Ποιος
μπορεί να αμφισβητήσει τη διαχρονικότητα
της έκφρασης «τα
νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να
φύγω». Ακριβώς
αυτό. Νεύρα. Πολλά νεύρα και μπέρδεμα,
γιατί τα νεύρα φέρνουν θολούρα και ζάλη.
Και σήμερα τα ταξί αφθονούν για να
φύγεις, τα χάπια όμως; Τι γίνεται με τα
χάπια και τα φάρμακα;
Φαρμακωθήκαμε
γενικώς όλοι την προηγούμενη εβδομάδα
με όσα διαδραματίστηκαν μεταξύ του
Υπουργού Υγείας και της αντιπολίτευσης.
Και δεν θα σχολιάσω φυσικά τις ανεκδιήγητες
συμπεριφορές εκατέρωθεν. Κοινός τόπος.
Η τροπολογία τελικά ψηφίστηκε και αυτό
σημαίνει ότι, τι; Αυτό ακριβώς, τι; Διαβάζω
εδώ, διαβάζω εκεί, και παραδίπλα. Ακούω
τηλεόραση, ακούω κραυγές αγωνίας και
συμφέροντος. Ο καθένας από την πλευρά
του ξεσπαθώνει. Τι να καταλάβεις; Οι
φαρμακοποιοί γκρινιάζουν, γιατί έπεσαν
οι τιμές και θα πέσουν κι άλλο και θα
μειωθεί το κέρδος τους. Οι εγχώριες
φαρμακοβιομηχανίες απειλούν τον υπουργό,
γιατί θα χάσουν πολλά πελατάκια. Η
αντιπολίτευση μιλάει για διόγκωση της
ανεργίας και άλωση της αγοράς από τις
πολυεθνικές. Κάποιοι γιατροί κάνουν
λόγο για σημαντικές ελλείψεις φαρμάκων
και κάποιοι άλλοι, που φέρουν όλες τις
ανωτέρω ιδιότητες και πολλές άλλες
ακόμη, σκορπίζουν φόβο, όταν μιλούν για
τα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας
γενόσημα φάρμακα. Βγάζεις άκρη; Όχι.
Παραμένεις με τον πονοκέφαλο και τα
νεύρα.
Τι
συμβαίνει λοιπόν και τι συνέβη; Ταράχτηκαν
κάποια νερά. Για την ακρίβεια σηκώθηκαν
κύματα μεγάλα. Όλοι ξέρουμε ακριβώς,
και μάλιστα πολύ καλά τι έκαναν οι
φαρμακοβιομηχανίες όλα αυτά τα χρόνια,
πάντα συνεταιρικά με τον ιατρικό κλάδο,
τα ασφαλιστικά ταμεία και πάει λέγοντας.
Ένα ακόμη κύκλωμα που λειτουργούσε
ανενόχλητο και κινούσε ζεστό χρήμα. Η
Ελλάδα, μια μικρή χώρα εμφάνιζε τεράστιες
φαρμακευτικές δαπάνες, δυσανάλογες για
τον πληθυσμό και το ΑΕΠ της. Άπειρα
φάρμακα σε κάθε σπίτι, πολλές φορές
χωρίς συγκεκριμένους λόγους, απλώς να
βρίσκονται αφού «τσάμπα
είναι, θα μας τα γράψει ο γιατρός».
Αν
η τροπολογία που ψηφίστηκε θέσει ένα
τέλος σ αυτό το πανηγύρι καλώς να το
κάνει. Ξέρω τι θα μου πείτε, ότι δεν είναι
μόνο αυτό. Και φυσικά δεν μπορεί να
είναι μόνο αυτό. Μια τέτοια κίνηση δεν
είναι δυνατό να μην έχει παρενέργειες
και παράπλευρες απώλειες. Όπως άλλωστε
και κάθε φάρμακο.
Ναι,
θα παρουσιαστεί μια απορρύθμιση, καθώς
κάποια φάρμακα θα βρίσκονται σε έλλειψη
αλλά αυτό συνέβαινε και πριν. Ναι, οι
τιμές θα πέσουν και η φαρμακευτική
δαπάνη θα μειωθεί σημαντικά, που είναι
και ένα από τα ζητούμενα. Ναι, απαιτείται
προσοχή και αυστηρός έλεγχος των
γενόσημων φαρμάκων.
Ναι, ο ρόλος των πολυεθνικών θα είναι
καίριος, αλλά αν από αυτό προκύψει
ανταγωνιστικότερη αγορά, γιατί να μην
δοθεί μια ευκαιρία μεταρρύθμισης. Και
μένει τέλος ο πολίτης, τελευταίος και
καταϊδρωμένος σ αυτό τον τροχό της
αμάξης, να δει, εκτός από τη μείωση των
τιμών, ποια θα είναι η τελική συμμετοχή
του στο φάρμακο.
Αλλά
για να αποφύγουμε τον πονοκέφαλο, δεν
ωφελεί να κάνουμε συγκρίσεις με το πριν,
όταν το πριν στηριζόταν σε ένα καλοστημένο
ανεξέλεγκτο σύστημα. Απλώς τότε υπήρχε
και η αυταπάτη της ευημερούσας κοινωνίας
που δεν μας άφηνε περιθώρια να
προβληματιστούμε. Είναι η πραγματικότητα
που την καταντήσαμε να μας ποτίζει
φαρμάκι. Αλλά αφουγκραστείτε κι αυτή
τη σκέψη: «Λίγο
πιο λίγο ακόμα πιο λίγο το φαρμάκι
γίνεται φάρμακο»
τα λόγια του Βίκου Ναχμία περιγράφοντας
έργα του παιδικού του φίλου και σπουδαίου
εικαστικού, Νίκου Αλεξίου (1960-2011).
