Τελικά δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι χειρότερο, να είσαι πραγματικά ηλίθιος ή να προσπαθείς να πείσεις τους πάντες ότι είσαι; Στην περίπτωση του Κατίδη το ερώτημα αυτό δεν χρειάζεται να απαντηθεί, γιατί πολύ απλά καλύπτει και τις δύο εκδοχές.
Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει οποιαδήποτε «πιστεύω» επιθυμεί, να ακολουθεί οποιοδήποτε δόγμα και πολιτικό κόμμα του αρέσει, άλλωστε είμαστε δημοκρατική χώρα. Δικαίωμα όμως δεν αποτελεί το να προκαλεί το κοινό αίσθημα, ιδιαίτερα για ζητήματα με τόσο μεγάλη ιστορία, αναρίθμητους συμβολισμούς και κοινωνικές προεκτάσεις.
Το να προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν γνώριζε τι συμβολίζει ο συγκεκριμένος χαιρετισμός έχει τόση σοβαρότητα όσο κι αν θα προσπαθούσε να μας πείσει ότι το tattoo “Get Rich” που έχει χτυπήσει στο σώμα του είναι αφιερωμένο στον Ριτζ από την Τόλμη και Γοητεία, αλλά δυστυχώς δεν ήξερε πως γράφεται. Γελάει ο κόσμος! Αλλά γελάει και με κάποιους που έσπευσαν να δικαιολογήσουν το μικρό της ηλικίας του, αλλά και την σε απερίγραπτο βαθμό, αμάθειά του.
Όχι ο Κατίδης δεν είναι αμαθής. Είναι απλώς ένα αυτάρεσκο παιδάκι που νομίζει ότι στα 20 του χρόνια είναι τόσο δυνατός και τόσο καλός ποδοσφαιριστής που καμία πρόκληση ή ακρότητα που θα κάνει δεν μπορεί να τον βλάψει πραγματικά, ποιος θα τον κρίνει άλλωστε. Ναι, κι όμως αυτός είναι ο μικρόκοσμος του Κατίδη και του κάθε Κατίδη.
Ας δούμε τη φετινή σεζόν του στην Α.Ε.Κ. : Τον θυμόμαστε για τους δύο τσακωμούς του με τον προπονητή του, ένα – δυο ακόμη για τον βοηθό του, αλλά και για τις απείρου κάλλους προκλήσεις του στην έδρα της προηγούμενης ομάδας του, όπου κατάφερε να πάρει κίτρινη κάρτα πριν ακόμη πατήσει το πόδι του στο χορτάρι και έκανε απίστευτες χειρονομίες στο κοινό του Άρη μετά το γκολ. Κατάφερε ακόμα και τους παλαίμαχους της Α.Ε.Κ. να βγάλουν ανακοίνωση εναντίον του. Κι από μπάλα? Τίποτα φυσικά. Τιμωρήθηκε για κάτι από τα παραπάνω είτε από τους υπευθύνους του Ποδοσφαίρου ή από τους ανθρώπους της ομάδας του? Εννοείται πως όχι. Ειδικά οι τελευταίοι θα έπρεπε να έχουν ενεργήσει προ πολλού.
Είναι ότι καλύτερο για το Ελληνικό Πρωτάθλημα επιτέλους -και εννοείται λόγω ανάγκης- να παίζουν νέα παιδιά. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο το ίδιο το Πρωτάθλημα και οι ομάδες που το απαρτίζουν είναι έτοιμοι να γαλουχήσουν και να υποδεχθούν αυτά τα παιδιά με τον τρόπο και τις αξίες που πρέπει. Το πρόβλημα δεν είναι η φράντζα, το tattoo ή τα σκουλαρίκια. Το πρόβλημα είναι ότι το περιβάλλον στο οποίο καλούνται να δραστηριοποιηθούν είναι εδώ και χρόνια νοσηρό και το αίσθημα ατιμωρησίας ισχυρότερο από ποτέ.
Καταγράφεται η άμεση αντίδραση της Ομοσπονδίας που άμεσα τον απέκλεισε δια βίου από όλες τις Εθνικές ομάδες, αλλά και της ομάδας του και των οπαδών της. Με τα κόμματα εννοείται πως δεν πρόκειται να ασχοληθώ. Το θέμα δεν είναι μόνο μια καρατόμηση ενός συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή αλλά να αλλάξουν τόσα όσα θα μας κάνουν να νιώθουμε λίγο πιο σίγουροι ότι δεν θα ξαναδούμε τέτοιες εικόνες στο μέλλον.
