Η
δεκαετία του 1970 για την κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ξεκίνησε με
έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, λόγω πληθώρας σκανδάλων, όπως το Watergate και του πολέμου στο Βιετνάμ. Έτσι, η
αντίδραση της κοινωνίας ήταν η δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών
οργανώσεων από διάφορες ομάδες, όπως
γυναίκες, αφροαμερικάνοι και ομοφυλόφιλοι. Η δεκαετία του 1980 ήταν περισσότερο
μια επιστροφή στον συντηρητικό και φαινομενικά απλούστερο τρόπο ζωής. Σε αυτό
έπαιξε ρόλο και η οκταετής θητεία του RonaldReagan ως προέδρου των ΗΠΑ, καθώς τότε
υπήρχε αυστηρός συντηρητισμός και ψυχρές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση.
Για το είδος του θρίλερ η δεκαετία
του 1970 ξεκινάει με ένα κύκλο ταινιών που έχουν ως στόχο να προσελκύσουν το
κοινό των αφροαμερικάνων, τις ταινίες «blaxploitaition». Επίσης σε αυτή τη δεκαετία,
αρχίζει η συνδιαλλαγή του θρίλερ με τις κλασικές συμβάσεις του και η άρνηση ή η
διακωμώδηση τους. Έτσι, εμφανίζονται ακόμη και ταινίες που παρωδούν τα
παραδοσιακά σημασιολογικά στοιχεία του θρίλερ με παραδείγματα όπως το Young Frankenstein (Brooks, 1974) και το The Rocky Horror Picture Show (Sharman, 1975).
Το 1978 υπήρξε μια χρονιά-σταθμός
για το είδος καθώς βγήκε στις αίθουσες η ταινία Halloween (Carpenter, 1978). Η ταινία ήταν χαμηλού
προϋπολογισμού, καθώς κόστισε μόνο 340.000 δολάρια, και έγινε μια από τα πιο
κερδοφόρα sleepers (ταινίες που έχουν μεγάλη επιτυχία χωρίς να έχει προβλεφθεί)
στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πλοκή διαδραματίζεται τη νύχτα του Halloween (31 Οκτωβρίου), όπου ένας ψυχικά
ασθενής δολοφόνος επιστρέφει στην πόλη του και σκοτώνει εφήβους. To Halloween εισήγαγε τον όρο slasher σε ένα υποείδος που έγινε γνωστό με
αυτό και υπάρχει έως και σήμερα.
Καταρχάς, το Halloween έχει πολλές αναφορές στο Psycho. Μία από αυτές, που λειτουργεί ως
φόρος τιμής, είναι το ότι ο γιατρός έχει το ίδιο όνομα με τον εραστή της Marion, πρωταγωνίστριας του Psycho, του Sam Loomis. Βέβαια, αν αναλύσουμε την επιλογή
των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους ρόλους, θα βρούμε και άλλη σύνδεση με το Psycho, καθώς η Jamie Lee Curtis που πρωταγωνιστεί στο Halloween είναι η κόρη της Janet Leigh που υποδύεται την Marion. Αυτές οι αναφορές δεν είναι τυχαίες
καθώς ο Carpenter, σκηνοθέτης του Halloween, παραμένοντας αφοσιωμένος στα
Χολιγουντιανά είδη, ήταν θαυμαστής της δουλειάς του Hitchcock.
Η ταινία προσέδωσε ένα νέο στοιχείο,
που πολλές μεταγενέστερες ταινίες του είδους το ακολούθησαν, αυτό του
υποκειμενικού πλάνου του δολοφόνου. Όλη η αρχική σεκάνς, η οποία διαρκεί
περίπου τέσσερα λεπτά, είναι κινηματογραφημένη ως ένα υποκειμενικό μονοπλάνο
από την μεριά του Michael. Το πρόσωπό του φαίνεται μόνο στο τέλος όπου καταφθάνουν οι
γονείς του και η αστυνομία. Αυτή η υποκειμενική ματιά του δολοφόνου συναντάται
και καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Βέβαια οι κριτικοί κατηγόρησαν αυτή την
τεχνική διότι υποτίθεται ότι καλεί το κοινό να ταυτιστεί με τον δολοφόνο, ο
οποίος τιμωρεί τις σεξουαλικώς απελευθερωμένες γυναίκες. Η σεξουαλική
απελευθέρωση και η «τιμωρία» αυτής υπάρχει στο είδος και μπορεί να εντοπισθεί
εύκολα και στο Halloween. Οι φίλες της Laurie, οι οποίες έρχονται σε επαφή με τα
αγόρια τους, καταλήγουν να σφαγιαστούν από τον δολοφόνο, ενώ η ίδια η Laurie προσέχοντας τα παιδιά ως babysitter (ένας ρόλος ο οποίος προωθεί τη
μητρότητα και την παρθενία) τελικά γλυτώνει.
Το Halloween
είναι μια ταινία η οποία έχει ως κύριους πρωταγωνιστές εφήβους. Αυτό οφείλεται
στην νοοτροπία των στούντιο για το νεανικό κοινό και το μεγάλο μερίδιο που
καταλαμβάνει στους θεατές. Το ίδιο μοτίβο ακολούθησαν και πολλές άλλες ταινίες slasher, όπως το Friday the 13th (Cunningham, 1980) και το A Nightmare on Elm Street (Craven, 1984).
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970
και τη δεκαετία του 1980 έκανε την εμφάνισή του και ένα ακόμη υποείδος του
θρίλερ, αυτό των splatter. Splatter είναι οι ταινίες στις οποίες δίνεται έμφαση στην
αναπαράσταση βασανιστηρίων και ανθρώπινων διαμελισμών με βάρβαρο τρόπο. Η
ταινία που έθεσε τις βάσεις σε αυτό το υποείδος είναι η Phantasm (Coscarelli, 1979) με τις Maniac (Lustig, 1980) και The Thing (Carpenter, 1982) να ακολουθούν. Όπως είναι
λογικό, αυτό το υποείδος απαιτεί καλά ειδικά εφέ και εξειδικευμένο τμήμα
μακιγιάζ για την καλύτερη απόδοση του θεματικού της κέντρου.
Τέλος, από τα μέσα της δεκαετίας του
1980 υπήρξε μια άνθηση του κύκλου ταινιών με βαμπίρ. Τέτοιεςταινίεςείναιοι The Hunger (Scott, 1983), Near Dark (Bigelow, 1987) και The Lost Boys (Schumacher,
1987). Μια θεωρία
για την αύξηση ταινιών βαμπίρ είναι ότι σχετίζεται με την εξάπλωση του AIDS. Τα βαμπίρ λειτουργούν ως μια
μεταφορά για πολλές έννοιες, όπως η σεξουαλική ταυτότητα και η σεξουαλική επιθυμία,
και σαν θεματικό κέντρο υπάρχει η ανταλλαγή αίματος/σωματικών υγρών. Έτσι η
κοινωνία βρήκε μια πολιτισμική έκφραση για τη μάστιγα που την ταλάνιζε εκείνη
την περίοδο.
