Διαμέρισμα
τρίτου ορόφου, αριστερά από το ασανσέρ.
08:32
Σήμερα πάλι έρωτες.
Τον αγκάλιασε και
τον φίλησε μόλις βγήκε από την πόρτα.
Μακάρι να μην με ανάγκαζαν να το βλέπω,
αρκούσε ο ήχος. Αυτές τις εντολές έχω
όμως. 00:21 Τα βογγητά τα αντέχω, στα σ'αγαπώ
νιώθω τον εμετό και βγαίνω για διάλειμμα.
Γιατί τους κρατάμε? Πρότεινα να τους
στείλουμε στη Δανία, στην Ολλανδία, να
ζήσουν εκεί για κάποια χρόνια μέχρι να
σκεφτούμε μια λύση. Μια οριστική λύση.
Τώρα έχουμε άλλα προβλήματα.
13:39
Γύρισε και το έκαναν.
Έφαγαν μαζί.
Βιαζόταν αλλά άρχισε να παίζει με την
γάτα. Πήρε τηλέφωνο τη μητέρα. Κανόνισαν
δείπνο όλοι μαζί την Κυριακή. Δεν
καταλαβαίνω, δεν ενοχλείται? Δεν ντρέπεται
την κοινωνία? Το παιδί δεν της βγήκε
φυσιολογικό.
Τετάρτη
ρεπό.
Πήγα στο αρχηγείο για εντολές.
Έχουμε την πλειοψηφία και δεν θα
επιτρέψουμε παρεκκλίσεις. Είμαστε
θεσμός Δικαίου. Όσοι πηγαίνουν στη δική
μας σχολή θα ασπάζονται το πιστεύω μας.
Ειδάλλως αφορισμός.
Αυτό
είναι τμήμα ενός σεναρίου που δεν είναι
κινηματογραφικό. Είναι μια σύνθεση
απόψεων της τελευταίας εβδομάδας.
Προκύπτει
η εξής απορία: έχεις ανάγκη την ζωή των
άλλων;
Όχι.
Έχω
ανάγκη την ζωή του δικού μου
. Στο
διαμέρισμα του τρίτου ορόφου, αριστερά
από το ασανσέρ, απέναντι από τον
συμβολαιογράφο που δεν συντάσσει σύμφωνα
για όσα γίνονται στα τετραγωνικά μου.
Μου αρκεί που μιλήσαμε γι' αυτό και
άκουγαν οι άλλοι. Μου αρέσει που με
αφόρισαν, έκανα έρωτα σαν να ήταν η
τελευταία φορά. Σου είχα πει και
παλαιότερα, σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν
αυτές οι γνώμες, όσο και αν αναζητούν
μια οριστική λύση.
Το παιδί θα είναι
φυσιολογικό, όπως είσαι και συ.
Σε
αγαπώ. Μαζί σου μπορώ να πάω όπου θες,
Δανία, Ολλανδία, αρκεί να σε αγαπώ
απαρέγκλιτα και να χάνω το Δίκαιο.
