Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή του είδους του θρίλερ και μπαίνοντας στη δεκαετία του του 1960, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τα στούντιο είχαν μεγάλη πτώση εκείνη την περίοδο και έτσι προσπαθούσαν να μειώσουν τους προϋπολογισμούς των ταινιών.
Ο Hitchcock ξεκινάει την παραγωγή του Psycho (Hitchcock, 1960) με μόνο οκτακόσιες χιλιάδες δολάρια και με αυτή την ταινία, το είδος του θρίλερ παίρνει άλλη τροπή. Η ιστορία πραγματεύεται τη φυγή της Marion (Janet Leigh) με κάποια κλοπιμαία στην κατοχή της και τη μετέπειτα δολοφονία της από τη μητέρα του Norman, του ιδιοκτήτη ενός μοτέλ, όπου και θέλησε να περάσει τη νύχτα.
Στο τέλος αποκαλύπτεται ότι ο Norman έχει διπλή προσωπικότητα και ότι τελικά ο ίδιος έκανε τη δολοφονία. Οι αισθητικές του επιλογές είναι επηρεασμένες από τον Γερμανικό Εξπρεσιονισμό, κάτι που είναι φυσικό γιατί ο Hitchcock προέρχεται από την Ευρώπη και είχε δουλέψει σε γερμανικές ταινίες.
Η πιο διάσημη σκηνή της ταινίας, αυτή του φόνου, είναι μια βίαιη σκηνή, η οποία
κρατάει σαράντα δευτερόλεπτα και έχει εβδομήντα διαφορετικές θέσεις της κάμερας.
Το γρήγορο μοντάζ βοηθάει στη χειραγώγηση του κοινού και στην όξυνση του φόβου
του.
Ο Hitchcock
αναφέρει ότι είναι η πιο βίαιη σκηνή της ταινίας και ύστερα από αυτή φτάνει
μόνο η ανάμνησή της για να γεμίσει με αγωνία τις επόμενες σκηνές. Ο θάνατος του
γυναικείου χαρακτήρα επέρχεται αμέσως μετά το φλερτ και την εμφάνισή της με τα
εσώρουχα.
Το Psycho είναι από τις πρώτες
ταινίες που εισήγαγε την ενοχή για τις σαρκικές απολαύσεις και την τιμωρία του
χαρακτήρα που υποκύπτει σε αυτές. Ρόλο έπαιξε φυσικά και το θέμα της ταινίας,
το οποίο αναπτύσσεται γύρω από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τη σεξουαλική
καταπίεση στο ασυνείδητο ή στην, κατά τον Freud, προβληματική αρχική καταπίεση.
Επίσης πρέπει να ληφθεί υπόψη και η καθολική εκπαίδευση και ο συντηρητισμός του
ίδιου του σκηνοθέτη.Ο Altan Loker έχει αναπτύξει μια θεωρία γύρω από το σεξ και την αναπαράσταση του στις ταινίες θρίλερ. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η επιθυμία του ανθρώπου για σεξ μπορεί να αποτελέσει σινεματική εμπειρία, γιατί ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί καλύτερα με τον χαρακτήρα την ώρα που φλερτάρει, σε αντίθεση με ένα χαρακτήρα που τρώει γιατί ξέρει ότι αυτό το φαγητό δεν μπορεί να το μοιραστεί.
Αν όμως το ζευγάρι ενωθεί,
ο θεατής θα καταλάβει ότι αυτό που ζει είναι απλώς μια μυθοπλασία γιατί δεν θα
νοιώσει αυτό που νοιώθουν οι πρωταγωνιστές. Αυτή η θεωρία δίνει μια εξήγηση στο
γιατί τα ζευγάρια που κάνουν έρωτα εντός κάδρου δεν έχουν καλή κατάληξη ενώ το
πρωταγωνιστικό ζευγάρι ανταπεξέρχεται σε όλες τις δυσκολίες και η ένωση τους
υπαινίσσεται ύστερα από το τελικό fade out.
Στο Psycho η Marion πεθαίνει ύστερα από μια σεξουαλική επιθυμία της, και ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία ξεκινάει με αυτήν και τον εραστή της σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αυτή η τιμωρία της σεξουαλικής δραστηριότητας, ιδίως στους γυναικείους χαρακτήρες, θα
συνεχιστεί στο είδος του θρίλερ και στις επόμενες δεκαετίες.
Εκτός από το Psycho και μία άλλη ταινία του Hitchcock σημαδεύει την δεκαετία του 1960, το The Birds (Hitchcock, 1963). Το κακό σε αυτή
την ταινία παίρνει τη μορφή της φύσης που εκδικείται και αφήνει το τέλος
ανοιχτό χωρίς κάθαρση, μιας και τα πουλιά έχουν καταλάβει όλη την πόλη και οι
άνθρωποι φεύγουν κυνηγημένοι. Βέβαια, από μια άλλη οπτική γωνία, μιας και η
κάθε ταινία εκφράζει την εποχή της, το The Birds είναι μια αλληγορία πυρηνικής βόμβας και των επιπτώσεων της. Στο τέλος της ταινίας, όταν πια τα πουλιά έχουν περικυκλώσει το σπίτι, οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι μη μπορώντας να κάνουν κάτι, σαν να ήταν σε ένα πυρηνικό καταφύγιο.
Προς το τέλος της δεκαετίας, μια ακόμη ταινία θα επισφραγίσει την αλλαγή που
συντελείται στο είδος, το Rosemary’s Baby (Polanski, 1968). Η ταινία διαπραγματεύεται τη γέννηση του αντίχριστου από την ομώνυμη
ηρωίδα, ενσαρκωμένη από τη Mia Farrow. Η ταινία επικαλείται χριστιανικά ήθη και
φόβους, οι οποίοι είναι εμποτισμένοι στη σύγχρονη δυτική κοινωνία και μέσω
αυτών φοβίζει το κοινό για μια μεταφυσική, αλλά συνάμα πιθανή τροπή των
πραγμάτων.
Η δεκαετία του 1960 ήταν σημαντική για το είδος του θρίλερ, γιατί επήλθαν αλλαγές
στα στοιχεία του, όπως η ενσάρκωση του κακού και ο χώρος που διαδραματίζεται η
ιστορία, τα οποία ανανέωσαν το είδος και έθεσαν τις βάσεις για νέους κύκλους
ταινιών του είδους στις επόμενες δεκαετίες.
