Xρυσό ηλιοβασίλεμα. Ελιές και παρμεζάνα μεστή σαν έρωτας στο σούρουπο. Κρασί, κουβέντα, γέλιο. Καινούρια ζωή και προσμονή.
Το Σάββατο είναι μέρα λύτρωσης, η μέρα που κάνεις τα πάντα χωρίς πρόγραμμα, εκείνη η μέρα που θέλεις να ερωτευτείς για να έχεις να πεις κάτι νέο στο γραφείο τη Δευτέρα. Θες το ηλιοβασίλεμα να είναι όμοιο με της Σαντορίνης, το κρασάκι να ρέει άφθονο και μουσικές να ηχούν στα αυτιά σου μέχρι το ξημέρωμα. Επίσης θες να πας και στο Azzuro, να πιεις ένα ποτήρι κρασί και να τσιμπήσεις κάτι νόστιμο από τα χέρια του Σεφ Γιάννη Βλάχου. Το Σάββατο το απόγευμα λοιπόν το περάσαμε μαζί με τη Μαριάννα στο Azzuro, ένα ήρεμο καταφύγιο που κάθεται απέναντι από την πόλη και αγναντεύει – η καλύτερη θέα της πόλης είναι από εδώ, λαμπυρίζει το κάθε σπίτι στον ορίζοντα της πόλης, κοιτάς από μακριά λες και κρατάς απόσταση από τα προβλήματα και απαλλάσσεσαι από την καθημερινότητα. Ο ήλιος κατεβαίνει και ρίχνει σκιές στις ταράτσες και στις γειτονιέςενώ εσύ απέναντι απλά παρακολουθείς. Και ρουφάς ανέμελα τον καφέ σου.
Κατά το απογευματάκι όλα γλυκαίνουν – η Μιμή είπε πως είναι το φως πιο γλυκό και ο Γιώργης [σαν φωτογράφος] συμφώνησε δίχως δεύτερη κουβέντα. Ξεκινήσαμε με λίγα καφεδάκια κι ένα κρασί, σωστά παγωμένο αφού ακόμα η ζέστη καλά κρατεί. Ο σερβιτόρος έφερε με φροντίδα τα ποτήρια, τοποθέτησε στρατηγικά το κάθετι πάνω στο τραπέζι και αποσύρθηκε ευγενικά. Δεν έχει σημασία τι ώρα της ημέρας είναι, αν πίνεις ανέμελος τον καφέ σου ή αν γλεντάς το βράδυ με ένα ποτήρι Villa Maria [Αυστραλέζικο Sauvingon Blanc] ή ένα παλαιωμένο ουίσκι Glenrothes – τα παιδιά εδώ είναι ευγενικά, κάνουν προσεκτικές κινήσεις στο χώρο και χαμογελούν αβίαστα. Στην παρέα μια μιλούσε για μόδα και για ποδήλατα, ο άλλος για τα τραγούδια της Adele και τον 007 – εγώ άκουγα τα πάντα αλλά δεν συμμετείχα, ρουφούσα τη θέα και μύριζα την πόλη από μακριά. Θυμήθηκα πόσος κόσμος έχει γιορτάσει εδώ από την παρέα, χορέψαμε τρελά στο γάμο της Κατερίνας και του Κώστα, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Μαριάννας και χειροκροτήσαμε το σβήσιμο των πρώτων κεριών του Κυριάκου. Ένα μαγαζί γεμάτο ώρες που είναι δικές μας, στιγμές που άλλαξαν τη ζωή μας. Ένα μαγαζί φιλόξενο.
Το ρολόι είχε σταματήσει, ήμουν στη χώρα που το τικ τοκ είναι περιττό, δεν γκρινιάζω, γνέφω στο σερβιτόρο και επιμελώς εξετάζω τον κατάλογο. Μετράω τα κρασιά, τα ορεκτικά διαβάζονται σαν πάπυρος στην αρχαία Αλεξάνδρεια με μια επισημότητα και νοσταλγία για τη γεύση. Τα επιδόρπια μοιάζουν να αψηφούν κάθε εμμονή για δίαιτα τη Δευτέρα. Μεταφερθήκαμε σε ένα πιο μεγάλο τραπέζι όπου η βασιλική περιποίηση δεν είχε σταματημό. Έστρωσαν ωραία υφασμάτινα τραπεζομάντηλα, έφεραν ποτήρια κρασιού και νερού που κελαηδούσαν στο γάργαρο υγρό που τους έριχναν και μας άφησαν να τσιμπήσουμε τα δροσερά φύλλα λόλο ρόσο πασπαλισμένα με ξεροψημένα cashews και ραντισμένα με vinaigrette, φλοίδες παρμεζάνας, τσιπς πατάτας και κάτι ροδαλά ντοματίνια. Στα κυρίως απολαύσαμε ένα σατώ μπριάν και μυρίσαμε τα 12 αρωματικά της κρούστας του το οποίο ταίριαξε ονειρεμένα με μία φιάλη Κτήμα Άλφα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ισορροπημένο από το γλυκό με τα καραμελωμένα φουντούκια και την καραμέλα γάλακτος που ξεκίνησε μία συνήθεια αμαρτωλή και θερμιδοφόρα.
Τα παιδιά μας ενημέρωσαν ότι μετά από μια ανακαίνιση στις αρχές Νοεμβρίου θα είναι έτοιμοι και φέτος για νέες βραδιές “Wine & Dine”. Αρχή θα κάνουν φέτος με το νέο κρασί Βιβλία Χώρα που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. Ραντεβού λοιπόν στις 15 Νοεμβρίου.
Τill next week
Παράγγειλε τη ζωή όπως τη θες
