Χριστούγεννα 2017 και όλοι προσπαθούν να πιαστούν από κάπου…
Κι αν κάποτε – όταν ήσουν νέος δηλαδή – βαριόσουν αυτά τα περίφημα οικογενειακά τραπέζια, γυρνώντας ξημερώματα στο πατρικό σου σουρωμένος 99,9%, τώρα μάλλον τα επιζητείς. Εκείνα τα τραπέζια με τους μακρινούς θείους που καπνίζαν αρειμανίως κι εκείνες τις θείες με τα μαργαριταρένια κολιέ που τόνιζαν την παλιά τους αστική καταγωγή, τα τραπέζια εκείνα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες που μιλούσανε για τις κακουχίες της Κατοχής ή για το ηρωικό Ελ Αλαμέιν…
Το λυπηρό είναι ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και το
τραπέζι συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες την
έκαναν για άλλη γειτονιά, ενώ οι θείοι και οι θείες μετάφεραν το κουμκάν και
την 31 σε άλλο τραπέζι. Μόνον ο θείος Σώτος (φαντάζομαι όλοι έχουν έναν τέτοιο
θείο) στέκει ακόμη βράχος εκεί στα
ογδόντα-φεύγα και κρατάει στο μνημονικό του ολόκληρο το οικογενειακό δέντρο της
φαμίλιας και ο οποίος είναι «γαμάτος» και «σούπερ ντούπερ», γιατί αν ο
Τατσόπουλος έχει γαμ… τη μισή Αθήνα, ο θείος Σώτος έχει πάρει τη μισή Ελλάδα κι
έκανε και δολιοφθορές πιτσιρικάς στους Γερμαναράδες- τ' ακούς φλωράκι Πετράκη;
Και μετά περπατάς στην πόλη κι έχει μια ηρεμία και μια
νωχελικότητα η όλη φάση. Και είναι Χριστούγεννα. Και προσπαθείς να βρεις τη
γαλήνη κι όλα αυτά, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Κοιτάς γύρω σου και
βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια και σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες
να είσαι εσύ στη θέση τους… Αλλά δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Ή κατά βάθος δε
θέλεις. Γιατί είπαμε ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και δεν έχω διαβάσει και
ολόκληρο το Χαμένο Χρόνο του Προυστ- πάντα σταματούσα στη μέση… Φαντάζομαι και
τόσο που διάβασα καλά είναι! Αλλά αν το διάβαζα ολόκληρο θα μπορούσα να στα
εξηγήσω καλύτερα.
Όπως και να 'χει, το έπιασες το νόημα…
Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένο το Νέο Έτος!
(τ' απόγευμα που
ξάπλωσα μισή ώρα, ξύπνησα απότομα στο όνειρό μου από κάτι σαν…αέρα! Θα 'θελα να
πιστεύω ότι ήταν ο Άγιος Βασίλης… Ή τουλάχιστον, το παιδί που κρύβεται ακόμη
μέσα μου
…).
