Section: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου
Η ταινία
Καταφύγιο ΙΙ: Το Μονοπάτι του Πάγου του Χρήστου Νικολέρη έκανε την πρεμιέρα της στο 59ο ΦεστιβάλΚινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτελεί την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, ενώ το σενάριο υπογράφει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης. Οι δυό τους έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν σε τρεις μικρού μήκους ταινίες (Τρικυμία, 2003 – Προστασία, 2005 – Νάρκες, 2006), στην τηλεόραση (Άγρια Παιδιά, 2008), και στη μεγάλου μήκους ταινία Κανένας που κέρδισε Βραβείο Κοινού στο 51ο ΦΚΘ, το 2010.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα καταφύγιο μέσα στο δάσος που είναι κλειστό εδώ και πολλά χρόνια. Οι ντόπιοι πιστεύουν πως κάτι σκοτεινό υπάρχει στο δάσος, το φοβούνται. Υπάρχει ένας τοπικός μύθος που θέλει τη Λάμια να τριγυρνάει τα βράδια και να καταβροχθίζει όποιον δεν την αφήνει να κοιμηθεί. Μια παρέα τεσσάρων νέων αποφασίζει να επισκεφτεί το δάσος, όμως ένας από την παρέα τραυματίζεται και πρέπει να περάσουν τη νύχτα τους στο κοντινότερο Καταφύγιο. Παράλληλα, μια συμμορία ληστών τράπεζας χρησιμοποιεί το Καταφύγιο για να κρύβει εκεί τη λεία της, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως κανείς δεν πλησιάζει το δάσος λόγω του Μύθου.
Κατά τη μυθολογία, η Λάμια ήταν ήταν κόρη του θεού Ποσειδώνα και της Λιβύης. Ήταν η βασίλισσα της Λιβύης που αργότερα μεταμορφώθηκε σε τέρας που με τη μορφή φαντάσματος σκότωνε παιδιά. Ήταν μια από τις ερωμένες του Δία και έκανε πολλά παιδιά μαζί του, τα οποία σκότωσε η Ήρα από τη ζήλια της. Η Ήρα για να την εκδικηθεί την καταδίκασε να μην κοιμάται ποτέ, όμως ο Δίας την λυπήθηκε και της έδωσε την δυνατότητα να βγάζει τα μάτια της και να τα ξαναβάζει όποτε εκείνη θέλει. Ο μύθος της Λάμιας υπάρχει σε πολλά χωριά, κυρίως της Ανατολικής Ελλάδας. Την βαφτίζουν και με άλλα ονόματα, όπως Σύβαρις, Γελλώ, Μορμώ κ.α.
Ο Λάμπης Χαραλαμπίδης και ο Χρήστος Νικολέρης που μόνταραν την ταινία κατάφεραν να χτίσουν έναν ρυθμό που σε «κρατάει» στην αφήγηση και τα περίπου 80 λεπτά της συνολικής διάρκειας της ταινίας. Το δάσος-χαρακτήρας-Λάμια σταδιακά γίνεται πιο επικίνδυνο και τρομακτικό καθώς νυχτώνει. Τα πλάνα με τη «γυμνή» νεκρή φύση συμβάλλουν στο να κορυφωθεί το σασπένς.
Σίγουρα όμως, δεν μιλάμε για μια ταινία με την οποία θα τρομάξει κάποιος.
Όπως σε όλα τα θρίλερ, ο ήχος είναι το μέσο που θα απογειώσει την ταινία. Τον ηχητικό σχεδιασμό υπογράφει ο Χρήστος Γούσιος, ο οποίος χτίζει το σασπένς μέσα ένα σύνολο ήχων που αποτελούνται από ανθρώπινες φωνές και «ενοχλητικά», έγχορδα κυρίως, μουσικά όργανα.
Το
Καταφύγιο ΙΙ είναι μια ανεξάρτηση ταινία είδους που έγινε σχεδόν χωρίς καθόλου budget. Πρόκειται για ένα πείραμα μεταξύ των Νικολέρη-Ιωσηφέλη-Γούσιο, που θέλησαν να κάνουν μια ταινία χωρίς να βασιστούν σε κάποια χρηματοδότηση. Επέλεξαν να βασιστούν σε ένα νέο μοντέλο συμπαραγωγής, όπου ο καθένας θα είχε ένα ποσοστό επι των μελλοντικών κερδών, ανάλογο με την εργασία που κάνει. Η ταινία ανήκει στο ανεξάρτητο -και εμπορικό- ελληνικό σινεμά. Είναι ένα καλογυρισμένο θρίλερ, με καλές ερμηνείες και αισθητική, που μας αποδυκνύει πως αρκεί κάποιος να έχει μεράκι για να φτιάξει μια ταινία. Η θέληση και η συνεργασία είναι αυτά που κάνουν μια ταινία πολύτιμη, μοναδική και σημαντική και όχι η χρηματοδότησή της. Η χρηματοδότηση είναι κάτι άκρως απαραίτητο, ωστόσο η απουσία της δεν μπορεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση εμπόδιο για την υλοποίηση μιας ταινίας. Η θέληση μετράει. Άλλωστε, έχουμε δει πολλές ταινίες με πολύ μεγάλο προυπολογισμό που δεν έχουν «ψυχή»
