Όπου
κι αν γυρίσω, διαβάζω για γόβες, στριπτίζ
και παστίτσιο. Καλά για τα δύο πρώτα,
θες δε θες τα φέρνεις ως εικόνα, και ο
καθένας την ταξιδεύει μέχρι εκεί που
φτάνει. Το καημένο το παστίτσιο πως
μπήκε σφήνα;
Τίποτα
παραπάνω από έναν ακόμη παροξυσμό που
προκαλεί η κατάληξη –ισμός. Μετά τον
ρατσισμό και τον φασισμό περάσαμε στο
σεξισμό. Και φαίνεται ότι ως πολίτες
αυτής της χώρας καταβροχθίζουμε
περισσότερες έννοιες, αμάσητες, από
όσες τελικά μπορούμε να χωνέψουμε. Και
έρχονται και κάθονται μολύβι στο στομάχι.
Τα
φύλα είναι δύο και ευτυχώς διαφορετικά.
Αλλιώς η ζωή θα ήταν του θανατά βαρετή
και μονότονη. Πέρα από κάθε ομοιότητα,
διαφορές και θέματα ισότητας-ανισότητας
μεταξύ τους, πάνω απ’ όλα έχουν έναν
κοινό παρονομαστή, και αυτός λέγεται
άνθρωπος με σώμα, ψυχή και νου. Από εκεί
και μετά, ο καθένας χτίζει το βασίλειό
του αξιοποιώντας όπως μπορεί και έως
εκεί που μπορεί αυτά τα πρωτόλεια υλικά.
Γι αυτό και κάθε σύγκριση τη θεωρώ εκ
προοιμίου ανόητη.
Οι
κυρίες που μπαινοβγαίνουν στη Βουλή
συμπεριφέρονται οι ίδιες σαν Σταχτοπούτες
που θέλουν να χάσουν το γοβάκι, ώστε
πριν λήξει η θητεία τους να βρεθεί
εκείνος που θα τους το φορέσει. Είναι
αρκούντως φανερό ότι κάποιες κατέλαβαν
τα βουλευτικά έδρανα για πολλούς λόγους
και όχι για να ασκήσουν πολιτική. Κάποιες
για να βρουν γαμπρό, άλλες για να φωνάζουν,
άλλες για να δηλώσουν μια δήθεν
εναλλακτικότητα με σακίδια και αθλητικά.
Το όμοιον και για τους άνδρες. Βάζεις
και το χρήμα στη μέση, μισθός, σύνταξη
και τα έξτρα των επιτροπών και έχεις το
πακέτο.
Τα
σχόλια που ακούστηκαν, ειπώθηκαν και
γράφτηκαν για την εμφάνιση και αμφίεση
των κυριών, όπως αντίστοιχα έχουν γίνει
και για τους κυρίους, είναι χαρακτηριστικά
δευτεράντζας. Κοινώς για τους απολίτιστους.
Και δεν θα έπρεπε καν να μείνουμε εκεί.
Ούτε καν, σύμφωνα με τη νέα τρέντυ
έκφραση. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι
το πνευματικό και πολιτικό περιεχόμενό,
η ικανότητα τους στην πολιτική αρένα
και η όποια συνεισφορά τους. Φαίνεται
όμως ότι εδώ υπάρχει έλλειμμα, γιατί αν
δεν υπήρχε δεν θα διατυπώνονταν τέτοιου
είδους σχόλια. Τον σεβασμό και μαζί τον
θαυμασμό τον κερδίζεις για αυτά που
κάνεις και λες, γι αυτό που είσαι πρώτα
ως άνθρωπος, και έπειτα ως πολιτικός.
Δεν χαρίζεται επειδή σε κάποιους
ξεχειλίζει η τεστοστερόνη, ούτε αντίστοιχα
προσφέρεται σε κυρίες με αβυσσαλέα
ντεκολτέ.
Η
ανοησία λοιπόν, όπως άλλωστε και η
ασθένεια, δεν κάνει διακρίσεις. Τώρα το
πόσο ευφυής είναι ο καθένας, προκειμένου
να κρατά αποστάσεις ασφαλείας από τη
βλακεία που τόσο αβίαστα κατακλύζει το
σύμπαν, είναι ένα μεγάλο θέμα. Τα περί
σεξισμού και λοιπών παρανοϊκών στάτους,
καθώς και η άστοχη επίθεση στον κ.
Χαντζόπουλο για τα σκίτσα του, είναι
προς άμεση κατανάλωση και τέρψη. Κάποια
πράγματα δεν αλλάζουν, γιατί απλούστατα
δεν γίνεται να αλλάξουν. Ανεξαρτήτως
λοιπόν φύλου, το θέμα μετατοπίζεται
στον επάνω όροφο, στο μέρος του εγκεφάλου.
Και για την ποιότητα του δεν ευθύνεται
ο σεξισμός αλλά το ίδιο το άτομο και με
τι ακριβώς τον ταΐζει. Αλλά για να
φτάσουμε σε μια υπέρτατη κατανόηση
εννοιών που με τη σειρά τους θα γίνουν
πράξεις, χρειάζεται ο καθένας να γκρεμίσει
τοίχους και κάγκελα, όχι της ΕΡΤ, ούτε
του Πολυτεχνείου. Τα δικά του, ώστε να
κάνει το άλμα του. Αλλά πως; όταν η
πλειοψηφία των πολιτών βαριέται να
κάνει και το παραμικρό βηματάκι. Ούτε
καν.
