γράφει ο Γιώργος Φουντέας
Στα δεκαεπτά μου δεν είχα ιδέα. Τόσο ήμουν το ’95 και το μυαλό δεν έπηζε διόλου ανάμεσα σε γκομενιλίκια, διαβάσματα και κρυφά ξενύχτια ανταριασμένα. Τριγυρνούσα τα καλοκαίρια στην Παραλία της Κατερίνης και έβγαινα στα μουλωχτά με τα φιλαράκια μου για να χάσω την παρθενιά μου. Δεν φανταζόμουν τότε στα παραστρατήματα μου ότι θα έχανα και τη λαλιά μου γνωρίζοντας μια μεγάλη κυρία, σε αυτές τις στιγμές της ζωής που τις θυμάσαι ονειρικά.
Εκείνο το βράδυ γνώρισα τη μεγάλη Τζένη Βάνου.
Μην φανταστείτε κάποια μεγαλειώδη διάρκεια σε αυτή τη διαπροσωπική γνωριμία. Διήρκεσε κάτι λιγότερο από 2 λεπτά, είχα πάει από νωρίς σε κλαμπάκι της περιοχής, ο Μπάμπης είχε κρύψει μπουκάλι τεκίλα, θα τραγουδούσε μια ελαφρολαϊκή τραγουδίστρια θρύλος, από αυτές που προσκολλάς τον επιθετικό προσδιορισμό ‘εποχή της μαμάς’, και ήμασταν αποφασισμένοι να την κάνουμε νωρίς για τέκνο φάση και κάψιμο.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η πόση αλκοόλης που τα πόδια μου δεν κουνήθηκαν, υπολαμβάνω ότι ήταν η φωνή της που με μάγεψε. Μια φωνή σπασμένη, σε στιγμές βασανισμένη, καλλιεργημένη όσο τίποτα. Ήταν η φωνή μιας γυναίκας που δεν αναζητούσε πλέον τη λάμψη, είχε ανάγκη από τροφή για τα σωθικά. Το κοινό λιγοστό, παλιακό αλλά με τη χαρά του επαρχιώτη γκρούπι, το ευχαριστήθηκε. Λίγο αργότερα η Τζένη έκατσε παραδίπλα με παρέα και το αφεντικό.
Σηκώθηκα από τη θέση μου παραπαίοντας από τη ζαλάδα της κλεμμένης τεκίλας, καρφωμένος πάνω της, αποφασισμένος να μιλήσω στο ίνδαλμα της μαμάς, να της πω ότι ερωτεύτηκα, ο Άκης με ρώτησε ξέπνοα αν θα φεύγαμε, και άρχισα να περπατώ προς το μέρος της.
‘Συγγνώμη που διακόπτω την παρέα σας. Δεν ακούω ελληνικά’, της είπα τραυλίζοντας, ‘αλλά εξαιτίας σας από σήμερα θα αρχίσω να ψάχνω το γιατί τραγουδήθηκαν. Κυρία
Βάνου, είστε συγκλονιστική, σας ευχαριστώ’.
Με κοίταξε με το πιο γαλήνιο βλέμμα, ταπεινή, μια κυρία με σταθερή φωνή κρύσταλλο, όπως στο τραγούδι της, ξεστόμισε το πιο αιχμηρό πράγμα. ‘Δεν έκανα τίποτα, αγοράκι μου γλυκό, ερωτεύτηκα. Αυτό να κάνεις και συ μεγαλώνοντας, αυτό ψάξε. Εκεί είναι το λούσο, όχι στα φτιασίδια. Να έχεις ένα καλό βράδυ, με κάνεις χαρούμενη μέσα στον πόνο μου.’
Χτες το βράδυ ετοίμαζα αρχεία μουσικής για τα ταξίδια μου στην ξενιτιά και έβαλα μέσα και τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καθώς τις βρήκα στο πατρικό μου, το ξημέρωμα στον πρώτο καφέ έμαθα ότι μας άφησε. Δεν θα στεναχωρηθώ τόσο, έχω τη φωνή της στα ταξίδια μου, όποιος ερωτεύτηκε δεν λέει αντίο άλλωστε όταν πάει στα επόμενα.
