Διπλό είναι το θεατρικό χτύπημα της φετινής σεζόν από το Θέατρο
του Άλλοτε. Η φρέσκια αυτή ομάδα της πόλης που δημιουργήθηκε το 2011
έχοντας ως πρόθεση να παρουσιάσει παραστάσεις διαφορετικές από τις συνηθισμένες,
παραστάσεις που να εμπλέκουν συναισθηματικά τον θεατή, να τον ταράζουν και να
τον ενεργοποιούν, να τον κάνουν μέρος και μέλος του θεατρικού γίγνεσθαι.
Για δεύτερη
φορά, λοιπόν, επαναλαμβάνεται μετά την περσινή επιτυχία με τα απανωτά sold out, το έργο του
σπουδαίου Ισπανού συγγραφέα Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα “Το Σπίτι της Μπερνάρντα
Άλμπα” σ' έναν χώρο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και υποβλητικό, το Μπενσουσάν Χαν,
στο οποίο η φυσική διαμόρφωση του κτιρίου δημιουργεί συνθήκες απόλυτης ένταξης
του κοινού στην πραγματικότητα της παράστασης και ταύτισης – συμπάθειας με τους
χαρακτήρες. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της παράστασης η σκηνοθετική ματιά
εστιάζει στον φασισμό που γεννιέται μέσα σ' ένα σπίτι σαν αυτό της Μπερνάρντα
Άλμπα, όπου οι πόθοι φυλακίζονται, η σάρκα καίγεται και όλα είναι
απαγορευμένα…
Το δεύτερο
χτύπημα της ομάδας δεν είναι άλλο από την πειραματική “Τυφλόμυγα”, μια
παράσταση που εξ ορισμού παίζει με τα θεατρικά όρια, εξερευνώντας και
διευρύνοντάς τα, καθώς πρόκειται για μια παράσταση όπου τα πάντα
διαδραματίζονται στο σκοτάδι. Το θέατρο ως θέα – μα καταργείται μεν, αλλά αντικαθίσταται από τις
λειτουργίες των άλλων αισθήσεων που βιώνουν τα πάντα στο έπακρο. Και κάπου εκεί
μέσα οι πρώτοι και οι τελευταίοι “ Άνθρωποι του σκοταδιού” σέρνονται στο χώμα.
Αναπνέουν, νιώθουν, πονούν, πεθαίνουν και σκοτώνουν για να ξαναγεννηθούν στη
πρώτη λάμψη του πρώτου φωτός. Η παράσταση πραγματοποιείται επίσης στους χώρους
του Μπενσουσάν Χαν.
Ποια είναι
όμως η έως τώρα πορεία της φερέλπιδας αυτής ομάδας; Το Θέατρο του ‘Αλλοτε
είναι μια ανοιχτή ομάδα πειραματισμού και σκοπός του είναι ένα πιο ρεαλιστικό
και συναισθηματικό θέατρο. Χωρίς φόρμες και αισθητικά μοτίβα. Με καινούργιες
έννοιες θεατρικές και μη. Τα πρώτα δείγματα προς αυτήν την κατεύθυνση δόθηκαν
από την ομάδα με την εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση “ΦΟΒΟΣ”, βασισμένη σε
κείμενα του Edgar Allan Poe, η
οποία άνοιξε στο κοινό το μέχρι τότε κλειστό και αχρησιμοποίητο Μπενσουσάν Χαν.
Η παράσταση παίχτηκε για τρεις σεζόν κι είχε την χαρά να συμμετάσχει στην Παγκόσμια
Έκθεση Σκηνογραφίας (World Stage Design) που διοργανώθηκε το Σεπτέμβριο του
2013 στο Κάρντιφ της Ουαλίας, χάρη στα σκηνικά που επιμελήθηκε ο σκηνογράφος –
ενδυματολόγος Νίκος Καλαϊτζίδης, του οποίου η δουλειά προκρίθηκε ανάμεσα στις
100 καλύτερες του κόσμου για τα έτη 2010-2013.
Η αμέσως επόμενη παράσταση της ομάδας ήταν ο “Κάτω
Κόσμος”, μια δραματοποίηση τριών δημοτικών τραγουδιών ( Του Νεκρού Αδελφού, Η
Λυγερή στον Άδη, Γιατί είναι μαύρα τα βουνά ) που παιζόταν επί δύο μήνες στον
Πολυχώρο ΕΝΩ, και ο κύριος θεματικός της άξονας ήταν η διερεύνηση της
αντιμετώπισης και της πρόσληψης του θανάτου μέσα από την ελληνική παράδοση.
Κύριοι συντονιστές αυτής της συναισθηματικής θεατρικής
διερεύνησης είναι η σκηνοθέτης Βαρβάρα Δουμανίδου, η συγγραφέας Μαρία Ράπτη και
η ηθοποιός Ευρώπη Αργυροπούλου, ενώ γύρω τους συγκεντρώνονται και
συσπειρώνονται κατά καιρούς άνθρωποι διαφορετικών backgrounds και καλλιτεχνικών τάσεων. Απ' ότι φαίνεται κι από την
φετινή πορεία τόσο του αριστουργήματος του Λόρκα, όσο και της Τυφλόμυγας, το Θέατρο
του Άλλοτε ήρθε για να μείνει.
