Με την παράσταση το “Ασχημόπαπο” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη
εγκαινιάστηκε η νέα σεζόν για το θέατρο Αριστοτέλειο. Πρόκειται φυσικά για μια
διασκευή του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που απευθύνεται
κυρίως σε πολύ μικρής ηλικίας παιδιά. Όχι βέβαια πως δεν θα περάσουν καλά και
μεγαλύτερα παιδιά, όπως εξίσου καλά περάσαμε κι εμείς.
Στην
πρεμιέρα της παράστασης την Κυριακή που μας πέρασε, το θέατρο ήταν κατάμεστο.
Προτού ξεκινήσει η παράσταση, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αδάμης, βγήκε να
καλοσωρίσει τους “πρωτοεμφανιζόμενους” , όπως τους αποκάλεσε, πιτσιρίκους –
θεατές και να δώσει και κάποιες οδηγίες. Ως εκεί καλώς. Ωστόσο, νομίζω πως το
να βγει και στο διάλειμμα και να βγάλει λογύδριο και στο τέλος ήταν απολύτως
περιττά.
Η παράσταση
είχε γρήγορους ρυθμούς, γκανγκς, χρώματα, κέφι. Η ώρα κύλησε γρήγορα – δεν
διαρκεί άλλωστε και πολύ – και τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι φάνηκαν να
διασκεδάζουν.
Η παράσταση ντύνεται με μουσική του Αμαντέους Μότσαρτ
ντυμένους με στίχους ειδικά για την παράσταση – περίεργο κράμα. Μετά το τέλος
της παράστασης, ακολούθησε ένα σύντομο θεατρικό παιχνίδι με το κοινό, και
μοιράστηκαν μπαλόνια που δυστυχώς όμως δεν έφτασαν για όλα τα παιδάκια.
Εν
κατακλείδι, είναι μια ευχάριστη παράσταση με ορεξάτους ηθοποιούς, μια παράσταση
που δεν της λείπουν βέβαια οι αδυναμίες (π.χ. σκηνικά), ωστόσο καταφέρνουν να
κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού και αυτό είναι σίγουρο κάτι πολύ δύσκολο,
αποφεύγοντας μάλιστα τις συνήθεις υπερβολές που συναντάμε στις παραστάσεις για
παιδιά.
Θα ήθελα να κλείσω το άρθρο με την αγαπημένη
μου φράση από το παραμύθι – κι ας δεν ακούστηκε στην παράσταση:
Σ' όποια φωλιά κι αν
γεννηθείς, αν γεννηθείς κύκνος, κύκνος γίνεσαι
