Δόξα, φήμη, ναρκωτικά. Μια γενιά ολόκληρη μεγάλωσε με τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς των Prodigy. Στο Brighton, μιαν εποχή, τους χορεύαμε δαιμονισμένα αυτούς και τους Chemical Brothers. Στην Ελλάδα το παίζαμε σκληροπυρηνικοί rockers (sic) και σνομπάραμε επιδεικτικά. Άλλες εποχές, προ ίντερνετ. Η μουσική έπαιζε ρόλο σημαντικό στις ζωές μας. Τον φαντάζομαι τον Keith τώρα. Κοντά στα πενήντα, καρικατούρα μια άλλης εποχής. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ειδικά αν έχεις φάει το <<σταριλίκι>> με το κουτάλι. Κατάθλιψη και αλλοτινές ιστορίες (διηγώντας τες να κλαις…). Το να αναπολείς τα χρόνια με το Mohawk κούρεμα και τη γλώσσα απέξω, φαντάζει πλέον τόσο γραφικό, όσο και η <<μάνα ρέιβερ>> στα τηλεπαράθυρα…
Τα φιλαράκια του από τη συμμορία υπαινίχθηκαν ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Μπορεί και όχι. Μπορεί και να μην ισχύει τίποτα από όσα έγραψα παραπάνω. Ή να ισχύουν όλα. Όπως και να έχει είναι ένα πραγματικό <<τέλος εποχής>> για εμάς τους παλιότερους. Μορφάρα Keith, πάνε να χορέψεις δαιμονισμένα σε άλλα μέρη. Θα σε θυμόμαστε όπως και να 'χει…
*Έναν αιώνα πίσω είχαμε βιώσει ΤΗΝ εμπειρία >>>
