Έχουμε καιρό να τα
πούμε. Όταν σταματάς να γράφεις λένε πως ή νοιώθεις μεγάλη ευτυχία ή υπερβολική
δυστυχία. Κάποιες φορές και τα δύο. Σου φαίνεται οξύμωρο. Καταλαβαίνω. Το μόνο
που μπορώ να σου επιβεβαιώσω με σιγουριά είναι ότι, αργά ή γρήγορα, όλα μπαίνουν
στο δρόμο τους. Φυσικά, δεν σου ενισχύω ψευδαισθήσεις αιώνιας ευτυχίας, μόνο υπόσχεση
ηρεμίας. Η ηρεμία επικρατεί κάποια στιγμή κι εσύ αρχίζεις να θυμάσαι ξανά ένα ένα
τα όνειρά σου. Τα δικά σου όνειρα.
Κάνεις σχέδια για
το καλοκαίρι. Κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι νησιώτικα καλντερίμια. Δοκιμάζεις
στο σπίτι συνταγές για κοκτέηλ, για τους ανθρώπους που αγαπάς. Κάνεις την
καθιερωμένη λίστα για τα βιβλία που επιβάλλεται να διαβάσεις μες στο καλοκαίρι.
Υπόσχεσαι στον εαυτό σου αμέτρητα απογεύματα θερινού σινεμά. Βάζεις δυνατά τη
μουσική και μαγειρεύεις αυτήν την εξωτική συνταγή που ήθελες τόσο καιρό να φτιάξεις.
Οι βόλτες στην παραλία γίνονται ρουτίνα. Έχεις το σκύλο σου συνοδοιπόρο και νοιώθεις
μια ανεξήγητη ασφάλεια. Κάθεσαι σ’ένα παγκάκι κι αυτός πάντα εκεί, δίπλα σου. Δεν
απομακρύνεται ποτέ. Ξάφνου, ακουμπάει το κεφάλι του στο γόνατό σου, σε κοιτάει στα
μάτια κι εσύ βουρκώνεις. Εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς.
Στις εκ βαθέων
συζητήσεις λες με συνέπεια πως μεγαλώνεις και πως έμαθες. Ξέρεις πια τι να
περιμένεις. Τους ξεχωρίζεις τους ανθρώπους απ’τα μάτια πια. Και μετά…; Γονατίζεις.
Πέφτεις τόσο άτσαλα, σαν να είναι η πρώτη φορά. Τα γκρέμισες τα τείχη σου ξανά.
Ο εγωισμός έγινε η πρώτη καλημέρα της ημέρας σου. Οι αναστολές όνειρα για το «εμείς»
κι οι φόβοι υποσχέσεις για το «πάντα». Έπεσες, όμως, και μόνο τα δάκρυα διαφέρουν.
Κάθε φορά και λιγότερα. Η αηδία υπερνικά κι εσύ σκληραίνεις. Δεν ήταν και τίποτα,
λες, και γελάς δυνατά. Και ορθοποδείς. Ξανά. Και λες πως μεγαλώνεις και πως έμαθες.
Φαύλος κύκλος.
