2 Γενάρη, μετά τη δουλειά και την απογοήτευση από την κοπή της βασιλόπιτας, μιας και φλουρί δεν υπήρχε, οπότε αυτόματα χάνεται το διήμερο στο χιονοδρομικό που είχε υποσχεθεί το αφεντικό, τρέχεις στα λαδάδικα για να αποχαιρετήσεις τη φίλη, που την κάνει για τα ξένα. Λαδάδικα, στο Lena’s Bistro, σου κλείνει το ραντεβού. Πηγαίνεις και αντικρίζεις ένα τοσοδούλικο μαγαζί, γεμάτο μια κομπανία χαμογελαστών και ευχάριστων ανθρώπων. Οι μισοί καθισμένοι στο μπαρ, οι υπόλοιποι στα τραπεζάκια, και έξω σύννεφα και αέρας. Ικανοποιητική περατζάδα για το εν λόγω εορταστικό μεσημέρι. Αρχίζει η κουβέντα, πίνεις το κοκτέιλ σου, γιατί θυμήθηκες πόσο σου έλλειψε το μοχίτο του καλοκαιριού και τα σχέδια για το 2013 ξεδιπλώνονται. New year’s resolution, που ορκίζεσαι πως θα κρατήσει και είσαι έτοιμος για νέες περιπέτειες, ανακαλύψεις και κραιπάλες. Το ζευγαράκι δίπλα σου, θέλεις δεν θέλεις, δεν το αποφεύγεις και ακούς ασταμάτητα, λόγια αγάπης, ανάμεσα σε χαχανητά και ψιθύρους. Η ιδιοκτήτρια, σε ρόλο μπαργούμαν, να δέχεται τις ευχές των γύρω της, ενώ η φλόγα του κεριού, μέσα στο ποτηράκι, σα να σε αποσπά λίγο παραπάνω. Στα λιγοστά τραπεζάκια του πεζοδρομίου, αν είσαι αρκετά τολμηρός, υπάρχουν κουβερτούλες στις καρέκλες για να σε ζεστάνουν. Στην υπέρτατη στιγμή χαλάρωσης, κάποιοι αφήνουν το μπαρ, εσύ σκουντάς την καρέκλα σου λίγο πιο μέσα, ξυπνάς για λίγα δευτερόλεπτα, πλησιάζεις πιο πολύ με τους άλλους και τότε σου βγαίνει το πιο κόζι συναίσθημα και αρχίζεις και εσύ τους ψιθύρους. Σαν τα παιδάκια που λένε μυστικά το ένα στο άλλο. Παράλληλα παίζει Parov Stelar. Το μοχίτο τελειώνει, η ώρα περνάει. Φτάνει εκείνη η δύσκολη η ώρα, η ώρα του αποχωρισμού. Μακάρι να άραζες λίγο ακόμα, άλλωστε με τόσο κόσμο δεν μπορείς να φτάσεις την πόρτα. Μα καλά, πως χωράνε όλοι αυτοί εδώ μέσα? Αυτό όμως είναι που σε τραβά. Μοιάζει με φωλιά. Την ώρα που η πόρτα ανοίγει, χαιρετίσματα ακούγονται από το μπαρ με ένα ίχνος ευθυμίας. Ένας ακόμα νέος χώρος, που κατάφερε να σε κερδίσει, χωρίς πολύ προσπάθεια. Κλείνοντας την πόρτα, περιποιημένα χαμόγελα διαγράφονται στα πρόσωπα μας και ο καθένας παίρνει το δρόμο του.
