Στην παραλία, στα καφέ, στα πάρκα- οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, έκαναν πικ νικ, ξάπλωναν στα γρασίδια, ρέμβαζαν στο Λιμάνι, έτρωγαν παγωτό (!), γελούσαν, μιλούσαν δυνατά. Και έμειναν έξω μέχρι το τελευταίο κομματάκι ήλιου. Μέχρι τη στιγμή που υπήρχε στον ορίζοντα μόνο μία φωτεινή γραμμούλα.
Θα την γυρίσουμε τη φάση μου λέει μια φίλη από Αθήνα. Η φιλοσοφία είναι back to basics, ήτοι πάρε το καφεδάκι σου, άραξε στο παγκάκι και το πεζούλι, άφησε το πρόσωπό σου να γίνει ροζ, που είναι πρασινοκίτρινο απο το pc και την έλλειψη ήλιου. Κι εσείς εκεί στην Θεσσαλονίκη μπορείτε να δείξετε το δρόμο. Και ισχύει αν σκεφτεί κανείς πως οι περισσότεροι μπορούμε να κατέβουμε από το σπίτι μέχρι τη παραλία με τα πόδια σε 20 λεπτά, να βρούμε τους φίλους μας και να χαρούμε τα πάρκα- που ακόμη δεν έχουμε εξοικειωθεί μαζί τους.
Πώς ήταν τα κέφια σου το Σάββατο; Περίμενες πως λίγος ήλιος μπορούσε να σου κάνει τόσο καλό; Μετά από τέτοιο άγριο χειμώνα από όλες τις απόψεις, σιγά σιγά μπορείς να ξεθάψεις τα σταράκια σου και να τα φορέσεις. Ίσως να φορέσεις κάτι πιο ελαφρύ, ίσως να περπατήσεις στη λεωφόρο Νίκης, ίσως να πέσεις πάνω σε κανένα ποδήλατο (με τέτοιο χαμό), ίσως να εκνευριστείς που πλάκωσαν όλοι στο ίδιο σημείο, αλλά αν βρεις ένα σημείο να κάτσεις, και δεις μπροστά σου τη θάλασσα, το λιμάνι και τον ήλιο να δύει- α, θα τα ξεχάσεις όλα.
Να τα λέμε αυτά.
