Πριν από 27 χρόνια προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς που έμελλε να αλλάξει την τηλεόραση μια για πάντα. Την εποχή του Beverly Hills και του Baywatch, το άγριο βλέμμα του Μπομπ μέσα από τον καθρέπτη, οι κραυγές της Λώρα Πάλμερ, ο υπνωτικός χορός στο κόκκινο δωμάτιο, σε αυτή την αλλόκοτη μέχρι και σήμερα μίξη σαπουνόπερας, φιλμ νουάρ και σουρεαλιστικού τρόμου, δεν έμοιαζαν με τίποτα από ό,τι είχε συνηθίσει ο αμερικανός τηλεθεατής. Και μπορεί σταδιακά το Twin Peaks να έχασε το κοινό του αλλά ο μύθος του συνέχισε να μαγεύει χτίζοντας μια ολοένα και μεγαλύτερη βάση θαυμαστών. Είναι πλέον φανερό ότι η επιρροή του twin peaks στην τηλεόραση που γνωρίζουμε σήμερα είναι ανυπολόγιστη.
Και αυτό γιατί το Twin Peaks πέρα από τις ιδιομορφίες της φιλμογραφίας του Λιντς, με το σουρεαλιστικό χιούμορ, την ατμοσφαιρική αφήγηση, τους εμμονικούς συμβολισμούς του, κατάφερε κάτι πιο σημαντικό, να καθηλώσει το τηλεοπτικό κοινό, σε μια σειρά που έπαιζε με κινηματογραφικούς σχεδόν όρους. Απέναντι στους γρήγορους τηλεοπτικούς ρυθμούς, τις συχνές αλλαγές αφηγηματικού κέντρου, τη στρωτή αφήγηση, οι Λίντς και Φροστ έχτισαν μια σειρά γύρω από ένα μόνο ερώτημα, την απάντηση στο οποίο δε βιάστηκαν να αποκαλύψουν. Φρόντισαν μάλιστα να εμπλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερους χαρακτήρες, γεγονότα, σύμβολα, μέχρι να δώσουν τελικά μια αμφιλεγόμενη, βίαιη, αναπάντεχη λύση που αποκαλύφθηκε όχι μέσα από τη λογική ή κάποιο εξαιρετικό συνειρμό ενός ευφυέστατου ντεντέκτιβ, αλλά μέσα από τη μαγεία τα όνειρα, τη μνήμη και τις αισθήσεις. Η σειρά φαίνεται να παίζει το παιχνίδι των ταινιών αστυνομικού μυστηρίου και των εφηβικών ρομάντζων χωρίς να φοβάται να βουτήξει στις πιο προφανείς κοινοτοπίες, αλλάζοντας παράλληλα τους κανόνες, με αλλόκοτους χαρακτήρες ατάκες, πλάνα, μουσικές να ξεπηδούν από το πουθενά, φαίνονται εντελώς αταίριαστα με την ιστορία , αχρείαστα για την πλοκή, υπενθυμίζουν όμως στο θεατή να μη παίρνει πολύ στα σοβαρά αυτό που βλέπει.
Η σειρά στο σύνολό της κατάφερε να χλευάσει και ταυτόχρονα αποθεώσει τις κοινοτοπίες της αμερικανικής επαρχίας, να δοξάσει και ταυτόχρονα κομματιάσει το αμερικάνικο όνειρο, τοποθετώντας τον τρόμο μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στην κυριολεξία να κρύβεται πίσω από τα κάγκελα του κρεβατιού, να εμφανίζεται στο καθιστικό όταν όλα είναι ήρεμα, να πηδάει πάνω από τον καναπέ μας. Έφτασε λοιπόν στο τελευταίο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου της, ένα συνδυασμό μιας 20λεπτης σχεδόν, ονειρικής σεκάνς στο κόκκινο δωμάτιο και απανωτών cliffhanger, αφήνοντας τους τηλεθεατές με μόνη παρηγοριά την υπόσχεση της Λώρα Πάλμερ: «Θα τα ξαναπούμε σε 25 χρόνια.»
Το 2017 λοιπόν ο Ντειβιντ Λιντς ( ο οποίος δεν είχε σκηνοθετήσει τίποτα από το Island Empire το 2006 ) εφοδιασμένος με carte blanche από τη Showtime επιστρέφει με 18 ακόμη επεισόδια σκηνοθετημένα από τον ίδιο και όσοι νόμιζαν ότι το σημερινό κοινό, το χορτασμένο από τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, ότι δύσκολα τα τηλεοπτικά νερά θα ταράσσονταν και πάλι από τον 71χρονο σκηνοθέτη, ότι πλέον είμαστε έτοιμοι για ό,τι ο Λιντς έχει να μας πει, αποδείχθηκε ότι ήταν βαθιά γελασμένοι.
Προς τιμήν του ο Λιντς δεν επέστρεψε απλά για να ικανοποιήσει τη νοσταλγία μας και να λύσει τις απορίες μας. Θα ήταν ίσως αρκετό να γεμίσει την οθόνη με κερασόπιτες και φλιτζάνια ζεστού καφέ, να αφήσει την Όντρεϊ Χορν να λικνίζεται με τα μάτια μισόκλειστα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Όμως η νέα σεζόν έχει κάτι από Lost Highway, Μπλε Βελούδο και Mulholland drive αντίθετα δε θυμίζει σε τίποτα ωστόσο το Twin Peaks. Το παλιό καστ υπάρχει μεν χρησιμοποιείται όμως με σύνεση, σπασμωδικά, με μικρές εμφανίσεις που δε μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Ακόμη και ο Ντέιλ Κούπερ, ο πιο αξιαγάπητος, πνευματώδης και φιλοσοφημένος πράκτορας του FBI που πέρασε ποτέ από τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη βρίσκεται μεν στο επίκεντρο αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον Κούπερ που ξέραμε. Η δράση πλέον ξεφεύγει από τη μικρή κοινότητα του Twin Peaks με τα τοπικά σκάνδαλα, τα μυστήρια και δολοπλοκίες της και εξελίσσεται σε περισσότερες τοποθεσίες, με ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να σταθούν η καθεμία αυτόνομα και παρουσιάζονται παράλληλα, με μια χαλαρή σύνδεση ανάμεσά τους.
Ο Λιντς εγκατέλειψε τα ζωηρά χρώματα, τη vintage αισθητική και την παιχνιδιάρικη μουσική των δύο πρώτων κύκλων και αφέθηκε να χαθεί στη white lodge, να παρασυρθεί ολοκληρωτικά από τη φαντασία του. Το νέο Twin Peaks πιο σκοτεινό, πιο βίαιο, πιο ακατανόητο, περιφρονεί τις ανάγκες του θεατή, πηδά από τον ένα ήρωα στον άλλο, εξελίσσεται αργά, αντί να δίνει απαντήσεις δημιουργεί συνεχώς καινούργια ερωτήματα. Ακόμη και εκείνες τις ελάχιστες τηλεοπτικές συμβάσεις που είχε δεχτεί να ακολουθήσει ο Λιντς εδώ τις απαρνιέται, εγκαταλείποντας και τον θεατή στη τύχη του, μόνο του να πασχίζει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ. Πλήθος νέων ιστοριών που είναι αμφίβολο αν μας παρουσιάζονται επειδή όντως θα παίξουν κάποιο ρόλο ή επειδή απλά οι δημιουργοί τις βρήκαν γοητευτικές και ήθελαν να κάνουν το κέφι τους. Σχεδόν σε κάθε επεισόδιο εμφανίζεται ένας καινούργιος ήρωας, ένα σύμβολο ένα όνομα που πρέπει να θυμόμαστε.
Και αν σε κάποιο σημείο φαίνεται η αφήγηση να αποκτά μια σταθερότητα και ο θεατής νιώθει έτοιμος να ενώσει τις τελίτσες, έρχεται ο Λιντς στο όγδοο επεισόδιο να απαρνηθεί ολοκληρωτικά όποιο αφηγηματικό κανόνα που είχε τυχόν αφήσει όρθιο. Εγκαταλείπει απότομα κάθε μία από τις ιστορίες του, για να κάνει μια αναδρομή στην πρώτη δοκιμή πυρηνικού όπλου στο New Mexico για να μας διηγηθεί τη γέννηση του κακού. Ακολουθούν καθαρόαιμες εξπρεσιονιστικές σκηνές, αγνής κινηματογραφικής ομορφιάς και αμόλυντου σουρεαλιστικού τρόμου που λήγουν με την άφιξη ενός ύποπτου μουτζουρωμένου άνδρα που οδηγεί στο θάνατο όποιο συναντά και ένα νεαρό κορίτσι που καταπίνει ένα άγνωστο ζώο-έντομο που μόλις γεννήθηκε στην ίδια ακτή.
Η κινηματογράφηση κυλά άλλοτε αρμονικά με προκλητική σχεδόν ηρεμία και άλλοτε με συνεχή stop motion και βίαια κατ, αμφισβητεί ό,τι τολμήσαμε να θεωρήσουμε δεδομένο, συγχέοντας το όνειρο με την πραγματικότητα το παρελθόν με το παρόν. Όλα αυτά σε μία σειρά που τόλμησε πριν από 25 χρόνια προκλητικά, ευθύτατα να αμφισβητήσει την απάντηση που η ίδια έδωσε στο κεντρικό και μοναδικό ίσως ερώτημα που έθεσε: Ποιος ( ή τι ) σκότωσε τη Λώρα Πάλμερ; Ο θεατής που πάντα είναι ενεργό πιόνι στο παιχνίδι που στήνει ο Λιντς, ας αποφασίσει ο ίδιος αν η αγριεμένη μορφή μέσα στον καθρέπτη είναι απλά ένα σύμβολο του κακού που φωλιάζει μέσα μας και καταδυναστεύει την ανθρώπινη γενιά, ή αν πρόκειται για ένα ύπουλο πνεύμα που ξεπήδησε από αόρατες πύλες και αρνείται να επιστρέψει. Γιατί το Twin Peaks μπορεί να μεταλλάχθηκε με τα χρόνια αλλά και τότε και τώρα διατηρεί αυτή τη μοναδική ικανότητα να μαγνητίζει τις αισθήσεις και να προκαλεί τη λογική, να αποκτά τελικά το νόημα που του δίνουμε, τη γοητεία που αντέχουμε και την ομορφιά που είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε.
