Φόρεσα το
παλτό, έριξα και ένα κασκόλ, κάνει κρύο.
Πιάσαμε και φέτος το μηδέν. Ποικιλοτρόπως,
θα έλεγα. Ανοίξαμε την πόρτα να βγούμε
και βάλαμε τις μάσκες. Την Παρασκευή
δεν μπορούσα να φιλήσω τον Έντγκαρ, ούτε
στόμα, ούτε καν το χουχουλιαστό φιλί
του Εσκιμώου, όλα ήταν καλυμμένα από
αυτό το φριχτό πέπλο μονοξειδίου και
αναπνέαμε με δυσκολία. Τα επίσημα χείλη
μιλούσαν για εξήντα φορές πάνω από το
επιτρεπτό όριο, αλλά εγώ ζούσα έρωτα
ανεπίτρεπτο.
Σκοτώνει το
μονοξείδιο τον έρωτα λοιπόν?
Νομίζω
Παρασκευή του είπα το πρώτο σ’ αγαπώ,
γυρίσαμε ζαλισμένοι νωρίς στο σπίτι
και κάπου μεταξύ ρόγχου για οξυγόνο και
θολούρας, το ξεστόμισα. Όταν ζεις την
καταστροφή του κόσμου και ο θάνατος
σιμώνει, λες πολλά. Σίγουρα δεν ντράπηκα,
ήμουν κρυμμένη κάπου στο νέφος.
Δεν έχασε
χρόνο και μου ζήτησε να βρούμε δαχτυλίδι
στο καινούριο εμπορικό. Ήθελε να με
βολτάρει στα στολίδια. Πετύχαμε επίδειξη
μόδας με μάσκες, φορούσαν νυφικά. Φωνές
χαράς παντού, παιδιά να μην φιλούν
μητέρες, μάσκα και παιχνίδι ένα. Μια ζωή
σε σακούλα, αυτό είπε ο μικρόσωμος
Κινέζος δίπλα μας και πήδηξε στο κενό.
Σκοτώθηκε ακαριαία, λίγο πριν λογομαχούσε
με την αρραβωνιαστικιά του για τα ψώνια.
Απόκαμε στο πεντάωρο, φιλί δεν είχε,
μόνο μάσκα, τον χτύπησε η καριόλα στο
φιλότιμο: ‘Μου κατέστρεψες τη γιορτινή
ατμόσφαιρα’, ήταν το πλήγμα στα σωθικά,
όταν δεν αγγίζεις, σκορπάς στο κενό,
γίνεσαι πουλί να σωθείς απ’ την ψευτιά.
Σκοτώνει το
νέφος τελικά τον έρωτα?
Ναι. Γίνεται
γοργόνα και σε καλεί. Τρελαίνεσαι στο
γκρίζο λέπι.
Πήρα τον
Έντγκαρ και γυρίσαμε σπίτι. Στο ταξί
μου είπε ότι θέλει παιδί. Του είπα ότι
βιάζεται και ψέλλισε ότι σύντομα, με
την πολιτική των δύο τέκνων από ανάδελφους
γονείς, ο έρωτας θα κουρνιάζει σε όσους
μεγάλωσαν ορφανοί χωρίς άγγιγμα αδερφού.
Η Κίνα θα μεγαλώσει μια νέα γενιά
μοναχικών ψυχών, αυτοί που οι γονείς
τους αγαπήθηκαν πολύ. Ο έρωτας ωσάν
τιμωρία.
Τα παιδιά
μου θα μεγαλώσουν μακριά από το νέφος
για να οσμίζονται τον έρωτα.
