''Η ομάδα ΙΔΕΑ ξαναχτυπά'' διαβάζει κανείς στο σκηνοθετικό σημείωμα της παράστασης Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας''. Το κείμενο για την παράσταση δίνει μεγάλη έμφαση στην ομάδα ΙΔΕΑ. Με αυτόν τον τρόπο, ενημερώνει τον υποψιασμένο θεατή για το τι θα παρακολουθήσει αν επιλέξει να έρθει στο θέατρο Φαργκάνη. Διαμορφώνει πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες. Ποιες είναι οι προσδοκίες αυτές; Είναι η ζωντανή μουσική επί σκηνής, με την μουσική να παίζει καθοριστικό συνοδευτικό ρόλο καθ' όλη την διάρκεια της παράστασης. Είναι οι ηθοποιοί που θα μπαινοβγαίνουν σε ρόλους και θα μας διηγούνται την ιστορία άλλοτε παίζοντας την και άλλοτε με αφήγηση. Είναι τραγούδι. Πολύ κινησιολογία. Σωματικό θέατρο. Γρήγορος ρυθμός παράστασης και πολλές εναλλαγές. Στοιχειώδης υπαινιχτική σκηνογραφία και ενδυματολογία. Ουσία του θεάτρου. Καλοδουλεμένο, μετρημένο και σπιρτόζικο παίξιμο. Αυτά είδαμε πέρσι στο ''Ρωμαίο και Ιουλιέτα για δυο''. Αυτά μας γοήτευσαν, αυτά μας συγκίνησαν, αυτά μας διασκέδασαν, αυτά μας προβλημάτισαν. Αυτό περιμένουν να δουν οι θεατές και στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, τη ρομαντική κωμωδία του Σαίξπηρ με την οποία καταπιάνεται η εν λόγω ομάδα. Ο πήχης έχει ανέβει πάρα πολύ. Η παράσταση αυτή ως ένα βαθμό μπόρεσε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που η ίδια διαμόρφωσε.
Ας ξεκινήσω από τα θετικά της παράστασης. Καταρχάς, είναι μια καλοδουλεμένη παράσταση.(Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο για όλες τις παραστάσεις-προτάσεις, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλές πρόχειρες παραστάσεις που θυμίζουν εν τέλει ερασιτεχνικές και παίζουν με την νοημοσύνη του θεατή).Υπήρχε ενότητα και καλή αίσθηση της ομάδας μεταξύ των ηθοποιών. Οι εναλλαγές ήταν γρήγορες, μετρημένες, ακριβής και με καλό ρυθμό. Ωραίο χιούμορ και προσωπικές πινελιές. (Λόγου χάριν, ''να βάλετε τα ταχυδρομικά σας περιστέρια σε λειτουργία πτήσης''). Είχε καλή διάρκεια. Δεν κούραζε τον θεατή. Καλός ρυθμός. Μου άρεσε η ''εισαγωγή'' που περιλάμβανε πληροφορίες για τα όνειρα και τι συμβαίνει όταν ονειρευόμαστε. Ωραίο και το σχόλιο που υπήρχε για τους εφιάλτες ενδιάμεσα. Ξεχωρίζω επίσης, την σκηνή που είναι ο Πουκ στην μέση σε ένα κουτί και τριγύρω οι τέσσερις νέοι, τους οποίους μετακινεί σαν να είναι μαριονέτες του. Κινεί τα νήματα τους, ενώ αυτοί αγνοούν. Είχε δύναμη αυτή η σκηνή. Όσον αφορά, τη χρήση ζωντανής μουσικής καθ' όλη την διάρκεια της παράστασης είναι κατ' εμέ μια εξαιρετική επιλογή. Δίνει ζωντάνια και αμεσότητα. Δίνει μια αίσθηση στην παράσταση που δεν μπορεί με τίποτα να επιτευχθεί από κάποιο ηχείο. Μου άρεσε και ο συνδυασμός, σχεδόν στο φινάλε, με μουσική ζωντανή και μουσική από τα ηχεία.
Και πάμε τώρα στα αρνητικά. Η ζωντανή μουσική είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο, σου δίνει πολλά εκφραστικά ερεθίσματα και ρυθμίζει την ατμόσφαιρα της παράστασης. Στο ''Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας'' η μουσική έδινε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που δικαιολογείτε από την συνθήκη του ονείρου. Δεν είχε όμως κάποιες αναγκαίες αλλαγές στο ύφος, στην ένταση και στον ρυθμό με αποτέλεσμα να καταντάει σε κάποια σημεία ανιαρή. Δεν πρόσθετε. Κοίμιζε τον θεατή. Η χρήση βίντεο στην παράσταση δεν ήταν καλά τοποθετημένη. Όσον αφορά, το πρώτο βίντεο του Όμπερον που προβλήθηκε πάνω στον τοίχο, δεν πρόσθετε κάτι ,δεν ήταν καθαρό και αντίθετα η προβολή πάνω στα παπλώματα σε κούραζε. Το ίδιο συνέβη και με το δεύτερο βίντεο που είχε ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ, αλλά ο τρόπος που το έδειξαν σε αποσυντόνιζε. Όπως προείπα παραπάνω υπήρχε πολύ καλή αίσθηση της ομάδας, αλλά μερικές φορές τα ''παρεϊστικα'' αστεία ξέφευγαν και δεν αφορούσαν πλέον το κοινό. Και πέρα από τα αστεία, που αναπτύχθηκαν λόγω της χημείας των ηθοποιών και του γενικότερου πλαισίου της παράστασης. Οι διακοπές που υπήρχαν μερικές φορές ήταν περιττές. Οι διακοπές και το άνοιγμα των φώτων για να αφηγηθώ κάτι και να προχωρήσει το νήμα της ιστορίας, μπορεί να είναι όμορφες και ''λειτουργικές'', οι διακοπές όμως λόγου χάριν για να σχολιάσω ότι ένας ηθοποιός παίζει δυο ρόλους είναι περιττές. Το κοινό καταλαβαίνει. Στο θέατρο πρέπει να υπάρχει πυκνότητα, δεν χρειάζονται τέτοιες διακοπές. Τέλος, προσωπικά δεν μου άρεσε η σκηνική πρόταση του Πουκ. Είμαι ανοιχτή σε νέες προτάσεις και νέες προσεγγίσεις. Αλλά ο συγκεκριμένος Πουκ, έχασε τον σκοπό του, το χρώμα του.
Η πρόταση πάνω σε ένα ρόλο, πρέπει να περιλαμβάνει όχι τις οδηγίες, αλλά σίγουρα την αίσθηση που δίνει ο συγγραφέας. Δεν περιμένω να δω έναν Πουκ να χοροπηδάει. Αλλά σίγουρα, ο Πουκ πρέπει να έχει κάτι το παιχνιδιάρικο. Δεν το είχε. Δεν δικαιολογούσε σκηνικά τις πράξεις του. Δεν ταίριαζε με το κείμενο.
Οι Τραϊάνα Ανανία, Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου, Τριαντάφυλλος Δελής, Στέλιος Καλλιστράτης και Μαρία Κωνσταντά είχαν ενέργεια και καθαρότητα στο παίξιμο τους, ενότητα και ωραίες σωματικές προτάσεις. Ήταν σωστά κουρδισμένοι φωνητικά και με καλή κινησιολογία. Ξεχώρισα την ΄΄Ελένη΄΄ για την δυναμικότητα που απέπνεε όταν παρακαλούσε τον Δημήτριο. Από την μουσική του Κώστα Γάκη έλειπε κάτι. Ήθελε περισσότερο μπρίο. Ήταν σε κάποια σημεία αρκετά γλυκανάλατη. Ο Μιχάλης Γούτης που έπαιζε ζωντανά την μουσική σύνθεση συντρόφευε την δράση με συνέπεια και αρμονία. Η σκηνογραφία της Παναγιώτας Κοκορού με τα κρεμασμένα παπλώματα και μαξιλάρια είχε ενδιαφέρον εικαστικά.
Τα λιτά σκηνικά και κοστούμια (ή στοιχεία κουστουμιών) ήταν λειτουργικά και δημιουργούσαν ατμόσφαιρα, χωρίς να φλυαρούν. Ο φωτισμός ήταν λίγο άγαρμπος. Λόγω του λευκού που κυριαρχούσε στο σκηνικό θα έπρεπε να προσεχθεί η χρωματική σύνθεση. Το πορτοκαλί φως πάνω στο άσπρο δεν ήταν ωραίο αισθητικά.
Συμπέρασμα: Ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση και τρόπος δουλειάς, που χάνει όμως στα σημεία.
***
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – διασκευή: Ομάδα Θεάτρου «Ιδέα» (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής)
Μετάφραση: Δ
. Καψάλης
Σκηνογραφία- Ενδυματολογία:
Παναγιώτα Κοκορού
Μουσική : Κώστας Γάκης
Βοηθός σκηνοθέτη:
Λένια Ξενάκη
Παίζουν:
Τραϊάνα Ανανία, Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου, Τριαντάφυλλος Δελής, Στέλιος Καλλιστράτης, Μαρία Κωνσταντά
Μουσικός επί σκηνής:
Μιχάλης Γούτης
