Να εδώ στο πάρκο. Την έχουμε πέσει κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και δεν μας κουνάει τίποτα. Που και που η Τζένα ρίχνει λίγο ψωμί στις πάπιες, διαβάζουμε εφημερίδες, και λιαζόμαστε.
Βρε τι θέλει ο άνθρωπος για να ναι χαρούμενος, λίγο καφέ, έρωτα και ήλιο. Τώρα που οι μυρωδιές από τα λουλούδια μπαίνουν στα ρουθούνια σου και ταρακουνούν τον γκρι κόσμο σου, τώρα που τα δέντρα διώχνουν από πάνω τους την σκόνη και γίνονται πράσινα, τώρα που στις αμυγδαλιές σκάνε μύτη τα πρώτα ανθάκια.
Μία φίλη από Γερμανία στέλνει φωτογραφίες από το δρόμο με τις κερασιές στη Βόννη. Η ξαδέρφη μου μου δείχνει τη ηλιόλουστη θέα από την εστία της στο Μάντσεστερ και ένας σκίουρος με χαιρετάει καθώς ψάχνει φαγητό ανάμεσα στα κλαδάκια των δέντρων. Και η Μαρία κάνει τη Μαρμελάδα και γεμίζει η Βαλαωρίτου με κοριτσίστικη ενέργεια. Και το απόγευμα, ο Χάρης με πηγαίνει βόλτες με το αυτοκίνητο. Και μετά βλέπουμε γαλλικό κινηματογράφο και τρώμε μακαρονάδα. Και έπειτα, το βράδυ, όταν η Ιωάννα περνάει από δρόμους στην Αθήνα και ανεβάζει φωτογραφίες στο twitter με όμορφες αυλές, νιώθω καλύτερα.
Και ας είμαι τρομερά κουρασμένη, και ας νιώθω πως τελειώνει η μπαταρία μου, και πώς θα πάρω άδεια (??). Ο ήλιος τα κάνει όλα καλύτερα. Και πιο ζεστά και πιο πολύχρωμα. Και πιο γενικώς.
