γράφει ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Ήταν περίεργη η αίσθηση για εμάς τους ροκάδες-μεταλλάδες, όταν πρωτομάθαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 πως ο Ιρλανδός βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας, Gary Moore είχε σκοπό να κυκλοφορήσει ένα blues άλμπουμ. Η προϋπηρεσία του στους Thin Lizzy, αλλά και οι solo δουλειές του όπως τα After The War, Run For Cover κινούνταν μουσικά σε rock και hard rock μονοπάτια, και η στροφή στο blues έδειχνε παράτολμη για έναν ήδη καταξιωμένο μουσικό όπως ο Moore. Το αποτέλεσμα όμως ήταν μαγικό και αποζημίωσε τους πάντες. O Moore, αποφάσισε να γυρίσει στις ρίζες του, στα πρώτα του ακούσματα, στο λόγο που αποφάσισε να γίνει μουσικός, χαρίζοντάς μας ένα αξεπέραστο άλμπουμ. Αυτή του την αγάπη και νοσταλγία πέρασε ακόμη και μέσα από το εξώφυλλο του Still Got The Blues, στο οποίο ξεχωρίζουμε τον νεαρό Gary με μία Les Paul αγκαλιά και έναν ενισχυτή Marshall, δίπλα του έναν δίσκο του John Mayall, πεταμένα blues βινύλια στο πάτωμα, ενώ απέναντι του δεσπόζει ένα πόστερ του Jimi Hendrix.
Η προσέγγιση του Gary Moore στα blues, στο Still Got The Blues, γίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, πιο δυνατά, πιο «ηλεκτρικά». Ο Moore παρεκλίνοντας από τις κλασικές φόρμες, καταφέρνει και δημιουργεί έναν μοναδικό bluesy ήχο, ο οποίος φλερτάρει με το γνώριμο γι’
αυτόν hardrock. Το άλμπουμ εμπεριέχει κυρίως συνθέσεις του Moore, αλλά και διασκευές σε παλιά blues κομμάτια, όπως το Walking By Myself του Jimmy Rogers. Ταυτόχρονα
συνεργάζεται με θρύλους του είδους, όπως o Albert King στο Oh Pretty Woman και o Albert Collins στο Too Tired, στου οποίου το video clip, παρακολουθούμε την κιθαριστική μονομαχία των δύο, με «όπλα» μια Telecaster και μια Strat (η συνεργασία του με τον B.B.King, θα έρθει δύο χρόνια αργότερα, στο After Hours). Το γνωστότερο τραγούδι του δίσκου, είναι φυσικά το πολυακουσμένο Still Got The Blues (For You), σύνθεση του ιδίου, το οποίο αποτέλεσε τη μεγαλύτερη του εμπορική επιτυχία.* Τον Moore, πλαισιώνουν στο άλμπουμ εξαιρετικοί μουσικοί, όπως οι George Harrison, Don Airey, Bob Daisley, Brian Doweny κτλ.
Θα πω πάλι το ίδιο, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο του άλμπουμ, σίγουρα όμως είναι μια καλή αφορμή για να γνωρίσετε τον μεγάλο αυτό κιθαρίστα και μουσικό, και να ταξιδέψετε μαζί του προς τα πίσω…
* Άξια αναφοράς είναι και η διασκευή του Eric Clapton στο τραγούδι, στο άλμπουμ του Old Sock, του 2013, ως φόρος τιμής στον Moore.
