Γράφει το Θεατρόφυλλο
Μια βόλτα στις πολυάριθμες (και) φέτος αθηναϊκές και δύο στάσεις σε δύο παραστάσεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας μεταφέρουν κάτι από την ιστορία του περασμένο αιώνα στο σήμερα.
«Κόκκαλο»
Η παράσταση, που παρουσιάζεται στο θέατρο Σημείο, σε κείμενο των Άρη Ασπρούλη και Ιόλης Ανδρεάδη και σε σκηνοθεσία της τελευταίας, θέτει στο επίκεντρο τον θεατράνθρωπο Αντονέν Αρτώ που έζησε στο α’ μισό του προηγούμενου αιώνα και έμεινε γνωστός για την επινόηση του «Θεάτρου της Σκληρότητας» αλλά και τις προσωπικές του περιπέτειες με ζητήματα ψυχικής υγείας.
Ο μονόλογος που παρακολουθήσαμε δυστυχώς δεν προσέφερε τίποτα καινούριο σε σχέση με παλιότερες προσεγγίσεις της Ιόλης Ανδρεάδη σε άλλα ιστορικά, «καταραμένα» πρόσωπα με τα οποία έχει ασχοληθεί όπως π.χ. ο Βαν Γκονγκ. Το κείμενο δεν είχε σαφή δραματουργικό στόχο, ούτε δυνατούς αρμούς, και τελικά δεν εστίαζε κάπου. Μάλιστα, ορισμένα μέρη αυτού οδηγούσαν και σε περιττές σκηνικές φλυαρίες όπως επί παραδείγματι η σκηνή με το freak show – η οποία κατά τη γνώμη μας, αν ήταν να οδηγήσει κάπου, θα έπρεπε να οδηγήσει στην αποκάλυψη του «τέρατος-ποιητή» το οποίο άλλωστε έχει αναγγελθεί. Γενικότερα υπήρχαν κάποιες βεβιασμένες σκηνοθετικές σκέψεις που μοιάζουν να μην ολοκληρώθηκαν, να μην «έγραψαν». Ο πρωταγωνιστής Γεράσιμος Γεννατάς, ιδιαίτερα συμπαθής και καλός ηθοποιός κατά τα άλλα, εδώ επανέλαβε τον εαυτό του. Ούτε η σχέση με τον μουσικό και με τη μουσική κρίθηκε πετυχημένη. Μία παράσταση που μοιάζει να κυνηγάει την ουρά της.
«Κυανιούχο Κάλιο»
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και η σκηνοθέτης Μάρθα Μπουζιούρη συνεργάστηκαν ανεβάζοντας αυτήν την περίοδο, στη σκηνή Ωμέγα του θεάτρου, το έργο «Κυανιούχο Κάλιο» του Friedrich Wolf. Το έργο, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1929, έχει ως κύριο θέμα του το δικαίωμα στην άμβλωση, δευτερευόντως όμως παρουσιάζονται και διάφορα άλλα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούσαν την μεσοπολεμική Γερμανία και που πολύ φοβάμαι πως απασχολούν και τον σημερινό (προ;)πολεμικό κόσμο.
Καταρχάς πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή έργου, το οποίο μάλιστα ανεβαίνει πρώτη φορά στη χώρα μας. Η σκέψη να συνδεθεί το τότε με το τώρα – παρά τις αναπόφευκτες ιστορικές διαφορές – έξυπνη, λειτουργική και κυρίως χρήσιμη για μια σφαιρικότερη κατανόηση από πλευράς του κοινού, όχι του έργου αλλά του κόσμου και της επικαιρότητας μες στην οποία ζει. Το έργο, βέβαια, δεν ανέβηκε όπως είναι γραμμένο αλλά διασκευάστηκε (δραματουργική επεξεργασία Μάρθα Μπουζιούρη και Παρασκευή Λυπημένου) και σχολιάστηκε από τους ηθοποιούς και την σκηνοθέτιδα επί σκηνής. Αυτές οι ενέσεις κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον για το σύνολο του έργου και ενεργοποιούσαν το κοινό. Ωστόσο, το περιεχόμενο των παρεμβάσεων της σκηνοθέτιδας δεν θα το κρίναμε τόσο επιτυχημένο, κι ίσως οι ρητορικές ερωτήσεις να ήταν το πρόβλημα που κάπως υπέσκαπτε την αμεσότητα της στιγμής. Από τους ηθοποιούς ξεχωρίσαμε τη Γωγώ Καρτσάνα και τον Κλεάρχο Παπαγεωργίου. Η Εύα Σαμιώτη και ο Νίκος Κούκας άργησαν λίγο να βρουν τα πατήματά τους στη σκηνή – ίσως και οι ρόλοι τους να μην τους ευνοούσαν σ’ αυτό – αλλά τελικά τα βρήκαν. Εξαιρετική ιδέα η χρήση του φιλμ. Ενδιαφέρων και λειτουργικός ο σκηνικός χώρος της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη. Επιθυμητή η λίγο μικρότερη διάρκεια.
Μέχρι την επόμενη γραπτή μας βόλτα, (τουλάχιστον) μία θεατρική ομάδα μας περιμένει!
