Να
το στενέψω γιατί είναι φαρδύ. Το στενεύεις. Και βλέπεις ότι το παραστένεψες.
Και το ξηλώνεις. Και ξανά από την αρχή να το ξαναστενέψεις. Για να το
ξαναξηλώσεις. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Κάπως έτσι.
Το
ξήλωμα της ΧΑ πήρε περίπου δέκα μρες. Εκεί που είχαμε συνηθίσει σε
έρέευνες, μποϊκοταρίσματα, συγκαλύψεις, φιλολογίες και πολιτικά παιχνίδια,
αίφνης Σάββατο πρωί ξυπνήσαμε με το νέο «η ΧΑ στη ΓΑΔΑ» όχι για καφέ, αλλά
μόνιμα. Μόνο δέκα μέρες για να αποκαλυφθεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον
μιας οργάνωσης. Μια ολόκληρη ζωή δηλαδή. Και πανηγύρια, και τυμπανοκρουσίες,
και χαράς ευαγγέλια για το κράτος, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη. Ειδήσεις,
αναλύσεις, αναρτήσεις, αστειάκια και ευλογίες.
Και να, που δεν άργησε η αποφυλάκιση της
τριάδας, και άρχισε το ράψιμο πάλι. Για το σαθρό σύστημα, την πουλημένη
δικαιοσύνη, τη διαπλοκή της δικαστικής εξουσίας. Με αυθαίρετα συμπεράσματα που
τορπιλίζουν το μυαλό και στηρίζονται στο κενό και στην ημιμάθεια. Δεξιά κι
αριστερά όλοι παπαγάλιζαν το Ποινικό Δίκαιο με τη μία, τόσο καλά. Αυτή τη φορά
είχαμε την ήττα της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Και μετά το τέλος της
φόρας, ήρθε και το άλμα. Η προφυλάκιση του αρχηγού της ΧΑ και στενών
συνεργατών. Και αρχίζει πάλι ο κύκλος του ξηλώματος. Με συνθήματα συγκρατημένα
αυτή τη φορά, γνώμες μαζεμένες και καρτερικότητα, αυτό το τελευταίο που έχουμε
χάσει ως λαός. Πριν μπει το γκολ πανηγυρίζουμε, πριν πάρει αποβολή ο παίκτης
μουντζώνουμε.
Το μούδιασμα στην κοινωνία μας είναι
εμφανές. Η απογοήτευση και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς δεν είναι
σημερινό, έχει καλλιεργηθεί εδώ και αρκετά χρόνια και όχι αδίκως. Με το
τσουνάμι που λέγεται κρίση και την κάθετη επιβολή όρων από τη μεγάλη μητέρα,
ΕΕ, τέθηκαν κάποια πράγματα σε λειτουργία που για χρόνια βρίσκονταν σε ύπνωση.
Με δεδομένο ότι δεν διακρινόμαστε για το μέτρο και τη σύνεση, το απότομο
ξύπνημα των αρχών πήρε αμπάριζα τους πάντες, οριζόντιες περικοπές, άστοχες
λίστες διαθεσιμότητας, αξιολόγηση ανύπαρκτη. Γιατί όταν πνίγεσαι και οι ανάσες
λιγοστεύουν, υπάρχει και αυτή η θεωρία «ρίχνω παντού, έτσι σίγουρα θα πετύχω και
τους κλέφτες». Στατιστικά και μόνο στέκει.
Ακόμη και στους δύσκολους αυτούς καιρούς,
που νιώθουμε ότι έχουμε μπει σε μια κρεατομηχανή με την αίσθηση ότι όλοι θα βγούμε
κομμάτια, την εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στη δικαστική εξουσία θα πρέπει να
τη διατηρήσουμε, έστω με βαριά καρδιά. Οι Νόμοι, το Δίκαιο, το Σύνταγμα, με τα
περιεχόμενά τους, τα παραθυράκια τους, τις υποσημειώσεις, τις ερμηνείες και τις
(υπο)παραγράφους τους δεν είναι απλά εγχειρίδια οδηγιών για να φτιάξεις το
τέλειο στιφάδο. Αποφυλάκιση δεν σημαίνει αθώωση, όπως και προφυλάκιση δε
σημαίνει καταδίκη. Οι ρόλοι των ανθρώπων της δικαστικής εξουσίας είναι
διακριτοί και όχι ταυτόσημοι, ο καθένας με τις αρμοδιότητές του. Ψυχραιμία,
εμπιστοσύνη και έγκυρη ενημέρωση είναι οι δικοί μας σύμμαχοι που θα μας σώσουν
από τη μέγγενη του κάθε φασισμού.
