Καρέκλες και τραπέζια. Ένα σπίτι για τους δυο μας, βιβλία και μαξιλάρια για να το στολίζουν. Χαμογέλασέ μου λίγο, κάνε αυτό που κάνεις με τα μάτια σου. Ύφασμα και υφή. Design και designers.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ένα σαββατοκύριακο με βροχή και σύννεφα γκρι – κάτι σύννεφα που θυμίζουν παντελόνια και σακάκια Άγγλων εκπαιδευτικών – ήρθες και με πήρες από το χέρι. Αρχικά καθίσαμε για καφέ σ’ ένα παγκάκι – ο καιρός ηρέμησε και είπαμε να καθίσουμε κάτω από μία βελανιδιά, έτσι για το ρομάντζο – παρατηρούσαμε τα μαγαζιά τριγύρω μας και τον κόσμο που έτρεχε σαν μυρμήγκια στη φωλιά του. Απλοί παρατηρητές, κινούμενη άμμος γύρω μας κι εμείς ήρεμοι αλλά χαμένοι στα μάτια μας. Απέναντι μία βιτρίνα με πλαστικά έπιπλα, μοδάτα κι όχι από αυτά που βλέπεις στις παραλίες, κάπως ραγισμένα και γεμάτα σκόνη, γουστόζικα και πολύχρωμα, κάποια μικρά καρεκλάκια, κάτι φωτιστικά, όλα στοιβαγμένα σ’ ένα σπίτι φτιαγμένο από όνειρα. Η φωτεινή βιτρίνα όπως κι η ζωή μας είναι ένα τζάμι διάφανο, όλα φαίνονται, όλα τα πιτσιλάει η βροχή και τα θαμπώνει το κρύο – ένα πανί μετά κι όλα είναι πεντακάθαρα πάλι.
Με έπιασες από το χέρι, μου γαργάλησες τον καρπό με το μεγάλο σου δάχτυλο και άνοιξες την πόρτα. Στην Κartell ζει το φως, το φυλάνε εκεί μέσα και μας το χαρίζουν σιγά-σιγά με δόσεις. Το πλαστικό που χρησιμοποιεί η εταιρία είναι ανακυκλωμένο και χαρακτηρίζει τις καλές προθέσεις της εταιρίας, μιλάει για ένα μέλλον πιο καθαρό αλλά και πιο φωτεινό για τα παιδιά μας. Άραγε θα ήθελες να έχεις παιδιά; Μας βλέπω να αράζουμε στο καθιστικό, το φωτιστικό Bourgie να διαχέει άπλετα το φως του, εσύ να διαβάζεις κάτι χαρτιά για εκείνο το συνέδριο που έχεις τον Δεκέμβριο σ’ ένα καναπέ Plastic Duos κι εγώ να σε κοιτάω. Να σε κοιτάω λες και είμαστε χρόνια μαζί και δεν πιστεύω την τύχη μου. Κάπου εκεί ρίχνω μια κουβέρτα στα πόδια σου – κάνει κρύο έξω και θέλω να σε προσέξω – ανοίγω το πορτάκι μιας Combonibili που κάθεται δίπλα στον καναπέ και βγάζω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες από το καλοκαίρι στην Αμοργό. Εγώ ήθελα να πάμε στην Κρήτη.
Μας «ξυπνάει» το κορίτσι του μαγαζιού, πιο πέρα ένας κύριος αγοράζει ένα τραπεζάκι Dr. Na και συζητάει τα χρώματα με τον Άλεξ κι εμείς ακόμα κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Εδώ μέσα ζει ο έρωτας, το πλαστικό και το επόμενο μας σπίτι. Είναι ένας λιτός χώρος με απλές γραμμές και industrial ύφος που δεν θυμίζει σε τίποτα τη θλιμμένη και υγρή πόλη εκεί έξω. Ο θόρυβος κάνει το παν για να εισβάλει στο μαγαζί, τα περιπολικά έξω φωνάζουν αφηνιασμένα και η βροχή μαστιγώνει τα πάντα. Στη γωνιά αμέτρητα βιβλία και περιοδικά και ένα γραφείο του ιδιοκτήτη, ένα φοβερό φωτιστικό κρέμεται από την οροφή και μέσα στο πλαστικό φλερτάρει το φως, παίζει πιάνο και χορεύει ανέμελο.
Θα ήθελα να ζούσαμε σε ένα μαγαζί της Kartell, να μη μας χωρίζει η απόσταση και να μη μας ραπίζει η βροχή. Έξω το κρύο θα ήταν ένα χοντρό μηδενικό αλλά εμείς θα ήμασταν χαλαροί στην άνεση της φωλιάς μας. Στο μαγαζί αυτό θα διαμορφώναμε τη ζεστασιά και θα απολαμβάναμε την ομορφιά. Θα φτιάχναμε ένα σπίτι με αγάπη.
Τill next week
Εισιτήριο να είναι η καρδιά σου
