τουλάχιστον ένα. Με ένα μικρό αντίτιμο ή ακόμα και δωρεάν σε πολλά, μπορείς να δεις δεκάδες ταινίες μέσα σε λίγες ημέρες. Επιπλέον σαν θεατής μπορείς να έρθεις σε άμεση επαφή με τους δημιουργούς. Πολλοί από τους συντελεστές μιας ταινίας ταξιδεύουν και παρεβρίσκονται ζωντανά στις προβολές για να μιλήσουν για αυτές. Μπορείς να τους ρωτήσεις και να μάθεις ενδιαφέροντα πράγματα για κάθε θέμα! Έξω από τα φεστιβάλ υπάρχει φυσικά το διαδικτυο. Δεκάδες πλατφόρμες προσφέρουν πλέον είτε δωρεάν είτε με συνδρομή πρόσβαση σε χιλιάδες ταινίες μικρού μήκους. Μια απλή αναζήτηση στο YouTube και θα βρεις ελληνικές και ξένες ταινίες μικρού μήκους διαθέσιμες χωρίς καμία χρέωση. Το πρόβλημα δεν θα είναι να τις βρεις αλλά να τις δεις μιας και ο αριθμός τους πλέον είναι τεράστιος! Από την άλλη το γεγονός τις υπερπλυθώρας δημιουργεί μια τεράστια φασαρία που μέσα σε αυτή πολλές καλές ταινίες μένουν αφανείς. Η ελευθερία και η ανοιχτή πρόσβαση όχι μόνο σε ταινίες αλλά στο οτιδήποτε είναι πλέον ένα θέμα ιδιαίτερα θολό.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Δύο ταινίες τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) είναι ήδη στο στάδιο της παραγωγής. Η πρώτη παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του Σφυρίγματος. Τους ανθρώπους πίσω από αυτό, την πραγματική μορφή με την οποία το έργο αυτό θα παρουσιαζόταν στο κοινό, τί άλλαξε στην πορεία, γιατί άλλαξε και άλλα πολλά. Μια μίξη αρχειακού υλικού από την αρχή της ιδέας μέχρι και σήμερα με σχολιασμούς ανθρώπων του χώρου της τέχνης, πάνω στο ερώτημα της δημοκρατίας στην τέχνη. Η δεύτερη ταινία έχει τον τίτλο «Ζήλος». Ένα εθνογραφικό ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τις παραδοσιακές φορεσιές και τελετουργίες σε διάφορα μέρη τις Ελλάδας. Το έργο συνδυάζει συμβολισμό, λαϊκή κουλτούρα και λαϊκή τέχνη. Το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον είναι το υπόβαθρο που συνδέεται με τα κοστούμια και τις τελετουργίες έχοντας στο επίκεντρο τους ανθρώπους ως κύριο πρωταγωνιστή.
- “Make Love, Not Porn” – Επίσημη Επιλογή (Best Local Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Πέτρος Λουλές
Ο Πέτρος Λουλές γεννήθηκε το 2004 στην Αθήνα. Είναι φοιτητής στο Γ’ έτος της Σχολής Κιν/γράφου ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. Από το 2014 έχει γράψει και εκδώσει 2 κόμικς, με τα οποία συμμετείχε σε ελληνικά φεστιβάλ κόμικς και σε ομαδική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Έχει δημιουργήσει 3 ταινίες animation μικρού μήκους. H μια από αυτές, “Ο πόλεμος των καρέ”, συμμετείχε το 2015 στο “Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους / Camera Zizanio”. Η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους “Ζενίθ” (2021) πήρε μέρος σε 10 διεθνή φεστιβάλ, βραβεύτηκε στα δύο ως πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και πήρε ειδική διάκριση σε ένα ακόμη. Το 2024 έκανε το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ “Make Love, Not Porn”, πάνω στη δουλειά του γνωστού δημιουργού κόμικς Σταύρου Κιουτσιούκη. Στη μέχρι τώρα διάρκεια των σπουδών του έχει συμμετάσχει στη δημιουργία πολλών ομαδικών ταινιών μικρού μήκους, σε ρόλους σκηνοθέτη, σεναριογράφου, διευθυντή φωτογραφίας, μοντέρ και ηχολήπτη. Γράφει στο διαδίκτυο [@art_fanatic_313] κείμενα σχετικά με κινηματογράφο, κόμικς, θέατρο και λογοτεχνία.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η ιδέα για την ταινία προέκυψε λίγο αντίστροφα, απ'οτι συνήθως. Δηλαδή, πρώτα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για την πλατφόρμα Gr2Me και μετά σκέφτηκα με τι θέμα θα ήθελα να ασχοληθώ. Έτσι, σκεπτόμενος, ενώ πέρασαν πολλές ιδέες για ντοκιμαντέρ απ'το μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό που θα κάνω θα έπρεπε να έχει ως βασικό θέμα τα κόμικ, μιας και αποτελούν μια μεγάλη μου αγάπη που με ακολουθεί σε ολόκληρη την ζωή μου. Αφού πήρα λοιπόν αυτή την απόφαση, η ιδέα του Κιουτσιούκη ήρθε σχεδόν αμέσως, μιας και είναι ένας δημιουργός που θαυμάζω, κάνει πολύ ενδιαφέρουσα και αμφιλεγόμενη δουλειά, για ένα θέμα που βρίσκω άκρως ενδιαφέρον και επίσης είχα ήδη μιλήσει μαζί του μέσω Instagram κάποιες φορές, με αφορμή ορισμένες κριτικές που είχα γράψει για την δουλειά του.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία πραγματεύεται το έργο του γνωστού Έλληνα δημιουργού κόμικ, Σταύρου Κιουτσιούκη. Μέσω αυτού του ντοκιμαντέρ εξετάζω την δουλειά του, την ιδιαίτερη σχέση που έχει με αυτήν, τον φεμινιστικό χαρακτήρα του έργου του ο οποίος παραδόξως αναγνωρίζεται κυρίως απ'τις γυναίκες και όχι απ'τους άντρες και πολλά άλλα, με το χιούμορ και τον ερωτισμό να είναι στοιχεία που ξεχωρίζουν.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Μιας και η ταινία μου είναι ένα σχετικά μικρό (σε έκταση) ντοκιμαντέρ, με απλά γυρίσματα, οι συνεργάτες ήταν πολύ λίγοι. Ουσιαστικά στο γύρισμα ήμουν εγώ, ο Κιουτσιούκης (ως το θέμα του ντοκιμαντέρ), ο πατέρας μου, κάνοντας όλους τους βοηθητικούς ρόλους και ο διευθυντής φωτογραφίας, ο Γιώργος Φλέγγας. Η συνεργασία με αυτό το πολύ μικρό συνεργείο ήταν πολύ καλή και απρόσμενα εύκολη. Δεν υπήρξε ποτέ η ανάγκη ούτε για εντάσεις, ούτε για τίποτα. Όλα κύλησαν ρολόι. Μακάρι όλα μου τα γυρίσματα να είναι τόσο αναίμακτα, γιατί συνήθως το αντίθετο συμβαίνει.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Η ταινία μου έγινε για μια διαδυκτιακή πλατφόρμα με θέμα την Ελλάδα, με βασικότερο κοινό Έλληνες του εξωτερικού, τουρίστες κλπ. Άρα, παρόλο που είμαι βαθύτατα ευγνώμων στο Gr2Me που μου έδωσε την δυνατότητα να κάνω αυτή την ταινία, εκτός φεστιβάλ το κοινό που την έχει δει και θα την δει δεν είναι ένα τόσο σινεφίλ κοινό. Οπότε, χάρη στα διάφορα φεστιβάλ που έχουν επιλέξει αυτή την ταινία, δίνεται η δυνατότητα να την δουν ορισμένα άτομα που είναι πιο κοντά στο είδος ανθρώπων που έχει σημασία να δουν αυτή την ταινία, για να ξεκινήσει και μετά ένας παραγωγικός διάλογος σχετικά με τον ερωτισμό στην τέχνη. Άρα σίγουρα θεωρώ πολύ σημαντικά τα φεστιβάλ, ειδικά για μικρού μήκους ταινίες και ακόμα περισσότερο σε μία χώρα σαν την Ελλάδα όπου διανομή για μικρού μήκους ταινίες δεν υπάρχει ούτε για αστείο. Η προσπάθεια του TFSF είναι αξιοθαύμαστη, γιατί είναι ένα ανεξάρτητο φεστιβάλ, το οποίο έχει καταφέρει να αποκτήσει ένα όνομα στον χώρο (έστω και μικρό για την ώρα) και δίνει την δυνατότητα σε ανεξάρτητους δημιουργούς να αναδείξουν το έργο τους. Προσωπικά, δεν είναι η πρώτη μου εμπειρία με το φεστιβάλ, μιας και η πρώτη μου live action μικρού μήκους, με τίτλο “Ζενίθ”, είχε επιλεχθεί απ'το φεστιβάλ και είχα πάρει βραβείο ως best first-time director, το οποίο ήταν μια πολύ σημαντική διάκριση για ‘μένα.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Το θεωρώ αρκετά δύσκολο αυτό, ειδικά στις μέρες μας, μιας και δεν υπάρχει διανομή στους κινηματογράφους για μικρού μήκους ταινίες. Υποθέτω μια λύση που αξιοποιούν αρκετοί δημιουργοί είναι η χρήση των social media και του YouTube, με την ανάρτηση και την προώθηση των ταινιών τους εκεί. Έτσι υπάρχουν μικρού μήκους ταινίες που καταλήγουν να τις βλέπουν πολύ περισσότερα άτομα απ'αυτές που παίζονται στα φεστιβάλ, όμως δεν ξέρω κατά πόσο αυτή είναι μια “καλή” λύση, αφού ο περισσότερος κόσμος βλέπει αυτές τις μικρού μήκους (που ανεβαίνουν στα social media και στο YouTube) στο κινητό του, ενώ το σινεμά είναι φτιαγμένο για να το απολαμβάνουμε στην μεγάλη οθόνη. Άρα είναι μια λύση αυτή, αλλά εμένα προσωπικά δεν με ικανοποιεί. Θεωρώ πως αυτό που θα μπορούσε να γίνει (και κατά την προσωπική μου γνώμη θα έπρεπε να γίνει) είναι να αρχίσουν να οργανώνονται περισσότερες προβολές, στα σινεμά, μικρού μήκους ταινιών, χωρίς να έχει αυτό σχέση με κάποιο φεστιβάλ. Ο περισσότερος κόσμος στις μέρες μας, λόγω των social media, έχει πολύ χαμηλό attention span και δυστυχώς άτομα που είναι τώρα στην εφηβεία δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν ταινίες που είναι 2 και 3 ώρες, άρα ίσως να ήταν πιο εύκολο γι’ αυτούς να παρακολουθήσουν μια προβολή με αντίστοιχη διάρκεια, αλλά που έχει, αντί για μια μεγάλη ταινία, 5-10 μικρότερες. Έτσι και θα απολαμβάνουν αυτοί πιο εύκολα κινηματογραφικές προβολές και θα φτάνουν μικρού μήκους ταινίες σε ένα ευρύτερο κοινό. Με έναν σμπάρο, δυό τρυγόνια.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Τα επόμενα κινηματογραφικά μου σχέδια είναι πολλά και επί των πλείστων ανέφικτα. Άρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, όμως, αν όλα πάνε καλά με την πλατφόρμα Gr2Me, για την οποία έκανα το “Make Love, Not Porn”, θα συνεχίσω σίγουρα εκεί με την δημιουργία επόμενων μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Σκέφτομαι ήδη ένα για έναν Έλληνα γλύπτη που η δουλειά του έχει πολύ ενδιαφέρον, για κάποιους άλλους δημιουργούς κόμικ, καθώς και για μία σύγχρονη παραμυθού. Επίσης δουλεύω αυτή την περίοδο δύο σενάριο για μικρού μήκους ταινίες μυθοπλασίας, τα οποία θα ήθελα πολύ να κάνω στο άμεσο μέλλον, όμως αποτελεί τροχοπέδη το θέμα της χρηματοδότησης. Τέλος, παίζει πάντα στο μυαλό μου η ιδέα του animation, κάτι με το οποίο θέλω να αρχίσω να πειραματίζομαι στα πλαίσια της σχολής κινηματογράφου.
- “Lemons” – Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (Best Greek Student Short Film Category)
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Νίκος Παυλινέρης
Πρωταγωνιστούν: Λυδία Βύρλα, Στάθης Κόϊκας
Ο Νίκος Παυλινέρης, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1993 ενώ κατάγετε επίσης και από την Αίγινα. Έχει σπουδάσει λογιστικά αλλά από πολύ μικρός τον γοήτευε η τέχνη της σκηνοθεσίας. Το 2017 παρακολούθησε το σεμινάριο σκηνοθεσίας του filmschool and film renegade ενώ το 2020 σπούδασε στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ την τέχνη της σκηνοθεσίας. Έχει σκηνοθετήσει 3 ταινίες μικρού μήκους:
- Dis_ability (2019)
- Route_in (2020)
- lemons (2023)
και διάφορα άλλα προτζεκτς.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία για όλες αυτές τις καταστάσεις που μας κάνουν να κλειστούμε (μεταφορικά/κυριoλεκτικά). Είτε είναι θέματα υγείας είτε είναι αναμνήσεις απο τα παιδικά μας χρόνια. Που μας έκαναν να πάψουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία αφηγείται την ζωή μια κοπέλας (Λουίζας) που την έπεισαν, πως εξαιτίας ένος προβλήματος όρασης δεν μπορέι να πραγματοποιήσει όλα όσα θέλει. Όλο αυτό την έκανε να πάρει μια δύσκολη απόφαση.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Η συνεργασία ήταν άψογη, με κάποιους από τους συντελεστές είχαμε ξανά συνεργαστεί οπότε υπάρχει συνεννοήση.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Τα φεστιβάλ ταινιών έχουν μια δύσκολη δουλειά, πρέπει μέσα από πολλές αιτήσεις να βρουν αυτές που θα ξεχωρίσουν. Θεωρώ πολύ σημαντική την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival γιατί έχει καταφέρει να τρέξει αυτό το φεστιβάλ και να δώσει την ευκαιρία στους δημιουργούς να στείλουν την ταινία τους χωρίς κάποια χρηματική επιβάρυνση.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Εκτός απο τα φεστιβάλ χμ, νομίζω απο τις πλατφόρμες αλλά και πάλι δεν είμαι τόσο υπερ αυτού.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Πρόσφατα γύρισα μια νέα μικρού μήκους που βρίκσεται στο post production αν όλα πάνε κάλα μέσα στο 2025 θα είναι έτοιμη. Δεν θα ήθελα να αναφέρω περισσότερα για το περιεχόμενο της.
- “What If” – Επίσημη Επιλογή (Best Greek Youth Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Νίκος Βαριανίτης
Σενάριο: Μιχαέλα Πούλου
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Το “What if” είναι η πρώτη μου απόπειρα κινηματογραφικής δημιουργίας και έτσι σκέφτηκα ότι το να κινηθώ στο πλαίσιο ενός οικείου περιβάλλοντος για μένα τότε, (το σχολείο μου δηλαδή), σε συνδυασμό με την απόδοση φόρου τιμής στις Western ταινίες που τόσο μου αρέσουν, θα ήταν η ιδανική εμπειρία για μένα όσον αφορα την πρώτη μου δημιουργία.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Όταν κάποιος βλέπει την ταινία απευθείας αντιλαμβάνεται πως είναι κατά του σχολικού εκφοβισμου..και πράγματι έχει δίκιο! Ο σκοπός μου κατά την διάρκεια της δημιουργία του “What if” ήταν να σατιρίσω τον σχολικό εκφοβισμό με τον δικό μου τρόπο. Θα έλεγε κανείς ότι η ταινία είναι μια παρωδία του bullying.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι συνεργάτες μου στην ταινία ήταν ως επί των πλείστων συμμαθητές μου στο Καλλιτεχνικό σχολείο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, η συνεργασία ήταν άψογη. Όσοι δουλέψαμε μαζί είχαμε τον ίδιο σκοπό, την ίδια όρεξη και την ίδια δίψα για δημιουργία. Μετά από αυτές τις δουλειές καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν άτομα που θες να συνεχίσεις να δουλεύεις στο μέλλον μαζι τους.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Όλα τα φεστιβάλ ταινιών καθώς και το Thessaloniki Free Short Festival είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη του ίδιου του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου. Εκτός από το γεγονός ότι τα φεστιβάλ ταινιών δίνουν την ευκαιρία σε νέους δημιουργούς όπως εμένα την ευκαιρία να αναδείξουν την δουλειά τους, είναι και ένας λόγος παραπάνω να έρχεται ο κόσμος στο σινεμά και να παρακολουθεί ταινίες.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Πλέον, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πλέον μπορεί κάποιος να αναδείξει την δουλειά του και να προσεγγίσει και κοινό το οποίο δεν συνηθίζει να παρευρίσκεται σε φεστιβάλ ταινιών.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Σίγουρα η ολοκλήρωση των σπουδών Κινηματογράφου που έχω ξεκινήσει ήδη, να δω πολλές ταινίες και να συνεχίζω να δημιουργώ, γεγονός που με κάνει να νιώθω πολύ ευτυχισμένος διότι έχω βρει αυτό που με κάνει να εκφράζομαι.
- “«Farewell” – Βραβείο Καλύτερης ταινίας (Best Greek Youth Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Μάρκος Χριστοδούλου
Ο Μάρκος Χριστοδούλου είναι Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Κρήτη και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ελλάδα. Άρχισε να σπουδάζει υποκριτική, χορό και ακροβατικά σε νεαρή ηλικία και ολοκλήρωσε το πρώτο του επίσημο μετεκπαιδεύτηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2019. Συνέχισε τις σπουδές του στο Θέατρο του Μονή Λαζαριστών ένα χρόνο αργότερα, με επίκεντρο την κινησιολογία και την κλασική μουσική, πριν εγγραφεί στο κύρους Σχολή Δραματικών Τεχνών Ροντίδη, από όπου αποφοίτησε τον Ιούλιο του 2024. Ο Μάρκος έχει χτίσει μια δυνατή καριέρα στο θέατρο, ξεκινώντας από τον ρόλο του Αδάμ στο ADN (2022), ακολουθούμενο από ερμηνεύοντας τον Γκρέντελ στις ετήσιες χριστουγεννιάτικες περιοδείες του “The Goblin with the Golden Heart – The Musical”από τον Δεκέμβριο του 2022. Πρωταγωνίστησε επίσης ως Christopher Boone στην ταινία “CHRISTOPHER” (2023) και εκτελέστηκε στο μιούζικαλ “Corpse Bride” το 2024. Επιπλέον, εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο του 50th Greece’s Συμμετοχή στη Eurovision “ZARI” της Marina Satti (2024). Το 2024, ο Μάρκος έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, “Farewell (2024),” που διαγωνίστηκε και ήταν βραβεύτηκε σε διάφορα φεστιβάλ.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η αλήθεια είναι πως όλα ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν από τη δημιουργία του «Farewell (2024)». Κάθε καλοκαίρι, η δουλειά των γονιών μου τούς καλούσε μακριά, σε ταξίδια στην Αμερική. Εγώ και τα αδέλφια μου μέναμε πίσω, σε ένα σπίτι στην Καλλικράτεια, με τη γιαγιά και τον παππού, για δέκα ημέρες τον χρόνο. Αυτές οι μέρες δεν ήταν εύκολες. Μακριά από τους γονείς μας, βρεθήκαμε σε ένα ήσυχο, σχεδόν απομονωμένο μέρος, όπου η καθημερινότητα περιλάμβανε αγροτικές δουλειές. Για εμένα και τα αδέλφια μου, εκείνες οι στιγμές κουβαλούσαν ένα συναίσθημα απώλειας, μια εσωτερική ένταση που δύσκολα περιγράφεται. Το τοπίο ήταν ήρεμο, αλλά συγχρόνως γεμάτο αντιφάσεις. Μια παράξενη αίσθηση, σαν κάτι να αιωρούνταν στον αέρα, μια δυσφορία που ήθελε να βγει προς τα έξω. Την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, αποφάσισα να δώσω εικόνα σε όλα αυτά που έβλεπα και ένιωθα, να μετατρέψω την εμπειρία σε μια ιστορία που θα μπορούσα να μοιραστώ με τον κόσμο.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Τι πραγματεύεται η ταινία; Η ταινία είναι μια στοχαστική εξερεύνηση της απώλειας και της αποξένωσης, μια αναζήτηση για σύνδεση με όσα χάθηκαν αλλά παραμένουν ζωντανά στη μνήμη. Σε ένα τοπίο απόλυτης ησυχίας, όπου η φύση μοιάζει να παρακολουθεί σιωπηλά, ξετυλίγεται μια ιστορία γεμάτη αντιθέσεις: η ηρεμία συγκρούεται με την εσωτερική ανησυχία, και η καθημερινότητα με τη διαρκή αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Μέσα από απλές στιγμές και λεπτομέρειες, αποκαλύπτεται η αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας—η ανάγκη να συμφιλιωθεί κανείς με το παρελθόν και να βρει νόημα στη διαδρομή προς το μέλλον. Μια ταινία που μιλά για τη σιωπή, τον χρόνο και τα συναισθήματα που μας ορίζουν.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας ήταν γεμάτη αμοιβαίο σεβασμό και κοινό όραμα. Όλοι δουλέψαμε με στόχο να δημιουργήσουμε μια συνεκτική αισθητική, που να υποστηρίζει την ατμόσφαιρα της ταινίας. Η επικοινωνία ήταν άμεση και ουσιαστική, και αυτό μας επέτρεψε να αποδώσουμε με φυσικότητα την αίσθηση που θέλαμε να μεταδώσουμε στον θεατή.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Τα φεστιβάλ κινηματογράφου θεωρώ πως είναι ένας υπέροχος τρόπος να συνδυαστεί ο εμπορικός με τον «εναλλακτικό» κινηματογράφο, να προβληθούν ταινίες και να ακουστούν φωνές που, λόγω της βιομηχανίας, δύσκολα θα είχαν την ευκαιρία να φτάσουν στο κοινό. Είναι απίστευτο το πόσα μπορεί να αποκομίσει κάποιος από ένα φεστιβάλ κινηματογράφου. Θεωρώ την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival ακόμα πιο σημαντική, καθώς κάνει την επαφή ανάμεσα στην ταινία και τον θεατή ακόμα πιο άμεση και προσωπική!
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Για να φτάσει μία μικρού μήκους ταινία σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός φεστιβάλ, η ομαδική προβολή ταινιών με κοινό θέμα σε επετείους, γιορτές ή άλλες εκδηλώσεις σε κοινόχρηστους κινηματογράφους αποτελεί μια σημαντική προσέγγιση. Αυτού του είδους οι προβολές προσφέρουν την ευκαιρία σε ταινίες που συνήθως δεν έχουν την υποστήριξη της εμπορικής βιομηχανίας να αγγίξουν ένα πιο ευρύ και ποικιλόμορφο κοινό. Παράλληλα, η εκμετάλλευση των ψηφιακών πλατφορμών και των κοινωνικών δικτύων μπορεί να διευρύνει την εμβέλεια της ταινίας, δημιουργώντας ένα συνεχές ενδιαφέρον και προσφέροντας τη δυνατότητα σε περισσότερο κόσμο να έρθει σε επαφή με το έργο. Αυτές οι στρατηγικές, σε συνδυασμό με την αξιοποίηση άλλων μέσων και δικτύων, μπορούν να ενισχύσουν την ορατότητα και την αναγνωρισιμότητα της ταινίας, διασφαλίζοντας ότι φτάνει σε κοινά που διαφορετικά δεν θα την ανακάλυπταν.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Φέτος, ο μεγαλύτερός μου στόχος είναι να καταφέρω να εξασφαλίσω την εισαγωγή μου σε ένα πανεπιστήμιο κινηματογράφου. Καθώς διανύω την τελευταία μου σχολική χρονιά, επικεντρώνομαι στο να προετοιμαστώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίνοντας όλη μου την ενέργεια και το πάθος για να ακολουθήσω το δρόμο που πραγματικά με εκφράζει. Είναι η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα, να εξελιχθώ και να εμβαθύνω σε αυτό που αγαπώ περισσότερο, την τέχνη, σε κάθε μορφη της!
