Λίγες μέρες πριν το παραμυθένιο του live στο Λαογραφικό Μουσείο το Σάββατο 29 Αυγούστου, κάτω από τα αστέρια (με δωρεάν είσοδο), μιλάμε με τον Γιώργη για το νέο του άλμπουμ, τις προηγούμενες εποχές και τις καντάδες.
Ο Γιώργης, γνωστός από τις συνεργασίες του με σπουδαίους συνθέτες και ερμηνευτές, τα οκτώ προσωπικά άλμπουμ του και την ξεχωριστή μουσική του πορεία στην ισπανική μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια, δανείζεται τον όρο Καντάδα για να ερμηνεύσει κομμάτια από την δεκαπεντάχρονη διαδρομή του στη δισκογραφία, αλλά και για να κάνει μια μουσική περπλάνηση σε εποχές στις οποίες τα αγόρια έπαιζαν και τραγουδούσαν κάτω απ' τα παράθυρα των κοριτσιών.
Το νέο σου άλμπουμ λέγεται Καντάδα. Κάτι μας λέει πως είσαι νοσταλγός άλλων εποχών…
Όχι, καθόλου. Δε είναι οι περασμένες εποχές καλύτερες, όμως υπάρχουν κάποια πράγματα, ή κάποιες συνήθειες που όντως μοιάζουν πιο όμορφες, πιο αυθεντικές και πιο καλαίσθητες. Τα τραγούδια αυτά που περιλαμβάνω στο δίσκο, γράφτηκαν σε εποχές πολύ δύσκολες, σε μια Ελλάδα ανάμεσα σε πολέμους, εμφύλιους, μια χώρα βυθισμένη στη φτώχεια. Όμως οι δημιουργοί έγραψαν υπέροχες μελωδίες, τραγούδια που άντεξαν στο χρόνο, έγιναν κλασικά. Ήταν άνθρωποι που είχαν μέσα τους την αγάπη για δημιουργία μ' έναν τρόπο κομψό κι αβίαστο. Αυτό, αν θες, μας λείπει. Στα υπόλοιπα είμαστε σαφώς πιο προνομιούχοι.
Τι συνέβη και τα αγόρια σταμάτησαν να κάνουν καντάδες στα κορίτσια;
Ντρέπονται μάλλον. Αλλά όποιος ντρέπεται, πολλά καλά στερεύεται, λέει η παροιμία.
Καντάδα για τη γιαγιά μου. Μίλησέ μας για αυτό το ξεχωριστό τραγούδι.
Είναι σαν ένα ευχαριστήριο γράμμα για μια γυναίκα που με μεγάλωσε και αποδέχτηκε τον τρόπο με τον οποίο θέλω να πορεύομαι στη ζωή. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος από την οικογένεια μου που το έκανε και ένιωσα ότι της χρωστούσα ένα ευχαριστώ. Είναι ακόμα ένα τραγούδι για όλες τις γιαγιάδες που μας μεγάλωσαν, μας νοιάστηκαν και μας στάθηκαν κάποιες φορές περισσότερο κι από τους ίδιους τους γονείς μας.
Μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης στη μουσική, διάλεξε ένα αρνητικό και ένα θετικό στοιχείο της.
Πολλές φορές σε καταβάλλουν οι δυσκολίες, το θέμα της επιβίωσης, αλλά πάντα γίνεται ένα μικρό θαύμα στο τέλος κι είναι αυτό που σου επιβεβαιώνει ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Η ικανοποίηση ότι προκαλείς σε μια στιγμή – όσο κρατάει ένα τραγούδι- τα συναισθήματα εκείνα που έχει κάποιος ανάγκη για να νιώσει πιο ζωντανός, πιο συνειδητός ή δικαιωμένος.
Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζήσεις;
Σ' αυτήν που είμαι τώρα. Δε νοσταλγώ άλλες εποχές, μόνο τα τραγούδια τους.
Ποιο τραγούδι ακούς περισσότερο αυτές τις μέρες;
Το τραγούδι της Σειρήνας του Μάνου Χατζιδάκι.
Tι να περιμένουμε από το live σου στο Λαογραφικό Μουσείο στις 29 του μηνός;
Θα είναι μια Καντάδα με το φως του φεγγαριού, με τον ήχο του ακορντεόν και τα τραγούδια των Αττίκ, Γιαννίδη, Σουγιούλ, Χατζιδάκι και κάποια δικά μου. Με λίγα λόγια, μια σερενάτα.
