Κανείς δεν
περίμενε από μια postrock μπάντα, με αρκετά goth και new wave στοιχεία όπως
οι Cult, και άλμπουμ στο ενεργητικό τους
όπως το πλέον κλασικό Love, τη μουσική στροφή τους στο καθαρόαιμο rock το 1987 με
το Electric. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα το
1989 με το Sonic Temple, όπου η νέα
πορεία του συγκροτήματος επιβεβαιωνόταν, μέσα από ένα καθαρό hardrock album. Σ΄ αυτό συντέλεσε
σημαντικά και η παραγωγή του Bob Rock, γνωστού
για τη συνεργασία του με συγκροτήματα του σκληρού κυρίως ήχου, όπως οι Metallica και οι Motley Crue.
Το 1989, το video του Fire Woman έπαιζε
μανιωδώς στα δορυφορικά MTV & SUPER και η πλύση
εγκεφάλου ευτυχώς πέτυχε, βοηθώντας εμένα και πολλούς άλλους νομίζω, να
ανακαλύψουμε τους Cult. Το Fire Woman ήταν από τα
τραγούδια που με το πρώτο άκουσμα γινόταν ear worm. Η midtempo«καθαρή»
εισαγωγή του και το ξέσπασμα με το killer riff του Bill Duffy, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά του Ian Astbury, σε ταξίδευαν και έδειχναν το δυναμισμό που διακατείχε
τους Cult την περίοδο εκείνη, που μεσουρανούσαν το hardrock και το heavy metal.
Όλο το Sonic Temple κινείται σε hard rock ύφος, με
πολύ μεγαλύτερο δυναμισμό από αυτόν του Electric. Με τον τρόπο αυτό οι Cult προσπάθησαν να
δημιουργήσουν έναν δικό τους ήχο, αλλά και ταυτόχρονα να αποποιηθούν τις προγενέστερες
φανερές επιρροές από συγκροτήματα όπως οι AC/DC (βλ. Wild Flowerμε Rock N Roll Singer). Το Sun King που ανοίγει το Sonic Temple, είναι ίσως το τραγούδι που έχω ακούσει λιγότερο από το άλμπουμ,
γιατί θέλοντας και μη, η βελόνα του πικάπ έπεφτε πάντα στο δεύτερο track, δηλαδή το Fire Woman. Η πλύση
εγκεφάλου που λέγαμε… Στο American Horse που
ακολουθεί, ο Duffy «δανείζεται» την εισαγωγή από το δικό του She Sells Sanctuary, ενώ παρακάτω στο δυναμικό New York City, βρίσκουμε
τον τεράστιο Iggy Pop στα δεύτερα
φωνητικά, του οποίου όμως η φωνή μετά βίας ξεχωρίζει. Το Sweet Soul Sister που είναι
μέχρι και σήμερα, σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι στα liveτους, δικαίως
αποτέλεσε μετέπειτα single, ενώ τραγούδια όπως το Soul Asylum σε
παρασέρνουν με τα heavy rhythm section τους σε ατελείωτο
air guitar και head banging. Η δυνατότερη
στιγμή του δίσκου, είναι ξεκάθαρα για μένα το Edie (Ciao Baby), μια power ballad, όπου το feeling στην ερμηνεία του Astbury είναι μοναδικό,
ενώ παράλληλα ο Duffy απογειώνει το τραγούδι με ένα απίστευτα
εμπνευσμένο μελωδικό solo. Για το info, το τραγούδι είναι γραμμένο για μία από τις
μούσες του Warhol, την Edie Sedgwick, την οποία έχουν μνημονεύσει σε τραγούδια τους και οι Dylan και Velvet Underground.
Το Sonic Temple, συνδυάζοντας την hardrock σκηνή των 80s, με το feeling των 70s που φαίνεται ιδιαίτερα στα guitar riffs, αλλά και
στον ήχο του Duffy, αποτελεί ίσως την καλύτερη
στιγμή των Cultμέχρι σήμερα και μπορεί να ακουστεί με την
ίδια φρεσκάδα, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Try this loud!
* Ο τίτλος
του δίσκου βρίσκεται «κρυμμένος» στο no-vinyl track, Medicine Train.
