Όλη μας τη ενήλικη ζωή αναζητούμε την ευτυχία. Συμβουλευόμαστε φίλους, ειδικούς, τηλεψυχολόγους, διαβάζουμε βιβλία αυτοβελτίωσης, με την ελπίδα κάποιος να μας πει πώς θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Αν κατά λάθος νιώσουμε ότι όλα πάνε καλά, αν χαμογελάσουμε αυθόρμητα χωρίς λόγο, αν τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας χαλάσει τη διάθεση, τότε αρχίζουμε και αναρωτιόμαστε, αρχίζουμε και συγκρίνουμε, ψάχνουμε κάποιο ψεγάδι. Ζυγίζουμε την ευτυχία μας, με την ευτυχία του δίπλα, του πρώην, του επόμενου.
Και μέσα στη τόση αναζήτηση και σκέψη, προσπερνάμε τις στιγμές ευτυχίας που ζούμε καθημερινά.
Και ενώ τις βιώνουμε και φαίνεται στο χαμόγελο που έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μας, μάθαμε να είμαστε συγκρατημένοι, να θέλουμε και άλλο, χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτό το άλλο.
Θάψαμε λέξεις όπως Σε θέλω ή Δεν σε θέλω, και τις αντικαταστήσαμε με το Δεν ξέρω ή με το Δεν γίνεται, δεν μπορώ, βάλαμε όριο στο πάθος, στον έρωτα, μετράμε τις ημέρες που ζούμε με τον άλλο, αν είναι πολλές πνιγόμαστε, αν είναι λίγες νιώθουμε μόνοι. Και έτσι ο έρωτας που ονειρευόσουν να ζήσεις, έγινε εγχειρίδιο επιβίωσης. Με στόχους, κανόνες, αποτελέσματα.
Αν απαλλαγείς από το άγχος των στόχων και των αποτελεσμάτων, τότε θα δείς ότι μπορεί απλά να είσαι ευτυχισμένη και να ζεις όπως ονειρευόσουν. Ίσως πάψεις να προσπερνάς τα ωραία της ζωής.
Τη βόλτα που κάνατε στη παραλία, ενώ τα κύματα έφθαναν μέχρι έξω, η βουτιά που κάνατε με τα ρούχα, τα ξαφνικά ποτά που ήπιατε ενώ πνιγόσασταν στην δουλειά. Το πρωινό που βρήκατε μόλις ξυπνήσατε, το ότι μπαίνει στις μύτες στο δωμάτιο προσπαθώντας να μη σε ξυπνήσει, το ότι σε σκεπάζει γιατί ξέρει ότι αρρωσταίνεις εύκολα, το ότι και οι δύο ψάχνετε τι θα αρέσει στον άλλο, και τελικά καταλήγετε να κάνετε κάτι που δεν αρέσει σε κανένα.
Η ευτυχία δεν βρίσκεται κάπου συγκεκριμένα, μπορεί να βρίσκεται και στο πρόσωπο που σκέφτηκες, όση ώρα διάβαζες αυτό το κείμενο. Πριν βιαστείς να αλλάξεις τη ζωή σου γιατί νιώθεις πως πνίγεσαι, δες καθαρά τη ζωή σου χωρίς τα φώτα των άλλων να σε τυφλώνουν.
