Είχαμε στην τσάντα μας μερικά post it, και αποφασίσαμε να χρωματίσουμε έναν παλιό τοίχο της πόλης. Με το που αρχίσαμε να κολλάμε τα πρώτα 2 (!), ένα τσούρμο πιτσιρίκια μας πλησίασαν και άρχισαν να μας ρωτούν τι κάνουμε, γιατί, πώς, ποιοί είμαστε, και αν μπορούν να παίξουν κι αυτά μαζί μας.
Ουσιαστικά τους ένοιαζε μόνο αν μπορούσαν να ζωγραφίσουν, οπότε οι περαιτέρω εξηγήσεις του πώς και του γιατί, δεν πρέπει να έφτασαν ποτέ στα αυτιά τους. Άρπαξαν από τα χέρια μας τα χαρτάκια και άρχισαν να τα κολλούν στον τοίχο- στην αρχή βιαστικά και άτσαλα, και μόλις έφυγε ο πρώτος ενθουσιασμός, σχολαστικά, έτσι ώστε να μην υπάρχουν ίδια χρώματα δίπλα δίπλα: ένα κίτρινο, ένα φουξια, ένα μπλε, ποτέ ένα κίτρινο δίπλα με ένα κίτρινο, πρόσεξε!.
Άρχισαν να γράφουν λέξεις, προτάσεις, με περίεργους τρόπους, με κωδικούς, από τα αριστερά προς τα δεξιά, από κάτω προς τα πάνω, έτσι ώστε να μη καταλάβει κανείς το Φανή+ Αλέξανδρος=LFE ή το Σαγαπώ!
Δεν ήθελαν παραπάνω από 15 λεπτά για να φτιάξουν ένα αυθόρμητο υπέροχο πολύχρωμο σκηνικό, και μόλις τελείωσαν, το κοίταξαν από μακριά, και, σαν να μην έγινε ποτέ, έφυγαν για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.
Αγάπι ρε. Και τίποτα άλλο. Καλό καλοκαίρι να ‘χουμε!
