γράφει η Χρύσα Πλιάκου
Η Μαριλού —ή απλώς Λου, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της— είναι η ψυχή πίσω από μια από τις πιο όμορφες, αληθινές και τρυφερές ιστορίες φιλοξενίας στην Ελλάδα. Ζει στις Κορυφές Καβάλας, ένα μικρό, ορεινό χωριό όπου ο χρόνος περπατά αντί να τρέχει, κι εκεί δημιούργησε το πρώτο home restaurant της χώρας με vegan μενού, μια εμπειρία που ξεπερνά το φαγητο, τον Κόλιανδρο!
«Τα τελευταία 36 χρόνια κατοικώ στη γη», λέει γελώντας. «Τα πρώτα 18 τα πέρασα στην Καβάλα, μια πόλη καρτ-ποστάλ. Από μικρή μαγείρευα και έφτιαχνα κόσμους από χρώματα, σχήματα και μυρωδιές. Το φαγητό για μένα δεν είναι απλώς τροφή· είναι τρόπος να εκφράζω αγάπη και να μοιράζομαι τη ζωή μου».
Πέρασε από πολλές κουζίνες, στην Ελλάδα και στο Δουβλίνο. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε μυρωδιές, γέλια και κουτάλες, γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσει κάτι δικό της —ένα τραπέζι ανοιχτό, γεμάτο φως, κρασί και ανθρώπους. Η συνεργασία της με το Airbnb Experiences ήρθε φυσικά. «Έφτιαξα μια περιγραφή, ανέβασα μερικές φωτογραφίες, κι άρχισαν να έρχονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο να μοιραστούμε φαγητό και ιστορίες. Το Airbnb μού έδωσε τη δυνατότητα να ανοίξω την πόρτα μου σε ξένους που έγιναν φίλοι. Μέσα από τη vegan κουζίνα, δείχνω πως η φιλοξενία δεν χρειάζεται μετάφραση».
Οι Κορυφές Καβάλας — η καρδιά της Λου
«Οι Κορυφές είναι ο τόπος που με γειώνει», λέει. «Εδώ η μέρα κυλά πιο αργά, ο αέρας μυρίζει θυμάρι και η γη έχει φωνή. Ύστερα από χρόνια σε πόλεις, ένιωσα την ανάγκη να επιστρέψω στην απλότητα, εκεί όπου η ζωή και η φύση συνυπάρχουν αρμονικά».
Εκεί, ανάμεσα σε βουνά και καρυδιές, η Λου καλλιεργεί, μαγειρεύει, υποδέχεται ανθρώπους. «Η ζωή στο χωριό έχει σιωπές, αλλά είναι γεμάτη ζωή! Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι ότι ο χρόνος δεν τρέχει, περπατά».
Ένα τραπέζι, μια εμπειρία
Το δείπνο της Μαριλού δεν είναι “φαγητό”, είναι τελετουργία. «Η βάση είναι πάντα η εποχικότητα. Κάθε μενού σχεδιάζεται γύρω από τα φρέσκα προϊόντα της εποχής —λαχανικά, μυρωδικά, καρπούς, λουλούδια. Ξεκινάμε με ένα κοκτέιλ εποχικών φρούτων, χειροποίητο ψωμί και μαριναρισμένα λαχανικά. Κάθε πιάτο έχει διαφορετικές υφές και παρασκευές, δουλεμένες με σεβασμό στο υλικό».
Το μενού αλλάζει, αλλά πάντα υπάρχει ένα πιάτο-σήμα κατατεθέν: το ταρτάρ με εσπεριδοειδή και τραγανή κροκέτα καλαμποκιού, ή τα γκιόζα με άγρια χόρτα από το χωριό —μια γευστική γέφυρα ανάμεσα στην Ασία και τη Μεσόγειο.
Όλα τα υλικά της είναι τοπικά. «Η μαγειρική μου ξεκινά από τη γη και επιστρέφει σ’ αυτήν. Τα περισσότερα τα καλλιεργώ μόνη μου. Όταν γνωρίζεις από πού έρχεται κάθε υλικό, το φαγητό αποκτά άλλη ενέργεια».
Η θαλπωρή του σπιτιού
«Το “σπιτικό” δεν είναι κάτι που διακοσμείς, είναι κάτι που καλλιεργείς», εξηγεί. «Είναι η μυρωδιά από το ψωμί που ψήνεται, το κρασί που γεμίζει το ποτήρι χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσεις. Οι επισκέπτες μπαίνουν διστακτικά, μετά βγάζουν τα παπούτσια, βοηθούν να κοπεί το ψωμί, γελούν. Όταν φεύγουν, το σπίτι έχει πάλι εκείνη τη γλυκιά αίσθηση ότι πέρασε από μέσα του ζωή».
Η πρώτη της παρέα ήταν από την Ουγγαρία. «Είχα πολύ άγχος, αλλά κατέληξα να κάθομαι μαζί τους στο τραπέζι, να τους λέω την ιστορία μου. Από τότε έρχονται κάθε χρόνο».
Οι άνθρωποι και οι στιγμές
Στην αρχή, οι επισκέπτες ήταν κυρίως ξένοι. Πλέον, όλο και περισσότεροι Έλληνες ανακαλύπτουν τη μαγεία του home dining. «Οι ξένοι έρχονται πιο ανοιχτοί, οι Έλληνες πιο επιφυλακτικοί, αλλά μετά από λίγο γίνονται μια παρέα. Το τραπέζι έχει κάτι μαγικό —ενώνει τις κουλτούρες. Ένα πιάτο φαγητό κι ένα ποτήρι κρασί μπορούν να κάνουν θαύματα».
Οι πιο δυνατές στιγμές της είναι οι πιο ήσυχες. «Όταν κάποιος μένει για λίγο σιωπηλός και ψιθυρίζει ένα απλό “ευχαριστώ” —αυτό έχει μέσα του όλη τη ζεστασιά του κόσμου».
Η φιλοξενία που ανασταίνει τα χωριά
Η Μαριλού πιστεύει βαθιά ότι τέτοιες εμπειρίες φέρνουν ζωή στα μικρά χωριά. «Όταν ένα χωριό ανοίγει τις πόρτες του, αρχίζει να αναπνέει ξανά. Οι άνθρωποι που έρχονται αφήνουν κάτι πίσω τους —ένα βλέμμα, ένα γέλιο— και οι κάτοικοι θυμούνται ότι ο τόπος τους έχει αξία. Έτσι ξαναγεννιούνται τα χωριά: όχι από τουρισμό, αλλά από ανθρώπινη επαφή».
Το αύριο
Η Μαριλού συνεχίζει να μαγειρεύει, να φυτεύει και να μοιράζεται. «Θα ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο εδώ στις Κορυφές για εργαστήρια μαγειρικής και συναντήσεις ανθρώπων που αγαπούν τη γη και την τέχνη. Ένα σπίτι ανοιχτό, όπου το φαγητό θα είναι η αφορμή κι η ουσία θα είναι η συνάντηση. Δεν με νοιάζει να μεγαλώσει η εμπειρία, με νοιάζει να παραμείνει αληθινή».
Στα σχέδιά της υπάρχει και ένα μικρό σημείο στην πόλη, ένα μέρος που θα συνδέει τη φύση, τις γεύσεις και τον πολιτισμό. «Θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν λίγη από τη δύναμη της φύσης, ακόμη κι αν βρίσκονται στην πόλη», λέει χαμογελώντας.
Κι αν την ρωτήσεις τι μένει τελικά από όλο αυτό, θα σου πει απλά:
«Δεν τους πρόσφερα απλώς ένα δείπνο. Τους πρόσφερα μια ανάμνηση. Και οι αναμνήσεις, αν μαγειρευτούν με αγάπη, δεν ξεχνιούνται ποτέ».
