Το κινηματογραφικό είδος του θρίλερ αποτελεί αγαπημένο
κομμάτι του κοινού και έχει μεγάλη ιστορία που ξεκινάει σχεδόν από τη γέννηση
του κινηματογραφικού μέσου. Οι ταινίες θρίλερ ξεκίνησαν επηρεασμένες από τη γοτθική
λογοτεχνία του 19ου αιώνα.
Η γοτθική λογοτεχνία εμφανίστηκε στην
Αγγλία και είχε ως κύριο θέμα ιστορίες τρόμου, μυστηρίου και μεταφυσικού και ονομάσθηκε
έτσι λόγω του χώρου που ήταν τοποθετημένη η δράση, κυρίως κάστρα, πύργοι και
μεσαιωνικά κτίσματα.
Από τη γοτθική λογοτεχνία βγήκαν και τα τρία κινηματογραφικά αρχέτυπα των ταινιών θρίλερ: ο Frankenstein, ο Δράκουλας και ο Dr. Jekyll & Mr. Hyde.
Ο Frankenstein αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση και τις συνέπειες αυτής, ο Dr. Jekyll & Mr. Hyde το σκοτεινό alterego του ανθρώπου και ο Δράκουλας το μεταφυσικό το οποίο είναι και σεξουαλικά φορτισμένο λόγω του θέματος του (το ον που αποπλανεί παρθένες, το βράδυ στην κρεβατοκάμαρα τους). Έτσι, κάθε ταινία θρίλερ προσαρμόζεται και εντάσσει στοιχεία ενός, ή και περισσοτέρων, από αυτά τα αρχέτυπα μέσα στις αφηγήσεις του.
Οι πρώτες απόπειρες για δημιουργία
ταινιών θρίλερ μπορούν να θεωρηθούν αυτές των Nickelodeon. Υπήρχαν κάποιες απόπειρες οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν θρίλερ, όπως η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του
Frankenstein(Dawley, 1910) από την Εταιρία Edison. Παρόλα αυτά, το είδος δεν υπήρχε
ακόμη ως σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το είδος
ουσιαστικά ξεκινάει με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, περίπου το 1920, που
αποτελεί σημαντικό προοιωνό του σημερινού θρίλερ. Η άρνηση των γερμανών να
προσαρμοστούν στην ιδέα ότι το όνειρο για την αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει και
η άθλια οικονομική και κοινωνική κατάσταση του κράτους βοήθησαν στην ανάπτυξη
του μυστικισμού και της μαγείας καθώς ο θάνατος βασίλευε.
Ο εξπρεσιονισμός ξεκίνησε από τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία και έπειτα η έμφυτη κλίση των Γερμανών προς το κιαραροσκούρο και τις σκιές βρήκαν την ιδεώδη καλλιτεχνική τους
έκφραση στον κινηματογράφο. Τα χαρακτηριστικά των ταινιών αυτών ήταν οι έντονες
αντιθέσεις σκιάς-φωτός, οι έντονες γραμμές εντός κάδρου που δημιουργούσαν
αντιθέσεις, τα στιλιζαρισμένα σκηνικά και οι λοξές γωνίες λήψης. Η πρώτη ταινία
του εξπρεσιονισμού θεωρείται η The Cabinet of Dr. Caligari (Wiene, 1920). Τα θέματα των ταινιών του γερμανικού εξπρεσιονισμού ήταν προσανατολισμένα προς το μακάβριο φόβο του
θανάτου και του μεταφυσικού με φαντάσματα, τερατόμορφους, παράφρονες και
βρικόλακες σε πρώτο αφηγηματικό πλάνο.
Τη δεκαετία του 1930, το είδος του
θρίλερ εισέρχεται στο κλασικό στάδιο, περίοδος που επηρεάστηκε πολύ από το
οικονομικό Κραχ του 1929 και την άφιξη του ήχου. Οι ταινίες θρίλερ πια έχουν
κάποια κοινά στοιχεία, όπως το διαβολικό πρόσωπο, ο κλειστοφοβικός και
σκοτεινός χώρος και η μάχη του καλού με το κακό, κάτι που τις κάνει ικανές να μπορούν
να αναγνωριστούν ως ξεχωριστό είδος τόσο από τους δημιουργούς τους όσο κι από
το κοινό. Ακόμη και η κινηματογράφηση τους έχει κοινά στοιχεία με σκοτεινές εικόνες
γεμάτες αντιθέσεις, παραφορτωμένα χρώματα με κυρίαρχη τη μπλε απόχρωση,
παράξενες γωνίες λήψης και ρεαλιστική ή υπαινικτική χρήση του ήχου.
Η Universal είναι το κυριότερο στούντιο
που θα δημιουργήσει πολλές ταινίες τρόμου, ξεκινώντας με το
Frankenstein (Whale, 1931) και το Dracula (Browning, 1931). Το σύστημα των στούντιο, επηρεασμένο από τις αισθητικές του εξπρεσιονισμού ώθησε το είδος του θρίλερ στην άνθιση. Ένα στοιχείο που βοήθησε σε αυτό είναι ότι το θρίλερ επικαλείται το αίσθημα του φόβου, κάτι που ήταν πολύ διαδεδομένο εκείνη την εποχή στην Αμερική λόγω των οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν.
Οι ταινίες θρίλερ επικαλούνται το συναίσθηματου φόβου, κάτι όμως που δεν γίνεται αποκλειστικά μόνο από αυτό το είδος. Ο φόβος υπάρχει και σε άλλα είδη, όπως μια πολεμική ταινία ή μια ταινία εγκλήματος. Αυτό που διαφοροποιεί τις ταινίες θρίλερ είναι ότι επικαλούνται ένα βαθύτερο συναίσθημα, αυτό του φόβου απέναντι στον θάνατο. Το τέρας της ταινίας παρουσιάζεται ως ο ασταμάτητος αντίπαλος, κάτι που μπορεί
να παρομοιασθεί με τον ίδιο τον θάνατο.
Τη δεκαετία του 1940, βλέποντας τα στούντιο την επιτυχία που
είχαν τα θρίλερ, ξεκινάει μια σειρά από sequels τα οποία υστερούσαν από τα πρωτότυπα
της προηγούμενης δεκαετίας, όπως το Son of Dracula (Siodmak, 1943) και το Frankenstein Meets the Wolf Man (Neill, 1943).
Τη δεκαετία του 1950, τα στούντιο στοχεύουν στο νεανικό κοινό (κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα) και δημιουργούνται ταινίες που απευθύνονται σε αυτό, όπως το
I Was a Teenage Were wolf (Fowler, 1957) και το Teenage Zombies (Warren, 1959). Έτσι δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα B’ movies, τα οποία ήταν η προσπάθεια αντίδρασης των μικρότερων στούντιο στην επέλαση της τηλεόρασης με τη μείωση των προϋπολογισμών. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι και η τηλεόραση βοήθησε το είδος του θρίλερ, γιατί μέσα από τις μεταδόσεις ταινιών προηγούμενης γενιάς, σύστησε το είδος στο νεαρό κοινό, το
οποίο στήριξε τη νεότερη παραγωγή του είδους.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του είδους θεωρείται η βρετανική εταιρία παραγωγής Hammer Films, η οποία επανιδρύθηκε το 1949 από τον James Carreras και το 1957 αποφάσισε να κάνει μια καινούργια εκδοχή του Frankenstein, με την ταινία The Curse of Frankenstein (Fisher, 1957), ξεκινώντας έτσι ένα κύκλο ταινιών τρόμου με απεικόνιση γραφικής βίας και κυνικής σεξουαλικότητας.
Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός αυτής της δεκαετίας είναι και η έκδοση του πρώτου
περιοδικού horror και sciencefiction τον Φεβρουάριο του 1958 με τίτλο
Famous Monsters of Filmland.
