Ήδη από το αξιοπρεπές ηθογραφικό Προξενιό της Άννας και το βαθιά
ανθρωπιστικό Happy Day ξέραμε οτι στην περίπτωση του Παντελή Βούλγαρη
αναμφισβήτητα υπάρχει ένα ταλέντο αλλά δυστυχώς απουσιάζει ο στοχασμός.
Αλλά στο τελευταίο του φιλμ τα προβλήματα είναι πολύ βαθύτερα.
Ο Βούλγαρης, ένας άνθρωπος με πολλές φιλμοκατασκευαστικές ικανότητες που
γνωρίζουμε από προηγούμενες ταινίες του (κυρίως τις Ήσυχες μέρες του
Αυγούστου, ενα φιλμ υψηλής ποιότητας), στη Μικρά Αγγλία όχι απλώς
απέτυχε (δεν μπορούμε να ζητάμε μόνο επιτυχίες από τους δημιουργούς)
αλλά συνετρίβη ολοσχερώς. Πού είναι η άλλοτε γερή ματιά του, η γνώριμη
τρυφεράδα του, η πάλαι ποτέ ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας του;
Η Μικρά Αγγλία είναι ένα φιλμ άνευρο, άοσμο, άψυχο. Και κακοπαιγμένο –
όχι επειδή οι ηθοποιοί δεν εχουν ταλέντο, αλλά προφανώς από την κακή
σκηνοθετική καθοδήγηση.
Το (πολύ καλό) βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη στο οποίο βασίστηκε το φιλμ δεν αφορά εν προκειμένω.
Το φιλμ, όποια και αν είναι η αφετηρία του, δεν παύει να είναι ένα
αύταρκες και αυτόνομο έργο τέχνης. Οπότε είναι εντελώς άνευ νοήματος
(α-νόητες) οι συγκρίσεις και συσχετίσεις ανάμεσα στο φιλμ και στο
λογοτεχνικό κείμενο. Η Καρυστιάνη κρίνεται εδώ αποκλειστικά ως
σεναριογράφος. Και είναι μάλλον κακή.
Η άνεση του μεγάλου μπάτζετ μάλλον εγκλώβισε παρά απελευθέρωσε τον
Βούλγαρη. Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση για τέτοια παταγώδη αποτυχία.
