Συρία, 15 Μαρτίου 2011. Είναι το έβδομο παιδί μίας οικογένειας που ζούσε
εδώ και γενιές στην επαρχία του Homs. Μέσα σε μια εβδομάδα από τη
γέννησή του, η σύγκρουση έφτασε στη γειτονιά του. Για τους επόμενους 18
μήνες η οικογένεια απομακρύνθηκε ελάχιστα από το σπίτι και πέρασε τον
περισσότερο χρόνο σε ένα κεντρικό δωμάτιο μακριά από παράθυρα. Μερικές
μέρες υπήρχαν αδιάκοποι θόρυβοι από βόμβες, ενώ άλλες μέρες ήταν ήσυχες.
Τις ήσυχες μέρες η μητέρα του πήγαινε στις τοπικές κλινικές για εμβόλια
και check – up.
Oι γονείς του Ashraf πιστεύουν ότι ποτέ δε θα άφηναν το σπίτι
τους αν δεν είχαν άλλη επιλογή. Μόλις 18 μηνών και ενώ κοιμόταν, η θεία
του, ο θείος του και ο ξάδελφός του δολοφονήθηκαν στο σπίτι τους. Τους
έκοψαν το λαιμό. Τρομοκρατημένοι ότι θα είναι οι επόμενοι, η οικογένεια
διέφυγε με μια σειρά αμαξιών, μέσω ενός σημείου ελέγχου, με τη βοήθεια
ενός άντρα που είχε οικογένεια στην περιοχή. Στριμωγμένοι μέσα στο
αυτοκίνητο έφυγαν αφήνοντας πίσω τους πιστοποιητικά σχολείων και άλλα
πολύτιμα αντικείμενα.
Άφησαν πίσω το σπίτι τους που είχε φτιαχτεί από τον πατέρα και
τον θείο του Ashraf. Μέσα σε λίγες μέρες το σπίτι μετατράπηκε σε ένα
κατεστραμένο κέλυφος, λεηλατήθηκε και κάηκε. Το νέο τους σπίτι χτίστηκε
πάλι από τον πατέρα και τον θείο του Ashraf, αυτήν την φορά στην κοιλάδα
της Bekaa, στο Λίβανο, στην άκρη ενός λασπώδους χωραφιού. Οι τοίχοι
είναι ένα κατασκεύασμα από πλαστικά φύλλα, ένας καμβάς από κομμάτια
μετάλλου.Το δάπεδο είναι σκεπασμένο με κουβέρτες και στρώματα που η
οικογένεια πήρε ως αποτέλεσμα της βοήθειας που προσφέρθηκε από το UNHCR.
Χωρίς να φοβάται πλέον τις βόμβες, η οικογένεια τώρα
αντιμετωπίζει μία καθημερινή μάχη προσπαθώντας να κρατήσει τα παιδιά
ζεστά, στεγνά και πρστατευμένα από τα ποντίκια. Τρία χρόνια μετά την
έναρξη των εχθροπραξιών, ο Ashraf ακόμη τρομάζει εύκολα στο άκουσμα
δυνατών ήχων. Η μητέρα του τον πήγε στον γιατρό, ο οποίος την καθησύχασε
ότι ο Ashraf θα προσαρμοστεί και θα ανακάμψει.
Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
