Χρυσόσκονη ρουτίνας
Δεν θυμάμαι τι μέρα ήταν. Καθόλου περίεργο, βέβαια, μιας που ποτέ δεν θυμάμαι ημερομηνίες. Αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Αυτά που συνέβησαν εκείνη τη μέρα, όμως… Αυτά ναι, ήταν σημαντικά. Ήταν πραγματικά σημαντικά, γιατί μου επιβεβαίωσαν το ότι η ζωή του καθενός είναι μια κινηματογραφική ταινία. Μία απρόσμενη κλήση, ένα ηλιοβασίλεμα στα Κάστρα, μια καλά φυλαγμένη βελόνα πικάπ σ’ένα περίπτερο… Μα ας τα πάρουμε απ’την αρχή…
Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο εκείνο το πρωινό, αρχικά. Όλα κυλούσαν πολύ συνηθισμένα. Πρωινό ξύπνημα, ένας καφές μέτριος κι έπειτα το ασφυκτικά γεμάτο αστικό να δοκιμάζει τα νεύρα σου με την πρώτη ευκαιρία. Σχολή, διαλέξεις και ο δεύτερος καφές της ημέρας. Τον δεύτερο καφέ μου τον αγαπώ περισσότερο. Τον απολαμβάνω περισσότερο. Δεν έχω πίεση χρόνου, μόνο καλή παρέα και όμορφες συζητήσεις. Εκείνη τη μέρα η φίλη μου η Φ. επέμενε να πάρω τσιγάρο απ’το πακέτο της κι ας είχα κι εγώ δικό μου. Το πακέτο σου, λέει, άμα δεν το μοιράζεσαι χάνει όλη του τη γλύκα…
Ήταν μεσημέρι πια κι εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνό μου. Υπέθεσα ότι θα είναι από τη δουλειά. Μα ούτε στις υποθέσεις είμαι καλή. Ήταν η πιο αγαπημένη μου φίλη στον κόσμο. Ναι. το ξέρω… Ακούγεται τόσο παιδική αυτή η φράση! Ίσως σου φανεί και επιπόλαιη, δεν ξέρω. Σε διαβεβαιώ, όμως, αληθινή. Πόσο εύκολα σου αλλάζει ένα τηλεφώνημα τη διάθεση! Πόσο ωραίο είναι να νιώθεις, ότι από την άλλη μεριά του ακουστικού, είναι ένας άνθρωπος που σε καταλαβαίνει από τις ανάσες σου…
Η πιο αγαπημένη μου φίλη στον κόσμο ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Κάθισε για λίγο μόνο, με είδε και έφυγε πάλι. Δεν τη χόρτασα καθόλου. Ήθελα να της πω όλα αυτά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα, για τους καινούριους φίλους, για τις βόλτες στα δισκάδικα, για τις μπύρες της Κυριακής. Μα έφυγε πολύ γρήγορα. Μπήκε στο λεωφορείο κι έφυγε. Και το ραδιόφωνο έπαιζε Last Shadow Puppets, και δεν ήταν καν μαζί μου να το ακούσει…
The one you fell for
Makes it seem juvenile
And you laugh at yourself again and again
As you drink to the thoughts
She’ll remember you
Maybe tomorrow…
And your love is standing next to me
Is standing next to me
Το βράδυ πλησίαζε σιγά σιγά. Όχι ακόμη, όμως. Τώρα κυριαρχούσε εκείνη η ώρα της ημέρας που το λιμάνι ντύνεται στα πορτοκαλί και κόκκινα. Κι αυτό το αεράκι… Τόσο αναζωογονητικό… Πήρα το αστικό και ανέβηκα Κάστρα. Σε μία ώρα έπαιζε μουσική ο φίλος μου ο Γ. σ’ένα μαγαζί. Ήθελα πολύ να πάω. Είχα λίγο χρόνο, όμως, μέχρι τότε και θα τον αξιοποιούσα στο έπακρο. Ήταν από αυτές τις στιγμές της επιλεκτικής μοναξιάς…Της ανασυγκρότησης.
10.30 θα ήταν. Έτσι έλεγε το κινητό μου και αναρωτιόμουν αν το είχα ρυθμίσει σωστά. Τότε ήταν που χτύπησε από το Γ., ο οποίος μου είχε αναθέσει αποστολή. Να πάω σ’ένα περιπτεράκι στη Ναυαρίνου και να πάρω μια φυλαγμένη βελόνα πικάπ για το μαγαζί. «Ξέρει ο περιπτεράς!». Έτσι μου ‘πε…Μια καλά φυλαγμένη βελόνα πικάπ σ’ένα περίπτερο στη Ναυαρίνου… «Πόσο κινηματογραφικό!», του είπα και το κλείσαμε.
Τη βρήκα τη βελόνα και κατηφόρισα προς το μαγαζί. Δεν μιλούσαμε πολύ εκείνο το βράδυ, μιλούσε η μουσική. Χορέψαμε μέχρι να σταματήσει το πικάπ τις νευρικές του στροφές. Και τότε σταματήσαμε κι εμείς. Μόνο σιγοτραγουδούσαμε πια, με τις πρώτες πρωινές αχτίνες να ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο τα κουρασμένα μάτια μας. Μα δεν μας ένοιαζε…
Listen to the wind blow, watch the sun rise
Run in the shadows
Damn your love, damn your lies…
And if you don’t love me now
You will never love me again
I can still hear you saying you would never break the chain…
