Μόλις μία ανάσα πριν αποχαιρετίσουμε τον παλιό χρόνο, συλλέγοντας τις τελευταίες εμπειρίες του έτους, στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Όταν η Θεσσαλονίκη φοράει τα γιορτινά της είναι σαν βγαλμένη από κάποιο παραμύθι της παιδικής μου μνήμης. Μόνο που εδώ οι πριγκίπισσες και οι πρίγκιπες φοράνε κουρέλια και παγωμένοι από το κρύο, προσπαθούν να κοιμηθούν στα κρύα πεζούλια της Λεωφόρου Νίκης, της Αριστοτέλους και της Ναυαρίνου.
Τα συναισθήματά μου για τα Χριστούγεννα είναι ανάμεικτα. Με πιάνω, σε στιγμές αθωότητας, να ανυπομονώ σα μικρό παιδί για τις γιορτινές αυτές μέρες. Ακούω συνέχεια χριστουγεννιάτικες μουσικές και νοικιάζω μόνο χριστουγεννιάτικες ταινίες. Τις βλέπω μαζί με πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και πάντα με τη συνοδεία κρασιού του παππού, μελομακάρονων, κουραμπιέδων και σοκολάτας σε σχήμα Άη Βασίλη. Εντάξει, είμαι λίγο ψυχαναγκαστικός άνθρωπος, το παραδέχομαι. Μα η χρυσόσκονη δεν «πέφτει» από μόνη της. Πρέπει να τρίψεις απαλά τον αντίχειρα και το δείκτη σου… Η φίλη μου η Μ., λέει «Ποτέ να μη τα παρατάς πέντε λεπτά πριν το θαύμα». Κάτι ξέρει.
«Why don't you give love
On Christmas day
(On Christmas day)
Oh, even the man
Who has everything
Would be so happy
If you would bring
Him love
On Christmas day
(On Christmas day)
No greater gift
Is there than love…»
Όταν όμως, έρχονται τα Χριστούγεννα δεν ακούς μία φωνή μέσα σου να σου ψιθυρίζει «κάτι λείπει…»; Κι εσύ απορείς…Και προσπαθείς να γεμίζεις τα εκάστοτε κενά με κρίσεις υπερκατανάλωσης και αυτές τις «επιθετικές» κρίσεις φιλανθρωπίας. Στη γειτονιά μου μια οικογένεια αποφάσισε, αυτές τις μέρες, να δώσει φαγητό και ρούχα σ’ένα ορφανό παιδάκι στη διπλανή πολυκατοικία. Ακόμη δεν το χωράει ο νους μου. Το παιδί αυτό είναι κάθε μέρα εδώ. Δεν ήρθε τώρα ως χριστουγεννιάτικη «ατραξιόν φιλανθρωπίας».
Εγώ ανήκω στην κατηγορία «κρίσεις υπερκατανάλωσης». Και συγκεκριμένα υπερκατανάλωσης δίσκων. Δεν θέλω να μιλήσω για αριθμούς, μόνο θα παραθέσω αυτούσια τα λόγια της γυναίκας που μ’έφερε στον κόσμο: «Μια μέρα θα πεινάσεις και να ξέρεις…δεν τρώγονται!». Γι’αυτό, λοιπόν, εγώ θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα πάω στην Ξάνθη μου για τις γιορτές. Μακριά από όλα και κοντά στα πάντα μου.
Φυσικά, πριν το νέο έτος, μη ξεχάσετε να κάνετε μία λίστα για τους στόχους του επόμενου, σα μια άλλη Μπρίτζετ Τζόουνς… Διότι, τα Καρναβάλια αργούν και πρέπει να έχουμε κάτι να γελάμε ως τότε. Εγώ, για παράδειγμα, έγραψα τον πρώτο στόχο στη λίστα μου. Να κόψω δια παντός τη σοκολάτα και τα γλυκά του κόσμου όλου. Αντιλαμβάνεστε.
Λοιπόν, εύχομαι για όλους σας, καθέναν ξεχωριστά, να περάσετε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής σας. Να ξυπνάτε αυτούς που σας αγαπάνε με μελομακάρονα και τηγανίτες και να τους κοιμίζετε με τα πιο ταξιδιάρικα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Να στολίσετε ένα πελώριο δέντρο στο σπίτι σας και να το στολίσετε με κάθε λογής στολίδι και με όμορφα λαμπάκια που το κάνουν ακόμη πιο ονειρικό. Να αφήσετε τα παιδιά σας να βάψουν άσπρα τα τζάμια με σπρέι-χιονιού και να μη τα κακοκαρδίζετε για τις μουτζούρες στα ρουχάκια απ’τις χριστουγεννιάτικες χειροτεχνίες. Κάθε πρότασή σας να έχει μέσα το «σ’αγαπώ» και να αγκαλιάζεστε σφιχτά μέχρι να νιώσετε τις καρδιές σας να χτυπούν δίπλα δίπλα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα για πάντα.
«Children's eyes of sweet expectations
Wondering what each present will hold
Lying in their beds and impatient
On long Christmas Eves of old
It used to be that all the family would gather for this one night
It used to be that special feeling shared together
knowing Christmas was here one night a year
How I miss that Old Fashioned Christmas!
Memories that last through the years
Call me sentimental…»
Εμείς δεν στολίζουμε πια. Πάει καιρός τώρα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσουμε, αφού μόνο εσύ έβαζες στην κορυφή του δέντρου μας το αστέρι; Δεν γίνεται, δεν γίνεται, μικρό μου αστεράκι…
Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο ο καινούργιος χρόνος!
