Aπό
εκείνη τη Δευτέρα που ξυπνήσαμε διαβάζοντας για τις προσωπικότητες που υπογράφουν την
πρόταση-πρόσκληση για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς, βασανίζομαι. Διάβασα
το κείμενο πολλές φορές και τώρα ακόμη γυρίζω σ’ αυτό.
Σαρώνω
ό,τι βλέπω μπροστά μου που έχει τις λέξεις και τους αριθμούς κλειδιά:
κεντροαριστερά, ανασύσταση, τρίτος πόλος, ελιά, 58,59,60. Τα διαβάζω όλα.
Υπάρχουν επιχειρήματα, υπάρχει κάπου μέσα στις γραμμές ένα πνεύμα αγωνιστικό με
αισιοδοξία, κρυμμένη μια ελπίδα. Ένα παράθυρο ανοιχτό εκεί που θέλω και θέλουμε
να κοιτάζουμε. Υπάρχουν και αντεπιχειρήματα, και καχυποψία, και ασάφειες που
καλύπτονται από γενικότητες. Υπάρχουν
κενά, και ερωτηματικά, που επισημαίνονται από τους άλλους και από τον
καθένα μας.
Αφήνω
στην άκρη το επικοινωνιακό ατόπημα με το οποίο συστήθηκαν: «58 προσωπικότητες».
Μετά ήρθε κι έδεσε «η πρωτοβουλία για
την ελληνική ελιά». Άγαρμπα και τα δύο, γέννησαν από την αρχή γκρίνια και
μούτρα. Έδωσαν τροφή για σχόλια και σάτιρα. Μοιραία. Υγιές το λες. Έχει περάσει μήνας. Οι φωνές εξακολουθούν να βοούν
και τα ξίφη διασταυρώνονται στα πάνελ, στο ερτζιανά, στο χαρτί, στο διαδίκτυο.
Ωραία. Δόκιμος ο διάλογος, αν λέγεται έτσι.
Το
περιεχόμενο της πρόσκλησης άρτιο, η πρωτοβουλία εξαιρετική, αναγκαία όσο το
νερό στη ρίζα. Ανάσα στη σκουριασμένη πολιτική της χώρας, ισορροπία, διεύρυνση,
εκσυγχρονισμός, ανανέωση, επιλογή, γιατί όχι πεδίο λύσεων. Προφανή, και για τα προφανή δεν συζητάμε είναι
προσβλητικό.
Αλλά
έχω ένα μούδιασμα που το αγκαλιάζει το παλτό της ιστορίας και του παρελθόντος. Μετά;
Που πάμε μετά το κάλεσμα; Πως προχωράμε; Γιατί όλοι μαζί έτσι λίθοι, πλίνθοι, ξύλα και
κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, δεν προχωράς.Για
την ακρίβεια στραβοπατάς ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτό είναι το μούδιασμά μου,
αυτή η αγωνία μου, αυτός ο φόβος μου. Και
δεν είναι μόνο ο δικός μου φόβος. Είναι και ο φόβος των 58 και κάτι, συγκαλυμμένος.
Στο όλοι μαζί ο φόβος μοιράζεται, διασπάται σαν το σωματίδιο της ύλης.
Στόχος της κίνησης αυτής δεν είναι να
μαζεύει υπογραφές με τα ονόματα πολιτών σε μια ιστοσελίδα. Το πρώτο στοίχημα είναι να ξεχωρίσει ποια άτομα
διαθέτουν τα χαρίσματα, τις αρετές και τη δυναμική, το φιλότιμο και τις ικανότητες με άλλα λόγια, που έλειπαν σε μεγάλο βαθμό από τους προηγούμενους,
και είναι τα ίδια πρόθυμα να αφοσιωθούν με το βάρος της λέξης. Αργά ή γρήγορα η πρωτοβουλία θα πρέπει να πάρει τη
μορφή κόμματος αν θέλει να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών και να λάβει ενεργό
μέρος στη διαμόρφωση και ανασύσταση της χώρας. Αναγκαστικά θα πρέπει να
υποδείξει και να αναδείξει τον ηγέτη και την ομάδα του. Το πρόσωπο μας λείπει.
Το πρόσωπο που θα μας πείσει όχι με τα ευχολόγια, τα θα, τα εάν, τα ίσως και
τις ατέρμονες (προ)υποθέσεις. Εκείνος που θα σου επιστρέψει την εμπιστοσύνη που
έχασες και σου κλέψανε. Αυτό έχουμε ανάγκη, αυτό περιμένουμε λίγο θυμωμένα,
λίγο απαισιόδοξα, αλλά σαν το τελευταίο σπίρτο για το πυροτέχνημα. Η «πρωτοβουλία» χρειάζεται πολύ δουλειά
μέσα της, στα πολλά «εγώ» της, στο παρελθόν της σε διασταύρωση με το μέλλον
της. Εκεί είναι ο φόβος μου και ξέρω ότι εκεί βρίσκεται και ο δικός της φόβος. Θα
περιμένω και θα πιστεύω, όχι γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, αλλά γιατί το
νόμισμα γυρνάει στα γράμματα.
