Το Αψέντι φέρνει στο
μυαλό κάτι «απαγορευμένο». Αρχικά- και
αναμενόμενα-, το ποτό εκείνο με τις
μυθικές διαστάσεις και την απαγορευμένη
φύση. Οι γνώστες λένε πως δημιουργεί
παραισθήσεις. Οι ιστορίες γι’ αυτό,
κατά τη διάρκεια των χρόνων, έχουν
ξεφύγει τόσο πολύ από τον έλεγχο του
νου που το Αψέντι θεωρήθηκε και αιτία
τρέλας. Δεν ξέρω κατά πόσο μία τέτοια
θεωρία μπορεί να ισχύει επιστημονικά,
αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως το καθετί
απαγορευμένο, αργά ή γρήγορα, θέλοντας
και μη, σε οδηγεί στην παράνοια. Υπάρχουν
άνθρωποι που το αποφεύγουν. Άλλοι πάλι
παραδίδονται σε αυτό αμαχητί. Έτσι κι
εμείς παραδοθήκαμε στις αμαρτωλές
γεύσεις σε μια όμορφη γωνιά της πόλης.
Κατηφορίσαμε με τον Γ.
την Παλαιών Πατρών Γερμανού. Μου είχε
πει από μέρες πως θέλει να μου δείξει
κάτι. Δε μου είχε πει πολλές λεπτομέρειες,
μόνο ότι πρόκειται για « έναν απαγορευμένο
Παράδεισο στο κέντρο του χάους.» Όταν
φτάσαμε στο νούμερο 19 του δρόμου, το
βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια πινακίδα
που έγραφε με όμορφα γράμματα «Αψέντι».
Στο δεξί μου χέρι είδα ένα μαγαζάκι τόσο
μινιόν, με όμορφα σκίτσα με μαρκαδόρους
στους τοίχους και κάποια ελάχιστα
τραπεζάκια εμπρός του. Είχε αρχίσει να
ψιχαλίζει.
Eίχαμε
έρθει στο πιο όμορφο εδεσματοπωλείο
του κέντρου. Το τσίπουρο έρεε άφθονο
γύρω μας, ενώ οι μεζέδες μας είχαν
παραλύσει το νου. Ο «κλήρος» είχε πέσει
σε μένα και προσπαθούσα να διαλέξω
μεζέδες. Το ένα πιάτο καλύτερο από το
άλλο και μοναδικό μου κριτήριο ο
ουρανίσκος μου, μιας που οι τιμές ήταν
σταθερές στα 2.70 ευρώ για όλα τα πιάτα!
Νομίζω πως ένα από τα
πιο σημαντικά κριτήρια για την επιλογή
ενός μαγαζιού για την έξοδό σου είναι
ο κόσμος του. Δεν ξέρω αν εσείς λειτουργείτε
παρόμοια, εγώ πάντως δεν το αρνούμαι.
Δεν μου αρέσει η ακατάπαυστη βαβούρα,
προτιμώ τα ήρεμα μέρη- κυρίως γιατί θέλω
να συζητάω με τους ανθρώπους που έχω
βγει κι όχι να φωνάζουμε ο ένας στον
άλλο «συνθηματικά». Το «Αψέντι», λοιπόν,
μας προσέφερε και αυτήν την ευχαρίστηση,
μιας που ο κόσμος του ήταν ήσυχος,
προσηλωμένος στις εκάστοτε συζητήσεις
του και, επομένως, με σεβασμό στο διπλανό
του. Πραγματικά, είναι ένα μαγαζί
προσεγμένο και στην πιο απίθανη
λεπτομέρεια και το καταλαβαίνεις με το
που μπεις σ' αυτό. Αρχικά, είναι τα σκίτσα
του στους τοίχους, έπειτα οι απίστευτες
μυρωδιές που συνοδεύονται από υλικά
εξαίρετης ποιότητας και– τέλος- το
υψηλής ποιότητας τσίπουρο που έρχεται
να συμπληρώσει τη μαγική ατμόσφαιρα
που σε περιβάλλει.
Ο Χρήστος και η Χρυσούλα,
οι δημιουργοί του «Αψέντι» κάθισαν στην
παρέα μας.
« Το «Αψέντι» άνοιξε
για πρώτη φορά τις πόρτες του το Μάιο
του 2011. Βρισκόμαστε, περίπου, στα 2,5
χρόνια λειτουργίας. Αποφασίσαμε από
κοινού πως θέλαμε να κάνουμε ένα ιδιαίτερο
εδεσματοπωλείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,
το οποίο, όμως, θα είναι και φιλικό προς
την τσέπη του πελάτη. Έτσι κι έγινε, και
πήρε το «Αψέντι» σάρκα και οστά. Και για
τους πελάτες μας, αλλά και για εμάς,
είναι ένας χώρος διαφυγής από το άγχος
της ρουτίνας, το τρέξιμο, το βουητό του
κέντρου. Μαγειρεύουμε για τους πελάτες
μας με τα πιο αγνά υλικά, πίνουμε ούζο
και τσίπουρο, συζητάμε και γινόμαστε
όλοι μια παρέα.»
Το «Αψέντι», λοιπόν,
ήταν το ταξίδι μας αυτής της εβδομάδας.
Ένα ταξίδι ποτισμένο με αλκοόλ και
συναίσθημα. Το «απαγορευμένο» είναι
πάντα πιο γλυκό, μα οι συνέπειές του
σχεδόν ποτέ. Χάνεις το «εγώ» σου και
γίνεσαι έρμαιο μιας άλλης καρδιάς. Αλλά
πρόσεξε! Είπα «.. σχεδόν ποτέ». Οι
εξαιρέσεις, άλλωστε, επιβεβαιώνουν τον
κανόνα κι η εξαίρεση – αυτήν τη φορά-
ανήκει, επάξια, στο «Αψέντι». Επισκεφτείτε
το και μέχρι την επόμενη Πέμπτη μην
κοιτάξετε πίσω!
