Τελευταίος Εξώστης για φέτος. Η χρονιά που μας έχει – σχεδόν
– αποχαιρετήσει δεν ήταν η χρονιά μου. Ίσως να μην ήταν, όπως την περιμένατε κι
εσείς. Το 2013 μου έμαθε πως η αγάπη δεν είναι αρκετή. Απαιτεί πολλή προσπάθεια
και μόχθο και τότε, μονάχα, κερδίζει. Αλλιώς, γίνεται υπογραμμισμένα στιχάκια
στο βιβλίο που κουβαλάς πάντα στην τσάντα σου. Επίσης, μου δίδαξε πως το ρητό
«ο χρόνος τα γιατρεύει όλα» δεν έχει λόγο ύπαρξης. Μου δίδαξε πως, τελικά, ναι,
ο χρόνος είναι η αρρώστια. Μ’ έμαθε να ζω τη ρουτίνα μου «φυσιολογικά» κι ας
κουβαλάω την απουσία σου για χρόνια βαθιά στην ψυχή μου.
Με μελαγχολούν τα Χριστούγεννα πολύ. Θέλω να περνάνε γρήγορα.
Η άδεια από τη δουλειά είναι το μόνο που με ισορροπεί. Και το χιόνι είναι
μαγικό, το παραδέχομαι. Βέβαια έχει να χιονίσει κοντά τρία χρόνια στην πόλη.
Δεν πειράζει, τα βλέπουμε στις ταινίες. Μεγάλο κεφάλαιο οι Χριστουγεννιάτικες
ταινίες. Ο ψυχαναγκασμός ο ίδιος. Κι εκεί έρχομαι και συμπεραίνω πως αν είσαι
άνω των 18 και λατρεύεις τα Χριστούγεννα, συγχαρητήρια. Είσαι η Mary Poppins. Supercalifragilisticexpialidocious.
Μέσα σ’ έναν τέτοιο παροξυσμό σκέψεων μ’ έπιασε η Εύη από το
μαλλί και μ’ έσυρε έξω από το σπίτι. Η Εύη τα ξέρει τα γούστα μου – 10 χρόνια
φιλία είναι αυτά. Θερμαϊκό με πήγε. Καθίσαμε στο μπαρ και παραγγείλαμε μπύρες.
(Εύχομαι το 2014 να ανακαλυφθεί η μπύρα που δε σε κάνει σαν τον Μπαλού από το
Μόγλη). Το ‘χω πει, θα το πω και θα το λέω. Σαν το Θερμαϊκό δεν έχει. Είναι η
μοναδική γωνιά της πόλης που με ταξιδεύει δίχως να χρειαστεί να κλείσω τα
μάτια. Εγώ όμως τα κλείνω πάντα. Ακουμπώ τον αγκώνα μου στο μπαρ, πίνω και
καπνίζω σα να ‘μαι άτρωτη. Ακούω μουσικές κι ερωτεύομαι στο δευτερόλεπτο. Στο
Θερμαϊκό μου επιτίθενται όλες οι εξαρτήσεις μου μαζί. Ηδονή.
Δε θα σας πω τι μπορείτε να πιείτε στο Θερμαϊκό. Κάθε φορά
αυτά σας λέω. Θα πιείτε ό,τι θα πίνατε και σ’ άλλα μπαρ. Το θέμα είναι να
ξέρετε γιατί πάτε εκεί. Μην πάτε και φύγετε αδιάφορα. Είστε στο ιστορικότερο
μαγαζί της παραλίας. Νιώστε το, αφουγκραστείτε την ενέργειά του. Πόσοι έρωτες
γεννήθηκαν εκεί. Πόσες παρέες το έκαναν σπίτι τους. Πόσα ξενύχτια, πάρτι,
εκθέσεις, αναμνήσεις. Πόσες προσωπικότητες πέρασαν και κάθισαν στην καρέκλα που
κάθεσαι εσύ τώρα. Πόσο Θεσσαλονίκη! Είναι το πρώτο μαγαζί που γνώρισα, όταν
πάτησα το πόδι μου στην πόλη αυτή. Το μαγαζί που κάθισα για καφέ και πρωτοείδα
το ηλιοβασίλεμα που μας χαρίζει απλόχερα αυτή η παραλία. Έρωτας με την πρώτη
ματιά και στέκι τώρα πια.
Να περάσετε όμορφα. Μακριά από όσα σας βαραίνουν. Μακριά από
τοξικούς ανθρώπους. Μακριά από τα άγχη. Με ρέγουλα τα μελομακάρονα – σε 20
μερούλες θα κλαίμε για το στενό μας τζιν. Να κλείνετε τα φώτα, να ξαπλώνετε
στον καναπέ και να σας παίρνει ο ύπνος δίπλα στο στολισμένο σας δέντρο και να
‘ρχεται ο έρωτας σας να σας σκεπάζει με την αγαπημένη σας φλις κουβέρτα… Ο Άη
Βασίλης μπορεί και να υπάρχει. Αφήστε καμιά πόρτα ανοιχτή μήπως έρθει και σας
βρει.
Μέρι Κρίσμας, λοιπόν.
