Χτες βρεθήκαμε στο σπίτι του Νίκου και χαζεύαμε την αυλίτσα του. Γλάστρες, καρέκλες, κρασί, τραπέζι, φυτά και ένας τεράστιος σκύλαρος που δεν έχει ησυχία.
Και σκεφτόμουν πόσο ωραία θα περνούσαμε αν είχαμε όλοι μια αυλή να παίζουμε. Έτσι για το ΣΚ. Όταν επιτέλους μένουμε σπίτι και πλέον δεν μπορούμε να βγαίνουμε συνέχεια αφού αδειάζει το πορτοφολάκι μας πιο γρήγορα από ποτέ. Πόσες αυλές έχεις δει τώρα τελευταία; Τρεις; Πέντε; Πάνε οι αυλές, πάνε τα δέντρα, πάει η εύκολη ξεκούραση, η εύκολη ψυχαγωγία. Πάει ότι δεν χρειάζεται προσπάθεια και λεφτά.
Αν είχαμε όλοι από μία αυλή, τότε θα κάναμε τα δικά μας στέκια. Στην αυλή της Στέλλας για φαγητό, στην αυλή της Τζένας για ποτό, στην αυλή του Νίκου για να χαζέψουμε το δάσος.
Και μετά, αυτοσχέδιο σινεμά, ποπ κορν, και κοκτέιλ πάρτυ, και, και και το καλοκαίρι έρχεται…
