Για 3η συνεχόμενη χρονιά, το «Τσάι στη Σαχάρα», παρουσιάζει την κωμωδία των Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε «Το ελεύθερο ζευγάρι» σε ένα σκηνοθετικά ανατρεπτικό ανέβασμα, με πολλές καινοτομίες, συμμετοχή θεατών και μουσικές παρεμβάσεις!
Η παράσταση που χάρισε άφθονο γέλιο τις δύο προηγούμενες, και συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα για 3η χρονιά, με πολλά συνεχή χειροκροτήματα από τους ενθουσιώδεις θεατές που γέμιζαν κάθε βράδυ το «Τσάι στη Σαχάρα», και σε συνέχεια της θερμής ανταπόκρισης του κοινού της Θεσσαλονίκης, ανηφορίζει για 2η φορά στην συμπρωτεύουσα, από τις 13 Φεβρουαρίου και για λίγες μόνο παραστάσεις
στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Αθήναιον!
Συνομιλήσαμε με τον Γιώργο Κοντοπόδη λίγο πριν την έναρξη της παράστασης για τον ίδιο, το έργο, την δουλειά του ηθοποιού, τα σχέδια του και τον έρωτα!
Το Ελεύθερο Ζευγάρι συνεχίζει για τρίτη χρονιά στο θέατρο Τσάι στη Σαχάρα και ανεβαίνει για δεύτερη φορά Θεσσαλονίκη. Ποιος νομίζετε είναι ο λόγος επιτυχίας της συγκεκριμένης παράστασης;
Η συγκεκριμένη παράσταση έχει μια τύχη, αγαπήθηκε απ το κοινό από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε, κάτι που σε μένα τουλάχιστον συμβαίνει για πρώτη φορά. Το γιατί και το πώς, είναι απαντήσεις που δε ξέρω κατά πόσο μπορώ να δώσω. Μακάρι να μπορούσα… σ' αυτή τη περίπτωση θα είχα στα χέρια μου τη συνταγή επιτυχίας και θα ήξερα ποιο έργο θα αρέσει και ποιο όχι. Στην περίπτωση του ''Ελεύθερου ζευγαριού'' νομίζω έγινε αυτό το μαγικό κλίκ που συμβαίνει ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία. Ταυτίστηκαν ίσως οι ανάσες μας με αυτές των θεατών, όσο θεωρητικό και να ακούγεται. Αν πρέπει απαραίτητα να πω κάτι είναι πως η συγκεκριμένη παράσταση, λόγω της διάδρασης (στοιχείο που έχει προσθέσει ο σκηνοθέτης) ευνοεί ακόμη περισσότερο την επαφή με τον κόσμο. Αυτό πιστεύω πως στάλθηκε ένα μεγάλο συν της παράστασης, αφού πλέον μαθεύτηκε. Από κει και πέρα σίγουρα το όνομα του συγγραφέα παίζει ρόλο. Ο Ντάριο Φο ήταν, είναι και θα είναι μια διαχρονική αξία. Και τέλος φυσικά…η μαγική λέξη. Κωμωδία. Όσο και αν οι ηθοποιοί έχουμε μια φυσική ροπή στο δράμα, και να το παίζουμε και να το ζούμε, είναι νομίζω ξεκάθαρο πως ο κόσμος επιθυμεί να γελάσει, να γελάσει και να γελάσει. Χωρίς να αναφέρω τις παραμέτρους των δύσκολων καιρών που ζούμε, πρώτον γιατί νομίζω έχουν γίνει μια '' βολική '' καραμέλα και δεύτερον γιατί είτε αναφερόμαστε σ αυτούς είτε όχι…τους ζούμε. Γέλιο λοιπόν, το αιώνιο αντίδοτο σε όλα τα δεινά. Και πιστέψτε με…έχουμε κάνει πολλούς θεατές να γελάσουν τα τρία αυτά χρόνια.
Όσον αφορά στη Θεσσαλονίκη…απλά αγαπημένη πόλη, που αφού μας δέχτηκε με χαρά πέρυσι, εννοείται ζητάμε ευκαιρία να ξαναέρθουμε και ελπίζουμε να περάσουμε και φέτος καλά.
Πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όνειρα του ηθοποιού; Πόσο επιδρά η σημερινή κρίση στο επάγγελμά σας;
Κατ' αρχάς χαίρομαι που το χαρακτηρίζετε επάγγελμα, καθώς κατά καιρούς έχω ακούσει να αποκαλούν τη δουλειά μου ''λειτούργημα, μέσο ψυχοθεραπείας,ακόμη και χόμπι''.Το να είσαι ηθοποιός είναι μια δουλειά, απ' την οποία ζούμε (αν είμαστε τυχεροί), όπως ακριβώς κάνουν όλοι οι άνθρωποι απ' τη δουλειά τους, με τη διαφορά πως οι ηθοποιοί μένουν άνεργοι κάθε 6 μήνες. Θεωρώ πως ο βαθμός επίδρασης της κρίσης είναι ακριβώς ο ίδιος με τα υπόλοιπα επαγγέλματα, απλά λόγω της έννοιας της προβολής που εμπεριέχει η δική μας δουλειά, αυτό μεγεθύνεται και φαίνεται στα μάτια του κόσμο διαφορετικό. Όσο για τα όνειρα…ναι εκεί διαφοροποιούμαστε πολλοί από άλλους επαγγελματίες, μα όχι από άλλους ''ονειροπόλους'' ή και ''ονειροπαρμένους''. Τα όνειρα για μένα δεν έχουν σύνορα και όρια. Φτάνουν μέχρι το άπειρο. Άλλωστε χωρίς αυτά, οι άνθρωποι (και όχι μόνο οι ηθοποιοί) δεν έχουν μέλλον… τόσο απλά. Και άλλωστε…το να ονειρεύεται κανείς…είναι τζάμπα. Μοναδική παγίδα, μη μπερδέψουμε τα όνειρα με τη πραγματικότητα… κάτι το οποίο συζητώ αυτή τη περίοδο με το ψυχολόγο μου!
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με το κοινό; Με τι συναισθήματα φεύγει ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης;
Το γεγονός, ότι σε αρκετά σημεία του έργου καλούμαστε, μέσω του ρόλου, να κατέβουμε στη πλατεία και να συνδιαλαγούμε με το κοινό είναι ένα στοιχείο που μας φέρνει πολύ κοντά στους θεατές. Στην αρχή, στις πρόβες όσο και στις πρώτες παραστάσεις ήταν κάτι που με τρόμαζε… τώρα πια περιμένω εναγωνίως να φτάσει η στιγμή που θα κατέβω στη πλατεία. Χωρίς να λέω πως δεν έχουν τύχει μέρες που οι θεατές που επιλέγουμε να προσεγγίσουμε (καθώς δε μιλάμε με όλους) δεν είναι δεκτικοί σε κάτι τέτοιο, τις περισσότερες φορές είναι απλά απολαυστικό. Απολαυστικό είναι και να μην είναι κάποιος δεκτικός και να τον καταφέρεις στο τέλος να σου πει τα εσώψυχα του, στοίχημα που βάζω συχνά με τον εαυτό μου. Είναι η στιγμή που η όποια ευχάριστη ατμόσφαιρα έχει ήδη δημιουργηθεί, κορυφώνεται καθώς ''βάζουμε τους θεατές μέσα στο έργο'' , γίνονται μέρος της παράστασης και πλέον δε παρακολουθούν αλλά '' παίζουν '' μαζί μας. Φυσικά από κει και πέρα η παράσταση απογειώνεται και θεωρώ γι αυτό φεύγουν όλοι με το συναίσθημα της χαράς , χαμογελώντας. Είναι σημαντικό να κάνεις τους άλλους να χαμογελάνε , όταν σε σκέφτονται… οι μεγαλύτεροι έρωτες έχουν στηριχθεί σ αυτό το χαμόγελο…και το θέατρο έρωτας είναι.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή πάνω στη σκηνή; (απρόοπτο περιστατικό)
Μια μέρα, πέρυσι, λόγω προβλήματος της τάσης του ρεύματος τη συγκεκριμένη μέρα, μπλόκαρε η κονσόλα του ήχου εν μέσω παράστασης, συγκεκριμένα δέκα περίπου λεπτά, αφού είχαμε ξεκινήσει. Η παράσταση έχει πληθώρα μουσικών ιντερμέτζο, οπότε καταλαβαίνετε πως ήταν κάτι που , αφού αντιληφθήκαμε πως και γιατί συνέβη, έπρεπε απλά να υπερσκελίσουμε δεδομένου πως δε γινόταν να φτιαχτεί εκείνη τη στιγμή. Το γεγονός ότι κανείς απ τους δυο μας δε μπορούσε να φύγει απ τη σκηνή, ώστε να συνεννοηθεί με τον ηλεκτρολόγο έκανε το όλο συμβάν ακόμη πιο δύσκολο. Νομίζω είναι ακόμη χαραγμένο στη μνήμη μου το βλέμμα του πανικού με το οποίο κοιτιόμασταν με τη ''σύζυγο'' κάθε φορά που πλησίαζε η ώρα μουσικού κομματιού, είναι όμως και απ τις ημέρες που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει επαφή των ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Αυτό που τελικά έμεινε (το πρόβλημα αποκαταστάθηκε στο διάλειμμα) ήταν ότι οι θεατές δεν ενοχλήθηκαν καθόλου και εμείς οι δύο κάναμε μια, ίσως, από τις καλύτερες μας παραστάσεις. Μια από εκείνες τις μέρες που μου επιβεβαίωσε πως το παν είναι αυτή η λέξη. Επαφή…τόσο στη σκηνή…όσο τελικά και στη ζωή μας.
Το συγκεκριμένο έργο μιλά για έρωτα, απιστία, συζυγικά προβλήματα. Είναι τελικά, ο έρωτας η πιο μεγάλη υπέρβαση;
Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Απλά καλό είναι να μη μπερδεύουμε την υπέρβαση με την ανοχή. Όταν αποφασίζουμε να δώσουμε τον εαυτό μας σε κάποιο άλλο άνθρωπο, είναι δεδομένο πως πρέπει να τον υπερβούμε, να τον εξωραΐσουμε ίσως, κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς ο έρωτας μας βγάζει τη θετική μας πλευρά (αν είμαστε τυχεροί), αλλά σε καμία περίπτωση να υπερβούμε τις ηθικές μας αξίες, να κάνουμε εκπτώσεις στα πιστεύω και τα θέλω μας. Οι ήρωες του έργου μας πέφτουν σ αυτή τη παγίδα και γι αυτό οδηγούνται στο παράξενο για κωμωδία φινάλε του έργου. Βέβαια θεωρώ πως όλοι κατά καιρούς πέφτουμε σ αυτή τη παγίδα, καθώς μερικές φορές ερωτευόμαστε τον έρωτα και όχι το πρόσωπο…αλλά αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής… και όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι για του ανθρώπους. Πόνος, λύπη, στενοχώρια μα και χαρά, αγάπη, έρωτας….
Συμπληρώστε μου μια σύντομη περιγραφή για εσάς.
«Είμαι ο Γιώργης Κοντοπόδης και είμαι καλά ή τουλάχιστον έτσι διατείνομαι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Κρήτη από δύο γονείς που με λατρεύουν και με στηρίζουν σε ο,τι κάνω στη ζωή μου, που με δίδαξαν πράγματα, τα οποία προσπαθώ να χω ως άξονες της ζωής μου ( άσχετα αν δε το καταφέρνω πάντα ). Δηλώνω ηθοποιός χωρίς περιθώρια σκέψης και αμφισβήτησης. Χαμογελάω όποτε παίρνω στα χέρια μου ένα νέο κείμενο θεατρικού έργου, ανασαίνω πιο καθαρά πάνω στη σκηνή. Ανασφαλής, αγοραφοβικός και υπηρέτης των παθών μου. Αγαπώ, ερωτεύομαι, φωνάζω, πονάω, λυπάμαι, χαίρομαι όλα στον υπερθετικό βαθμό και το χειρότερο….το απολαμβάνω…Προσπαθώ μέρα με τη μέρα να διορθώνω τα ''κακώς έχοντα'' κείμενα του εαυτού μου και να γίνομαι καλύτερος τόσο στη καθημερινότητα όσο και στη δουλειά μου. Θα θελα πολύ κάποια μέρα να μπορώ να πω πως υπάρχω και πραγματώνω τα θέλω μου χωρίς να στενοχωρώ ή και να πληγώνω τους γύρω μου και κοιτώντας πίσω και γύρω μου να βλέπω πως όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν και είναι στη ζωή μου είναι χαρούμενοι και χαμογελάνε, κάθε φορά που με σκέφτονται…όσο για τη δουλειά μου…απλά είναι λόγος για να ανασαίνω. Το χα ξεχάσει το τελευταίο καιρό μα ευτυχώς το θέατρο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για όσους ανθρώπους το αγαπάνε και το χουν ανάγκη…και το ωραιότερο…δε τους απατά ποτέ!
****
Μια θεότρελη κωμωδία με πολύ γέλιο και απρόοπτη εξέλιξη, μια παράσταση γεμάτη συγκινήσεις και σκηνές βγαλμένες από την καθημερινή ζωή.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Φίλι Μαρσώ, Γιώργης Κοντοπόδης
Σκηνοθεσία – Μουσική επένδυση: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Απόδοση κειμένου – Προσαρμογή: Γιώργης Κοντοπόδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Καραγκούνη
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (με διάλειμμα)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από τo Σάββατο 13 έως και την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου. Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:30 & στις 21:00, Κυριακή στις 20:00.
Τιμή εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων).
