Ο Γιάννης Κυριακίδης μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της Θεσσαλονίκης και του φωτορεπορτάζ, σε ηλικία 92 χρόνων άφησε πίσω του μία ανεξάντλητη επαγγελματική πορεία σε μία ιστορική πόλη, που οι πρωταγωνιστές της του χρωστάνε πολλά.
Φωτογραφίζοντας έναν κύκλο ζωής, ο Γιάννης Κυριακίδης ήταν πάντα εκεί. Παρών-απών, σαν σκιά πίσω από τα γεγονότα. Το ανήσυχο πνεύμα του, η εφευρετικότητά του και η ειλικρινής επιθυμία του να βγάζει πάντα στο φως την αλήθεια ήταν η κινητήρια δύναμή του. Πάντα έλεγε την αλήθεια και πάντα φρόντιζε γι'αυτήν. Δεν πήρε ποτέ βρώμικα χρήματα ούτε δίσταζε να τα βάλει με το κατεστημένο.
Χοντροκέφαλος Πόντιος, όπως ο ίδιος αυτοχαρακτηριζόταν, γεννήθηκε στις 10 Μαίου το μακρινό 1924.
Tο 1945 «υπηρέτησε» τη στρατιωτική του θητεία στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων. Εκεί απέκτησε και το παρατσούκλι «Αρκούδος», επειδή φορούσε κοντομάνικα μπλουζάκια!
Γέννημα θρέμα Θεσσαλονικιός και αθεράπευτα ρομαντικός ο Γιάννης Κυριακίδης αγαπά την πόλη του και δηλώνει «ερωτευμένος» με την φωτογραφική του μηχανή.
«Εσύ δεν παντρεύτηκες γυναίκα, παντρεύτηκες μηχανή». Συνήθιζε να λέει η γυναίκα του.
Όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας του πήγαιναν σινεμά, εκείνος απολάμβανε να απεικονίζει καθημερινά στιγμιότυπα «άξια προσοχής». Από μικρό παιδί, η κάμερα ήταν η προέκταση του χεριού του.
Από το 1962 βρίσκεται πίσω από έναν φακό αποτυπώνοντας την Θεσσαλονίκη στις διαφορετικές εκφάνσεις της. Χάρες και λύπες, σεισμοί και πλημμύρες, παρελάσεις και σημαντικές προσωπικότητες, ανθρώπινα δράματα, πολιτικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες. Ήταν πάντα εκεί.
Με τρεις φωτογραφικές μηχανές στο λαιμό κατέγραφε όλη την πολιτική, κοινωνική, και πολιτιστική επικαιρότητα της πόλης και όχι μόνο. Ήταν εκείνη η φυσιογνωμία που δε δίσταζε να καταρρίψει το ανθρωπίνως εφικτό κάνοντας πράγματα «παράτολμα» προκειμένου να αποτυπώσει ένα γεγονός τη στιγμή που διαδραματιζόταν, ανεξαρτήτως των συνθηκών. Τέτοιο ήταν το πείσμα του που δεν τον άφηνε να γυρίσει πίσω χωρίς θέμα και χωρίς «είδηση». Πολλές ήταν οι φορές που ο ίδιος ανεβασμένος σε μία σκάλα ή σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο προσπαθούσε μέχρι τελευταία στιγμή να αποθανατίσει τη στιγμή αυτούσια και ακέραιη, χωρίς ίχνος παραποίησης ή υπερβολής. Και πάντα τα κατάφερνε.Χωρίς να αφαιρεί και να προσθέτει ,αποτύπωνε την πραγματικότητα ώς έχει, πάντα όμως μέσα από το «μάτι» του φακού που δεν αποχωριζόταν ποτέ.
Μάλιστα ίσως είναι ένας από τους μοναδικούς φωτορεπόρτερ που κάποια χρονιά στην οδό Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη,σταμάτησε την περιφορά του επιταφίου ώστε να στήσει τη σκάλα του και ν' απαθανατίσει τη στιγμή!
«Η φωτογραφία δεν είναι να πατάς το κουμπί αλλά μέσω αυτής να στέλνεις ένα μήνυμα».Αυτό ήταν το κύριο μέλημά του.
Μάλιστα τις 25 Απριλίου του 2013 ο Γιάννης Κυριακίδης τιμήθηκε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης στο πλαίσιο της σειράς «Επίμονοι Θεσσαλονικείς». Καθόλου τυχαίο, αφού όσοι έζησαν τον Γιάννη Κυριακίδη στη δεκαετία του 60', τον χαρακτηρίζουν –μαζί με τον Λευκό Πύργο-ώς σύμβολο της Θεσσαλονίκης.Την ίδια βραδιά,ο ίδιος ο Γιάννης Κυριακίδης μέσα σε μία ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα και με χιούμορ που «σκοτώνει», τόνισε:
«Θέλω όταν κλείσω τα μάτια και με κατεβάζουν στον τάφο και σεις τα παλιόπαιδα από πάνω θα μουρτζοκλαίτε, να μου δώσει ο θεός ζωή για ένα δευτερόλεπτο να σηκώσω το καπάκι, να φωνάξω «ουστ κοπρόσκυλα» και μετά να φύγω». Το χιούμορ δε έλειπε ποτέ από την ζωή του.
Η επαγγελματική πορεία του Γιάννη Κυριακίδη δεν σταμάτησε βέβαια στην πόλη της Θεσσαλονίκης.Ο ίδιος ταξίδεψε σε πολλές χώρες του εξωτερικού καταγράφοντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο πολέμους, πολιτικά γεγονότα και ανθρώπινες μαρτυρίες. Αυτό όμως που συγκλονίζει είναι η ψυχή του. Η διεισδυτική ματιά του πίσω από το «φαίνεσθαι».
Σε συνέντευξη τού στον Κώστα Μπλιάτκα στην ΕΡΤ και στην εκπομπή «Έκ του πλησίον», ο Γιάννης Κυριακίδης δήλωσε με ενάργεια ψυχής:
«Δεν με ενδιαφέρει άν κάποιος είναι φασίστας, σοσιαλιστής, κομμουνιστής. Mε ενδιαφέρει να είσαι άνθρωπος και να κάνεις προσφορά για τα παιδιά των παιδιών μας. Απο τους γονείς μου έμαθα να αγαπάω τον συνάνθρωπό μου .Όλοι εμείς ήρθαμε και θα φύγουμε. Όλοι είμαστε τρένα χωρίς επιστροφή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας και αυτούς που προσφέρουν έργο στην κοινωνία. Αυτό που με λυπεί είναι ότι όλοι γίναμε θηρία. Είμαστε μόνο στο πάρε και δε δίνουμε τίποτα».
Αυτός ήταν ο Γιάννης Κυριακίδης.
