Το 1989 ο Clapton ήταν ένας
ήδη καταξιωμένος μουσικός, έχοντας 25 σχεδόν έτη καριέρας στην πλάτη του,
περνώντας από συγκροτήματα όπως οι Cream, οι Derek & The Dominos, οι Yardbirds αλλά έχοντας και πολλά soloalbums, ήδη από τις αρχές τις δεκαετίες του ’70. Η δεκαετία του ’80 αποτέλεσε
την πιο mainstreamπερίοδο του. Ακολουθώντας την τάση της εποχής,
μπήκε σε πιο εμπορικά ροκ μονοπάτια και συνεργάστηκε με σωρεία μεγάλων μουσικών
της περιόδου όπως η TinaTurner, ο Steve Lukather, o Phil Collinsκ.ά. Το Journeyman, ήταν η 11η studioκυκλοφορία
του, συνεχίζοντας την επιτυχημένη συνταγή του “August” που είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια νωρίτερα,
και περιελάμβανε συνθέσεις του ιδίου, συνεργασίες, αλλά και διασκευές παλιών
κλασικών blues κομματιών.
Το ξεκίνημα
του άλμπουμ με το Pretending γραμμένο από το στενό του συνεργάτη Jerry Lynn Williams, που αποτέλεσε και πρώτο single, δείχνει τη blues rock διάθεση του Clapton που
διακατέχει το σύνολο του άλμπουμ. Το κιθαριστικό riff για
εισαγωγή, το ρυθμικό ρεφραίν και το solo στη γνώριμη γι’
αυτόν blues scale, με τα πλήκτρα εμφανή σε όλο το τραγούδι, δίνουν
ένα ξεκάθαρο 80s mood. Οι συνθέσεις στο υπόλοιπο του δίσκου εναλλάσσονται,
όπως και οι συνεργασίες. Το Run So Far του George Harrison, παλιού φίλου του Clapton (συναντάται και στην τελευταία studio κυκλοφορία
του ιδίου, με τίτλο Brainwashed του 2002), δίνει τη θέση του στο πλέον
κλασικό και πολυδιασκευασμένο Hound Dog, ενώ το No Alibis–σύνθεση του
Williams και πάλι-, καταδεικνύει πάλι την κλασική ροκ
αύρα των 80s με πολλά σύγχρονα για την εποχή
στοιχεία. Δυνατότερη στιγμή του Journey man, αποτελεί αδιαμφισβήτητα το Bad Love, γραμμένο
από τον ίδιο και τον Mick Jones των Foreigner, με μια εισαγωγή όπου ο Clapton παρέα με τη Strat και το Wah του, πραγματικά “σπέρνει”. Στα δεύτερα
φωνητικά, αλλά και στα drums συνοδεύει ο στενός φίλος του Phil Collins, ο οποίος εμφανίζεται και στο video του
τραγουδιού. Παρόλο που το Bad Love αποτελεί το
προσωπικό μου αγαπημένο από το Journeyman, νομίζω ότι
το συναίσθημα που βγάζει το Old Love του
τεράστιου blues man Robert Cray, δύσκολα συναντάται. Η εναλλαγή των soloτων δύο
κιθαριστών συγκλονίζει, ενώ ο Clapton τραγουδά “Old Love, Leave Me Alone”.
Πραγματικός blues ύμνος. Το άλμπουμ κλείνει με τη διασκευή στο Before You Accuse Me του Bo Diddley, μεγάλη επιρροή του Clapton, στο οποίο πάλι τον συνοδεύει ο Cray.
Το Journeyman σηματοδότησε
την –πολλοστή- επιστροφή του Clapton από την σκοτεινή περίοδο του αλκοολισμού, που
τον σημάδεψε τα προηγούμενα χρόνια. Ο Slowhand έγινε Journeyman λοιπόν και
όπως απέδειξε μέχρι σήμερα, 25 χρόνια μετά, είχε πολύ δρόμο μπροστά του, και
ακόμη συνεχίζει. Respect Mr. Clapton.
