“Πάγωσε όλη η πόλη απάνω στο στήθος,
ζέστανε τα χέρια μου να λιώσει το μίσος.”
Επιθεωρώντας τα συντρίμμια που άφησε η
έκρηξη, η οποία σημειώθηκε λίγα λεπτά πριν τις 6 το πρωί της περασμένης
Πέμπτης, έξω από το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας, στο κέντρο της Αθήνας.
Κίνηση
πρώτη, κλέβεις ένα αυτοκίνητο. Όχι ένα ακριβό αυτοκίνητο αλλά ένα ταπεινό Nissan Sunny για να
μην τραβάει την προσοχή. Δεν έχει σημασία αν αυτό ανήκει σε έναν άνθρωπο που το
χρειάζεται για να πάει στην δουλειά του το επόμενο πρωί, αν χρειαστεί να πάει
με αυτό την εγκυμονούσα γυναίκα του στο νοσοκομείο, αν είναι συναισθηματικά
δεμένος με το όχημά του, αν έχει στο ντουλαπάκι του τα αγαπημένα του δισκάκια
για να ακούει στις διαδρομές του. Όχι, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες, «είμαστε σε πόλεμο», ακούς να
ουρλιάζουν, και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.
Κίνηση
δεύτερη, φορτώνεις το κλεμμένο αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά. Οδηγάς και
ξέρεις ότι το παραμικρό λάθος, ένα τρακάρισμα στην επόμενη στροφή, μπορεί να
οδηγήσει σε μακελειό. Βλέπεις από το καθρεφτάκι σου τα πρόσωπα των διπλανών
οδηγών, χαρούμενα ζευγάρια που επιστρέφουν από την μπαρότσαρκά τους, παρέες
πιτσιρικάδων που γκαζώνουν για να νικήσουν τη νυχτερινή τους πλήξη,
μεροκαματιάρηδες που ξεκινούν αχάραγα για την δουλειά τους, μια καθαρίστρια που
έχει να μεγαλώσει, μόνη της, δύο αγοράκια. Αδιαφορείς, «παράπλευρες απώλειες».
Κίνηση
τρίτη, παρκάρεις την παγίδα θανάτου σου και προγραμματίζεις την έκρηξη. Την
αφήνεις και τρέχεις για να γλιτώσεις την ζωούλα σου. Σε παρατηρούν δύο
σεκιουριτάδες-νυχτοφύλακες, τους κόβεις με την άκρη του ματιού σου, μέσα σου
ξέρεις – αποδέχεσαι – ότι μπορεί και να τους έχεις ήδη σκοτώσει. Στα νομικά το
λένε “ενδεχόμενο δόλο”, γνωρίζεις ότι με αυτό που κάνεις μπορεί να σκοτώσεις
οποιονδήποτε τύχει να περνάει. «Ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα», σκέφτεσαι, τηλεφωνείς στα M.M.E. για να νιώσεις ότι
έκανες το καθήκον σου και πας για ύπνο.
Ανοιξιάτικη ερωτική εξομολόγηση γραμμένη στο
πεζούλι της παραλίας, στο Φάληρο, το παλιό.
Τον τελευταίο
δίσκο του, την Αντήχηση (2013), ο Κωνσταντίνος Βήτα τον παρομοιάζει
με ένα γράμμα, ένα e-mail που στέλνεις σε έναν φίλο σου προσπαθώντας να του
εξηγήσεις πώς περνάς αυτόν τον καιρό. Οι στίχοι του διαποτίζονται από την
κοινωνική πραγματικότητα, η μουσική του υπακούει σε έναν ρυθμό θλιμμένο και
ταυτόχρονα παρηγορητικό. Το τραγούδι «Ένδεια» ξεχωρίζει για την ποιητικότητα
μίας έννοιας που χαρακτηρίζει την εποχή που διανύουμε. Ένδεια υλικών αγαθών,
ένδεια πνευματικότητας, ηθική φτώχεια.
Η
βόμβα των τρομοκρατών σκόρπισε τελικά το φονικό της κύμα στις 6 το πρωί της
Πέμπτης που μας πέρασε, χωρίς, ευτυχώς, να υπάρξουν θύματα, καθαρά από τύχη. Η
ένδεια των ιδεών τους φαίνεται από τις ίδιες τους τις πρακτικές. Ένας κρότος
κούφιος που έχει ήδη ξεχαστεί, σε μία πολύπαθη πόλη που, επιτέλους, διεκδικεί
το δικαίωμά της στην κανονικότητα. Οι τζαμαρίες που θρυμματίστηκαν θα
αντικατασταθούν, τα πεζοδρόμια θα καθαριστούν και ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου,
ανακουφισμένος που το αμαξάκι του δεν έγινε τελικά φονικό όπλο, θα ψάξει για
ένα καινούργιο.
Ο
κρότος, που ξύπνησε πολλούς από εμάς, δεν ήταν παρά η έκρηξη ενός άρρωστου
«Εγώ» που δίνει φανταστικές μάχες με, όμως, πραγματικά θύματα. Θύμα θα μπορούσε
να είναι και ο «Κωστής», αν τύχαινε και περνούσε από την οδό Αμερικής στις 6 το
πρωί ή και ο κάθε Κωστής, που κάποια του αφιέρωσε το δικό της «σ’αγαπώ» σ’ένα
παραθαλάσσιο πεζούλι.
“Τώρα που κάθε μέρα λάμπει σαν μάχη
και όλοι αναρωτιούνται αν έφταιξαν σε κάτι”.
*Ο Νίκος Δασκαλάκης παρουσιάζει κάθε
Τετάρτη, 22:00-00:00, την ραδιοφωνική εκπομπή “A Hard Day’s Night” στο Amagi Radio (http://www.amagiradio.com).
